บางครั้งการนอนหลับก็เป็นเรื่องยาก ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมบางคนจึงหันไปพึ่งอาหารเสริมที่หาซื้อได้ทั่วไปเพื่อช่วยให้พวกเขานอนหลับพักผ่อนได้อย่างเต็มที่ แม้ว่าเมลาโทนินจะเป็นหนึ่งในตัวช่วยการนอนหลับที่ได้รับความนิยมมากที่สุด แต่ก็ไม่ใช่เพียงอย่างเดียว อาหารเสริมแมกนีเซียมก็สามารถช่วยให้ผู้คนนอนหลับได้เช่นกัน นอกเหนือจากประโยชน์อื่นๆ อีกหลายประการ

แมกนีเซียมเป็นแร่ธาตุที่ควบคุมระดับน้ำตาลในเลือดและความดันโลหิต สนับสนุนการทำงานของกล้ามเนื้อและเส้นประสาท และช่วยสร้างโปรตีนและกระดูกที่แข็งแรง — และทั้งหมดนี้ยังรวมถึงการสนับสนุนการนอนหลับด้วย แต่เมื่อเทียบกับเมลาโทนินแล้ว แมกนีเซียมเป็นทางเลือกที่ดีกว่าหรือไม่เมื่อมองหาผลิตภัณฑ์ช่วยการนอนหลับที่หาซื้อได้ทั่วไปในร้านขายยา? นี่คือสิ่งที่ผู้เชี่ยวชาญกล่าวไว้

แมกนีเซียมช่วยในการนอนหลับได้อย่างไร?
แมกนีเซียมส่งเสริมการนอนหลับได้หลายวิธี อย่างแรกคือ มันสร้างและมีปฏิสัมพันธ์กับ GABA ซึ่งเป็นสารสื่อประสาทที่เกี่ยวข้องกับการนอนหลับ "ผู้ที่มีระดับแมกนีเซียมที่ดีจะมี GABA พร้อมใช้งานมากขึ้นสำหรับการเริ่มต้นและคงอยู่ในภาวะหลับ" เชลซี โรห์สไชบ์ นักประสาทวิทยาและผู้เชี่ยวชาญด้านการนอนหลับหลักของ Wesper บริษัทวินิจฉัยความผิดปกติของการนอนหลับ บอกกับ Yahoo Life

แร่ธาตุนี้ยังช่วยให้ร่างกายสงบลง โดยเฉพาะกล้ามเนื้อ "แมกนีเซียมมีส่วนเกี่ยวข้องกับกิจกรรมของกล้ามเนื้อ และสามารถช่วยให้กล้ามเนื้อของเราผ่อนคลายได้ดีขึ้นระหว่างการนอนหลับ" โรห์สไชบ์กล่าว โดยสังเกตว่าสิ่งนี้มีประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับผู้ที่มักเป็นตะคริวตอนกลางคืนหรือมีอาการขาอยู่ไม่สุข (restless legs syndrome)

นอกจากนี้ยังมีประโยชน์ต่อสุขภาพจิตด้วย เนื่องจากแมกนีเซียมสามารถช่วยลดความวิตกกังวลได้ "พบว่าการขาดแมกนีเซียมมีความสัมพันธ์กับความเครียด" เธอกล่าว โดยอธิบายว่าระดับความเครียดเรื้อรังที่สูงจะเพิ่มคอร์ติซอล หรือที่เรียกว่าฮอร์โมนความเครียด "คอร์ติซอลมีฤทธิ์กระตุ้นและส่งเสริมการตื่นตัวอย่างมาก และสามารถนำไปสู่การนอนหลับที่ไม่ดีและโรคนอนไม่หลับได้" เธอกล่าว การรับประทานแมกนีเซียมสามารถช่วยลดความเครียด ทำให้คุณรู้สึกสงบขึ้นและง่วงนอนในตอนกลางคืน (โบนัส: มันสามารถช่วยป้องกันไมเกรน ซึ่งอาจรบกวนทั้งการนอนหลับและชีวิตประจำวัน)

การรับประทานแมกนีเซียมยังช่วยเพิ่มระดับเมลาโทนินตามธรรมชาติของร่างกายได้อีกด้วย "การศึกษาทางคลินิกแสดงให้เห็นว่าระดับแมกนีเซียมที่ต่ำจะลดกิจกรรมของสมองส่วนที่ผลิตเมลาโทนิน" โรห์สไชบ์กล่าว "ดังนั้น การรักษาระดับแมกนีเซียมของคุณให้ดีต่อสุขภาพอาจช่วยให้เมลาโทนินมีปริมาณสูงได้"

เป็นที่น่าสังเกตว่าแมกนีเซียมอาจต้องใช้ความอดทนเล็กน้อยเมื่อใช้สำหรับปัญหาการนอนหลับ "แมกนีเซียมมีประโยชน์มากมายเช่นกัน โดยเฉพาะการผ่อนคลายกล้ามเนื้อและการลดระดับคอร์ติซอล แต่ก็อาจใช้เวลานานขึ้นเล็กน้อยในการออกฤทธิ์ในฐานะผลิตภัณฑ์เสริมอาหารสำหรับการนอนหลับ" แดน การ์เทนเบิร์ก นักจิตวิทยาที่เชี่ยวชาญด้านวิทยาศาสตร์การนอนหลับและที่ปรึกษาของ CPAP.com บอกกับ Yahoo Life "บางคนอาจสังเกตเห็นผลภายในไม่กี่ชั่วโมง ในขณะที่บางคนอาจไม่เห็นผลเป็นเวลาสองสามสัปดาห์"

แมกนีเซียม vs. เมลาโทนิน: ผลข้างเคียงมีอะไรบ้าง?
อาหารเสริมทั้งสองชนิดอาจก่อให้เกิดผลข้างเคียงได้ และผู้ที่กำลังตั้งครรภ์หรือให้นมบุตร หรือมีภาวะสุขภาพบางอย่าง เช่น การทำงานของไตบกพร่อง ควรปรึกษาแพทย์ก่อนรับประทานอาหารเสริมแมกนีเซียมหรือเมลาโทนิน การ์เทนเบิร์กกล่าว

แมกนีเซียมอาจทำให้เกิดอาการปวดท้อง ซึ่งเป็นสัญญาณให้ลดปริมาณยาลง "การรับประทานแมกนีเซียมมากเกินไปอาจทำให้เกิดอาการอันตรายได้" การ์เทนเบิร์กกล่าว "รวมถึงอาการชาและรู้สึกซ่า ความดันโลหิตต่ำ หัวใจเต้นผิดจังหวะ และกล้ามเนื้ออ่อนแรง" ซึ่งอาการใดๆ เหล่านี้ควรได้รับการตรวจจากผู้ให้บริการด้านสุขภาพ

เมลาโทนินอาจทำให้เกิดอาการง่วงซึมในเวลากลางวันและฝันรุนแรงได้ โรห์สไชบ์กล่าว โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากรับประทานในตอนดึกหรือใกล้เวลาตื่นนอนมากเกินไป ผลข้างเคียงที่พบบ่อยที่สุด ได้แก่ ปวดศีรษะ วิงเวียน และคลื่นไส้ ดร. ราจ ดาสกุปตา แพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านเวชศาสตร์การนอนหลับ อายุรศาสตร์ การดูแลระบบทางเดินหายใจ และการดูแลผู้ป่วยวิกฤต บอกกับ Yahoo Life

แมกนีเซียมหรือเมลาโทนินดีกว่าสำหรับการส่งเสริมการนอนหลับ?
แม้ว่าทั้งสองชนิดจะมีประสิทธิภาพ แต่โดยทั่วไปแล้ว แมกนีเซียมอาจเป็นทางเลือกที่ดีกว่าในระยะยาวสำหรับการนอนหลับพักผ่อนอย่างเต็มที่ "แม้จะขาดการศึกษาที่ชัดเจน แต่แมกนีเซียมโดยทั่วไปถือว่าปลอดภัยสำหรับการใช้ในระยะยาวเมื่อรับประทานตามคำแนะนำ ซึ่งอาจนำเสนอทางออกที่ยั่งยืนกว่าสำหรับปัญหาการนอนหลับ" ดร. เชสเตอร์ วู จิตแพทย์และผู้เชี่ยวชาญด้านการนอนหลับ บอกกับ Yahoo Life "อาจมีผลประโยชน์ที่เป็นไปได้มากกว่าจากการเสริมแมกนีเซียมต่อการนอนหลับในกลุ่มประชากรที่มีภาวะขาดแมกนีเซียม แต่จำเป็นต้องมีการวิจัยเพิ่มเติม"

ดร. เคน ซไวค์ แพทย์อายุรกรรมที่ Northern Virginia Family Practice เห็นด้วย "แม้ว่าทั้งสองชนิดจะค่อนข้างปลอดภัยและทนต่อยาได้ดี — ตราบเท่าที่ซื้อจากผู้ผลิตที่มีชื่อเสียง — แมกนีเซียมอาจดีกว่าเมลาโทนินเล็กน้อย" เขาบอกกับ Yahoo Life "ทั้งสองชนิดยังไม่แสดงผลข้างเคียงระยะยาวใดๆ และผลข้างเคียงใดๆ ที่อาจเกิดขึ้นมักขึ้นอยู่กับปริมาณยา และจะหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อลดปริมาณยาหรือหยุดยา"

อย่างไรก็ตาม วูเชื่อว่าสำหรับบางบุคคล เมลาโทนินก็เป็นทางเลือกที่ดีได้ "ผมแนะนำเมลาโทนินให้กับผู้ป่วยที่อาจมีความผิดปกติของวงจรการนอนหลับ หรือหากพวกเขาอายุมากขึ้น" เขากล่าว

ในเรื่องของประสิทธิภาพนั้น ซไวค์เชื่อว่าไม่มีคำตอบที่ตายตัว เขาบอกว่าความแตกต่างขึ้นอยู่กับปัญหาการนอนหลับที่แต่ละคนกำลังประสบอยู่ "โดยทั่วไปแล้ว เมลาโทนินมักถูกกล่าวอ้างว่าช่วยให้หลับง่ายขึ้น ในขณะที่แมกนีเซียมอาจเหมาะกว่าสำหรับการคงการนอนหลับตลอดทั้งคืน" เขากล่าว

ความถี่ที่บุคคลวางแผนจะรับประทานอาหารเสริมเพื่อการนอนหลับก็เป็นสิ่งสำคัญเช่นกัน "ผมจะบอกว่าแมกนีเซียมเหมาะสำหรับการรับประทานตลอดเวลา ในขณะที่เมลาโทนินเหมาะสำหรับการรับประทานเป็นครั้งคราวเพื่อปรับจังหวะการนอนหลับ ในคืนที่เครียดเป็นพิเศษ หรือในปริมาณน้อยมากทุกคืน" การ์เทนเบิร์กกล่าว

วิธีการเลือกผลิตภัณฑ์เสริมอาหารแมกนีเซียมที่เหมาะสมสำหรับการนอนหลับ
สำหรับผู้ที่พิจารณารับประทานแมกนีเซียม สิ่งสำคัญคือต้องทราบว่ามีหลายชนิดที่แตกต่างกัน การ์เทนเบิร์กกล่าวว่า แมกนีเซียมทรีโอเนต (magnesium threonate) เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในการเพิ่มคุณภาพการนอนหลับและสนับสนุนความจำและการเรียนรู้ สำหรับการผ่อนคลายโดยรวมและการนอนหลับที่ดีขึ้น เขาแนะนำแมกนีเซียมไกลซิเนต (magnesium glycinate) (หรือที่เรียกว่า บิสไกลซิเนต - bisglycinate) ซึ่งช่วยทำให้ระบบประสาทสงบลงและกระตุ้นการผลิตเมลาโทนิน วูเสริมว่า แมกนีเซียมซิเตรต (magnesium citrate), แมกนีเซียมไกลซิเนต และแมกนีเซียมออกไซด์ (magnesium oxide) ล้วนมีประสิทธิภาพ ร่างกายดูดซึมได้ง่าย และมีแนวโน้มที่จะก่อให้เกิดปัญหาระบบทางเดินอาหารน้อยกว่า

แม้ว่าปริมาณที่แนะนำต่อวัน (RDA) ของแมกนีเซียมโดยทั่วไปจะอยู่ที่ประมาณ 400 ถึง 420 มิลลิกรัมต่อวันสำหรับผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่ และ 310 ถึง 360 มิลลิกรัมต่อวันสำหรับผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่ แต่ก็แนะนำว่าไม่ควรรับประทานแมกนีเซียมในรูปแบบอาหารเสริมเกิน 350 มิลลิกรัมต่อวัน เพื่อหลีกเลี่ยงผลข้างเคียง โปรดจำไว้ว่าคุณอาจได้รับแมกนีเซียมบางส่วนจากสิ่งที่คุณรับประทานอยู่แล้ว เนื่องจากแร่ธาตุนี้พบได้ในผักใบเขียว ธัญพืชไม่ขัดสี ถั่ว และเมล็ดพืช "ขีดจำกัด RDA ของคุณยังรวมถึงแมกนีเซียมที่คุณได้รับจากอาหาร ไม่ใช่แค่อาหารเสริมเท่านั้น" การ์เทนเบิร์กกล่าว "คุณอาจรับประทานมากเกินไปได้ง่ายๆ หากคุณเพิ่มอาหารเสริมแมกนีเซียมเข้าไปในอาหารของคุณ"

ผู้เชี่ยวชาญกล่าวว่า เป็นการดีที่สุดที่จะค่อยๆ เริ่มรับประทานอาหารเสริมแมกนีเซียม ซไวค์กล่าวว่า "ผู้ป่วยควรเริ่มต้นด้วยปริมาณที่ต่ำและค่อยๆ เพิ่มขึ้นเพื่อหาปริมาณที่ดีที่สุดที่เหมาะสมกับพวกเขา"


Cr. https://www.yahoo.com/lifestyl...um-or-melatonin-195807312.html

เตรียมตัวเข้านอนในวันที่ 15 มีนาคม ซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีในชื่อ #วันนอนหลับโลก (World Sleep Day) ซึ่งเป็นกิจกรรมประจำปีที่ผู้เชี่ยวชาญด้านการนอนหลับทั่วโลกส่งเสริมสุขภาพการนอนหลับ และมีเหตุผลที่ดีที่เราต้องสร้างความตระหนักรู้ถึงความสำคัญของการนอนหลับที่มีคุณภาพ เมื่อพิจารณาจากสถิติปัจจุบันเกี่ยวกับการอดนอนซึ่งเป็นสิ่งที่เราต้องตื่นตัวอย่างแท้จริง จากการศึกษาในเดือนธันวาคม 2023 ที่รวมผู้ใหญ่กว่า 67,250 คนและตีพิมพ์ในวารสาร Sleep Health พบว่ามีเพียง 15% ของผู้เข้าร่วมที่นอนหลับระหว่างเจ็ดถึงเก้าชั่วโมง—ซึ่งเป็นปริมาณที่แนะนำสำหรับผู้ใหญ่—อย่างน้อยห้าคืนต่อสัปดาห์

จากข้อมูลของ American Academy of Sleep Medicine มีผู้คนประมาณ 70 ล้านคนประสบปัญหาความผิดปกติของการนอนหลับในแต่ละปี National Institutes of Health ระบุว่าประมาณ 40% ของผู้ใหญ่รายงานว่าเผลอหลับในเวลากลางวันโดยไม่ตั้งใจอย่างน้อยเดือนละครั้ง ในขณะที่ Centers for Disease Control and Prevention เปิดเผยว่าผู้ใหญ่ชาวอเมริกันหนึ่งในสามคนรายงานว่าพวกเขาไม่ได้รับการนอนหลับที่เพียงพอในแต่ละคืน

หากคุณเป็นหนึ่งในหลายล้านคนที่ต้องการการนอนหลับที่ดี ดร. เดวิด โรเซ็น ซีอีโอของ Renuma (แพลตฟอร์มสุขภาพดิจิทัลสำหรับการดูแลภาวะหยุดหายใจขณะหลับ) กล่าวว่าขั้นตอนแรกในการปรับปรุงคุณภาพและปริมาณการนอนหลับเริ่มต้นด้วยความอดทนและความพากเพียร

"จงเรียนรู้ที่จะยอมรับว่าการนอนหลับไม่เต็มอิ่มในบางคืนก็เป็นเรื่องปกติ" โรเซ็นบอกกับ Yahoo Life "เตือนตัวเองว่าคุณเคยผ่านมันมาได้แล้ว และคุณก็จะผ่านมันไปได้อีกครั้ง — และนั่นคือความจริงแท้ หากคุณทำเช่นนี้ ความคับข้องใจและความกังวลเกี่ยวกับการนอนไม่หลับก็จะหายไป และเรื่องตลกก็คือ เมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้น การนอนหลับของคุณอาจเริ่มดีขึ้นเองโดยอัตโนมัติ"

อย่างไรก็ตาม การฝึกเปลี่ยนพฤติกรรมง่ายๆ ไม่กี่อย่าง — หรือที่เรียกว่า สุขอนามัยการนอนหลับ (sleep hygiene) — และกลยุทธ์การใช้ชีวิตก็สามารถช่วยปรับปรุงการนอนหลับ ตลอดจนสุขภาพกาย อารมณ์ และความเป็นอยู่ที่ดีโดยรวมได้เช่นกัน ผู้เชี่ยวชาญได้ให้คำแนะนำยอดนิยมสำหรับการนอนหลับ — และนอนหลับได้ตลอดคืน:

เคล็ดลับการนอนหลับข้อที่ 1: ยึดติดกับตารางการนอนหลับ
ความสม่ำเสมอเป็นสิ่งสำคัญเมื่อพูดถึงการนอนหลับ "การตื่นนอนในเวลาเดียวกันเจ็ดวันต่อสัปดาห์เป็นสิ่งที่ง่ายที่สุดและมีประสิทธิภาพที่สุดที่คนเราสามารถทำได้เพื่อปรับจังหวะการเต้นของวงจรชีวิตประจำวัน (circadian rhythms) — ซึ่งเป็นชุดของกระบวนการทางชีวภาพที่ดำเนินไปตามรอบ 24 ชั่วโมง โดยอาศัยการสัมผัสแสงและความมืด — และปรับปรุงการผลิตเมลาโทนิน — ฮอร์โมนในสมองที่ช่วยให้นาฬิกาภายในร่างกายทำงาน" ดร. ไมเคิล บรีอุส นักจิตวิทยาคลินิกที่ได้รับการรับรองสองบอร์ด และผู้เชี่ยวชาญด้านการนอนหลับ บอกกับ Yahoo Life

เขากล่าวว่าการกำหนดเวลานอนและเวลาตื่นที่แน่นอนสามารถช่วยฝึกทั้งร่างกายและสมองของคุณได้ "เมื่อร่างกายและสมองคาดการณ์ว่าใกล้เวลานอน พวกมันก็สามารถเริ่มเตรียมตัวและผ่อนคลาย ซึ่งจะทำให้การนอนหลับง่ายขึ้น" เขากล่าว "และด้วยการหลั่ง [เมลาโทนิน] อย่างสม่ำเสมอและคาดเดาได้ สมองก็สามารถปรับปรุงคุณภาพการนอนหลับได้"

เคล็ดลับการนอนหลับข้อที่ 2: เลิกเล่นอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ก่อนนอน
ใช่ หน้าจอของอุปกรณ์ดิจิทัลอันเป็นที่รักเหล่านั้น — สมาร์ทโฟน ทีวี แล็ปท็อป แท็บเล็ต — ปล่อยแสงสีฟ้าและแสงสีขาว ซึ่งสามารถรบกวนความสามารถของร่างกายในการสร้างเมลาโทนิน นำไปสู่การลดลงของคุณภาพการนอนหลับและระยะเวลาการนอนหลับ จากการวิจัยที่ตีพิมพ์ในวารสาร Frontiers in Physiology

"ทุกวันนี้เราแทบจะพูดถึงเรื่องการนอนหลับโดยไม่พูดถึงพฤติกรรมการใช้หน้าจอไม่ได้เลย" โรเซ็นกล่าว "แพลตฟอร์มโซเชียลมีเดียมีอัลกอริทึมที่ซับซ้อนซึ่งออกแบบมาเพื่อดึงดูดความสนใจและกระตุ้นอารมณ์ของคุณ ซึ่งสิ่งเหล่านี้ไม่สอดคล้องกับการนอนหลับที่ดี กำจัดอาการกลัวพลาด (FOMO) และเอาโทรศัพท์ของคุณออกไปจากห้องนอนซะ"

อย่างไรก็ตาม หากคุณไม่สามารถนอนหลับได้เลยหากไม่มีรายการสบายๆ (เช่น Friends, Seinfeld, Frasier, เป็นต้น) เปิดอยู่เบื้องหลัง ให้ดูรายการนั้นบนทีวีที่อยู่ห่างจากเตียงมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ นอกจากนี้ ให้ตั้งเวลาปิดทีวีหากคุณมี เพื่อให้มันปิดตัวเองในตอนกลางคืน และตามกฎทั่วไปคือ จำกัดเวลาที่คุณใช้ดูทีวีบนเตียง เหตุผล: คุณอาจถูกปรับสภาพให้เชื่อมโยงเตียงกับการตื่นตัว มากกว่าการนอนหลับ ซึ่งอาจส่งผลต่อความสามารถในการนอนหลับในคืนถัดไป

เคล็ดลับการนอนหลับข้อที่ 3: รักษาอุณหภูมิห้องนอนให้เย็นสบาย
ก่อนถึงเวลานอนไม่นาน ทั้งโรเซ็นและบรีอุสแนะนำให้ตั้งอุณหภูมิห้องไว้ระหว่าง 18-20 องศาเซลเซียส บรีอุสอธิบายว่าอุณหภูมิร่างกายของเรา ซึ่งผันผวนตลอดวัน มีความเชื่อมโยงกับจังหวะชีวิตประจำวัน

"เพื่อให้ร่างกายผลิตฮอร์โมนเมลาโทนินเพื่อการนอนหลับ เราจำเป็นต้องส่งสัญญาณที่เฉพาะเจาะจงไปยังต่อมไพเนียล" เขากล่าว "สัญญาณนี้จะเกิดขึ้นเมื่ออุณหภูมิร่างกายของเราถึงจุดสูงสุดแล้วลดลง — ประมาณ 22.00 น. ถึง 22.30 น. — ดังนั้น การนอนในห้องที่เย็นสบายจะช่วยในกระบวนการนี้ได้"

บรีอุสเสริมว่า การระบายอากาศตามธรรมชาติเชื่อมโยงกับคุณภาพการนอนหลับที่ดีขึ้น — โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเปลี่ยนผ่านฤดูกาลในสถานที่ที่มีสภาพอากาศไม่รุนแรง — และผู้คนมักจะนอนหลับได้ดีขึ้นในห้องนอนที่มีอากาศบริสุทธิ์ "การปิดมู่ลี่ ม่านปรับแสง หรือผ้าม่าน สามารถช่วยให้ห้องเย็นขึ้นในช่วงอากาศร้อน" เขากล่าว "การปิดหน้าต่างยังช่วยให้ห้องนอนของคุณอบอุ่นได้เมื่อข้างนอกอากาศหนาว"

เคล็ดลับการนอนหลับข้อที่ 4: ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ — แต่ไม่ใกล้เวลานอนมากเกินไป
การเคลื่อนไหวร่างกายในระหว่างวันสามารถช่วยให้คุณหลับได้ในเวลากลางคืน สิ่งสำคัญคือต้องแน่ใจว่าได้ออกกำลังกายหนักๆ ก่อนเข้านอนมากกว่าสี่ชั่วโมง บรีอุสแนะนำ "ข้อมูลชี้ให้เห็นว่าผู้ที่ออกกำลังกายทุกวันจะเห็นการปรับปรุงคุณภาพการนอนหลับโดยรวมอย่างมาก" เขากล่าว "อย่างไรก็ตาม การออกกำลังกายใกล้เวลานอนมากเกินไปจะทำให้อุณหภูมิแกนกลางของร่างกายสูงขึ้น ในขณะที่มันควรจะลดลงเพื่อช่วยในการผลิตเมลาโทนิน"

อันที่จริง การศึกษาในปี 2023 ที่ตีพิมพ์ในวารสาร Cureus พบว่าการออกกำลังกายสามารถทำหน้าที่เป็นตัวช่วยในการนอนหลับตามธรรมชาติ โดยช่วยส่งเสริมการผ่อนคลายและลดระยะเวลาการหลับ (sleep latency) — คือระยะเวลาที่ใช้ในการผล็อยหลับไป — รวมถึงเป็นกลยุทธ์ที่มีแนวโน้มดีสำหรับการจัดการความผิดปกติของการนอนหลับ รวมถึงโรคนอนไม่หลับ

เคล็ดลับการนอนหลับข้อที่ 5: พิจารณาทานแมกนีเซียมเสริม
หากการนอนหลับพักผ่อนอย่างเต็มอิ่มยังคงเป็นแค่ความฝันลมๆ แล้งๆ ให้ปรึกษาผู้ให้บริการด้านสุขภาพของคุณเกี่ยวกับการเพิ่มแมกนีเซียมเสริมเข้าไปในกิจวัตรประจำวันของคุณ นอกจากการส่งเสริมความสามารถของร่างกายในการควบคุมระดับน้ำตาลและความดันโลหิต และสนับสนุนการทำงานของกล้ามเนื้อและเส้นประสาท แร่ธาตุนี้ยังช่วยส่งเสริมการนอนหลับได้หลายวิธี "ผู้ที่มีระดับแมกนีเซียมที่เหมาะสมจะมี GABA [สารสื่อประสาทที่เกี่ยวข้องกับการนอนหลับ] พร้อมใช้งานมากขึ้นสำหรับการเริ่มต้นและนอนหลับได้ตลอด" Chelsie Rohrscheib นักประสาทวิทยาและผู้เชี่ยวชาญด้านการนอนหลับจาก Wesper บริษัทวินิจฉัยความผิดปกติ

แร่ธาตุนี้ได้รับการพิสูจน์แล้วว่าช่วยทำให้ร่างกายสงบลงได้ โดยเฉพาะกล้ามเนื้อ "แมกนีเซียมมีส่วนเกี่ยวข้องกับกิจกรรมของกล้ามเนื้อ และสามารถช่วยให้กล้ามเนื้อของเราผ่อนคลายได้ดีขึ้นระหว่างการนอนหลับ" Rohrscheib กล่าว พร้อมเสริมว่าสิ่งนี้มีประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับผู้ที่มักเป็นตะคริวตอนกลางคืนหรือมีอาการขาอยู่ไม่สุข (restless leg syndrome)

แมกนีเซียมอาจมีบทบาทในการช่วยเพิ่มระดับเมลาโทนินตามธรรมชาติของร่างกายได้เช่นกัน "การศึกษาทางคลินิกแสดงให้เห็นว่าระดับแมกนีเซียมที่ต่ำจะลดกิจกรรมของสมองส่วนที่ผลิตเมลาโทนิน" Rohrscheib กล่าว "ดังนั้น การรักษาระดับแมกนีเซียมของคุณให้ดีต่อสุขภาพอาจช่วยให้เมลาโทนินมีปริมาณสูงได้"

หากคุณไม่ชอบอาหารเสริม ลองพิจารณา "ค็อกเทลสาวหลับ" (sleepy girl mocktail) ซึ่งเป็นเครื่องดื่มก่อนนอนที่ได้รับความนิยมบนโซเชียลมีเดีย ซึ่งผสมน้ำเชอร์รี่ทาร์ต ผงแมกนีเซียม และโซดาพรีไบโอติก ผู้เชี่ยวชาญเห็นตรงกันว่าความเข้มข้นของเมลาโทนินที่พบในน้ำเชอร์รี่ทาร์ตและคุณสมบัติต้านการอักเสบของมันสามารถช่วยให้คุณได้นอนหลับพักผ่อนอย่างเต็มที่


เคล็ดลับการนอนหลับข้อที่ 6: ลองใช้อุปกรณ์และแอปช่วยนอนหลับ
ตลาดผลิตภัณฑ์ช่วยการนอนหลับทั่วโลกกำลังเติบโตอย่างรวดเร็ว: อุตสาหกรรมนี้มีรายได้ประมาณ 7.8 หมื่นล้านดอลลาร์ในปี 2022 และคาดว่าจะสูงถึง 1.31 แสนล้านดอลลาร์ภายในปี 2032 ด้วยอุปกรณ์และแอปพลิเคชันนับไม่ถ้วนที่มีให้เลือก ผู้เชี่ยวชาญเน้นย้ำถึงสี่ผลิตภัณฑ์ที่อาจช่วยให้คุณหลับได้:

แอปช่วยนอนหลับ แอป Calm สำหรับการนอนหลับและการทำสมาธิมี Sleep Stories ซึ่งเป็นเรื่องราวที่บรรยายโดยเสียงอันผ่อนคลายของคนดัง รวมถึง Matthew McConaughey, นักประสาทวิทยา Matthew Walker, Cillian Murphy นักแสดงจากเรื่อง Oppenheimer และเสียงที่สร้างโดย AI ของนักแสดงผู้ล่วงลับ Jimmy Stewart "เสียงเหล่านี้กระตุ้นพื้นที่ประมวลผลทางประสาทสัมผัสและการได้ยิน กระตุ้นการตอบสนองทางอารมณ์ และช่วยให้เราจดจ่อ" Shelby Harris ผู้อำนวยการฝ่ายสุขภาพการนอนหลับของ Sleepopolis และนักจิตวิทยาคลินิก เคยบอกกับ Yahoo Life "สิ่งนี้สามารถนำไปสู่การหลั่งฮอร์โมนที่ทำให้สงบ ลดกิจกรรมในศูนย์ความเครียด และปรับปรุงคุณภาพการนอนหลับได้"

หน้ากากปิดตา การสวมหน้ากากปิดตาสามารถช่วยให้คุณนอนหลับได้ดีขึ้นโดยการกันแสงรบกวน และงานวิจัยยังแสดงให้เห็นว่ามันสามารถปรับปรุงสุขภาพสมองได้อีกด้วย "ผมคิดว่า Manta มีหน้ากากที่ดีที่สุดในตลาดตอนนี้" Breus กล่าว "นี่คือหน้ากากปิดตาสำหรับนอนหลับที่ครอบครัวผมใช้ทุกคืน มันเป็นหน้ากากที่มีรูปทรงรับกับใบหน้าพร้อมถ้วยปรับได้ คุณจึงสามารถปรับหน้ากากให้เข้ากับตำแหน่งตาของคุณได้ คุณยังสามารถเปลี่ยนถ้วยตาได้หากต้องการให้รู้สึกเย็นสบาย หรือถ้วยประเภทอื่น เช่น ถ้วยผ้าไหมของพวกเขา มันเป็นผลิตภัณฑ์ที่มีความหลากหลายและมีคุณภาพสูงมาก แม้จะมีราคาค่อนข้างสูง แต่ผมคิดว่ามันคุ้มค่า"

เครื่องสร้างเสียง แม้ว่างานวิจัยยังไม่สรุปผลชัดเจน แต่บางคนนอนหลับได้ดีขึ้นด้วยเครื่องสร้างเสียงสีขาว (white-noise machine) ที่สามารถกลบเสียงรบกวนได้ Breus แนะนำ iHome Sunrise Alarm Clock With Sleep Sounds ซึ่งมีเสียงสีขาว 15 เสียง "พวกมันทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยมในการสร้างประสบการณ์เสียงที่ไม่เหมือนใครและมีประสิทธิภาพ" เขากล่าว

อุปกรณ์สวมใส่ แม้ว่าจะมีอุปกรณ์หลายชนิดในตลาด รวมถึง Oura Ring ที่สามารถช่วยคุณติดตามการนอนหลับได้ แต่อุปกรณ์บางชนิดอาจช่วยให้คุณสงบลงในขณะที่คุณหลับได้ "เมื่อเร็วๆ นี้ ผมได้พบกับ Apollo ซึ่งเป็นอุปกรณ์ที่สร้างโดยนักประสาทวิทยาและแพทย์ ซึ่งใช้การสั่นสะเทือนแบบสัมผัสในขณะที่คุณหลับเพื่อป้องกันไม่ให้คุณตื่นกลางดึก" Breus กล่าว "มันเหมือนกับเพลงสำหรับผิวหนังของคุณในแง่ที่ว่ามันมีผลที่ผ่อนคลายอย่างมาก"


Cr. https://www.yahoo.com/lifestyl...ips-thatll-help-090021952.html

[/b]



ช่วงวัยรุ่นเป็นช่วงเวลาของการเปลี่ยนแปลงและการค้นหาตัวตน หลายคนเริ่มมีความสนใจในเรื่องเพศสัมพันธ์ และอาจมีโอกาสที่จะมีเพศสัมพันธ์ครั้งแรก อย่างไรก็ตาม ด้วยวัยที่อาจยังขาดประสบการณ์และความรู้ที่ถูกต้องเกี่ยวกับสุขภาวะทางเพศ ทำให้วัยรุ่นเป็นกลุ่มที่มีความเปราะบางและมีความเสี่ยงต่อการติดเชื้อโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ โดยเฉพาะโรค HIV การตระหนักถึงความเสี่ยงและรู้วิธีป้องกันตนเองจึงเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่ง และหนึ่งในวิธีป้องกันที่ได้รับการยอมรับและมีประสิทธิภาพที่สุดคือ การใช้ถุงยางอนามัย

ทำความเข้าใจโรค HIV/AIDS: ภัยเงียบที่ยังคงเป็นความเสี่ยงสำหรับทุกคนหากขาดการป้องกัน
HIV (Human Immunodeficiency Virus) คือ เชื้อไวรัสที่ทำลายระบบภูมิคุ้มกันของร่างกาย ทำให้ร่างกายอ่อนแอและไม่สามารถต่อสู้กับเชื้อโรคต่างๆ ได้ เมื่อระบบภูมิคุ้มกันถูกทำลายอย่างรุนแรง จะเข้าสู่ภาวะ AIDS (Acquired Immunodeficiency Syndrome) ซึ่งเป็นระยะสุดท้ายของการติดเชื้อ HIV แม้ในปัจจุบันการรักษาโรค HIV มีความก้าวหน้าไปมาก ทำให้ผู้ติดเชื้อสามารถมีชีวิตที่ยืนยาวและมีคุณภาพได้ใกล้เคียงคนปกติ หากได้รับการรักษาด้วยยาต้านไวรัสอย่างต่อเนื่อง แต่การป้องกันไม่ให้ติดเชื้อตั้งแต่แรกเป็นวิธีที่ดีที่สุด

ทำไมวัยรุ่นถึงเป็นกลุ่มที่มีความเสี่ยงต่อการติดเชื้อ HIV มากกว่าที่คิด
มีหลายปัจจัยที่ทำให้วัยรุ่นเป็นกลุ่มที่มีความเสี่ยงต่อการติดเชื้อ HIV และโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์อื่นๆ:
•   การขาดความรู้ความเข้าใจที่ถูกต้อง: บางครั้งวัยรุ่นอาจได้รับข้อมูลเกี่ยวกับเพศสัมพันธ์ที่ไม่ครบถ้วนหรือไม่ถูกต้อง
•   การขาดทักษะในการเจรจาต่อรอง: อาจไม่กล้าปฏิเสธ หรือไม่สามารถโน้มน้าวให้คู่นอนใช้ถุงยางอนามัยได้
•   การทดลองและพฤติกรรมเสี่ยง: ความอยากรู้อยากลอง อาจนำไปสู่การมีเพศสัมพันธ์โดยขาดการป้องกัน
•   อิทธิพลจากเพื่อนหรือสื่อ: แรงกดดันจากเพื่อน หรือภาพลักษณ์จากสื่อ อาจมีผลต่อการตัดสินใจ
•   การเข้าถึงบริการสุขภาพทางเพศ: วัยรุ่นบางส่วนอาจยังไม่สะดวกใจหรือเข้าถึงแหล่งข้อมูล/บริการด้านสุขภาพทางเพศได้ยาก
•   ความไม่สม่ำเสมอในการป้องกัน: แม้จะรู้ถึงวิธีการป้องกัน แต่อาจยังใช้ถุงยางอนามัยไม่สม่ำเสมอหรือไม่ถูกต้องทุกครั้งที่มีเพศสัมพันธ์
ด้วยปัจจัยเหล่านี้ จึงทำให้ ความเสี่ยงโรค HIV ในวัยรุ่น ยังคงเป็นเรื่องที่ต้องให้ความสำคัญและมีการสื่อสารเพื่อให้วัยรุ่นตระหนักถึงการป้องกันตนเองอย่างเหมาะสม

ถุงยางอนามัย: เกราะป้องกันหลักที่พิสูจน์แล้วว่ามีประสิทธิภาพสูง
ถุงยางอนามัย เป็นวิธีการป้องกันการตั้งครรภ์และโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ที่มีประสิทธิภาพสูงที่สุด โดยเฉพาะเมื่อใช้ร่วมกับสารหล่อลื่นชนิดน้ำหรือซิลิโคน ถุงยางอนามัยทำหน้าที่เป็นเกราะป้องกันการสัมผัสโดยตรงระหว่างอวัยวะเพศ และป้องกันการแลกเปลี่ยนสารคัดหลั่ง (เช่น น้ำอสุจิ สารคัดหลั่งในช่องคลอด น้ำหล่อลื่น) ซึ่งเป็นช่องทางหลักในการแพร่กระจายของเชื้อ HIV และโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์อื่นๆ

เหตุผลที่ควรพกถุงยางอนามัยติดตัวไว้เสมอ: ความพร้อมที่แสดงถึงความรับผิดชอบ
การพกถุงยางอนามัยติดตัวไว้เสมอ อาจดูเป็นเรื่องที่ไม่จำเป็นสำหรับบางคน แต่จริงๆ แล้ว การกระทำนี้เป็นการแสดงถึงความรับผิดชอบต่อตนเองและคู่นอนอย่างแท้จริง ด้วยเหตุผลดังนี้:
•   ความพร้อมสำหรับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด: เพศสัมพันธ์อาจเกิดขึ้นได้โดยที่ไม่ได้วางแผนล่วงหน้า การมีถุงยางอนามัยติดตัวไว้ ทำให้คุณมีทางเลือกที่จะป้องกันตนเองและคู่นอนได้ทันที
•   แสดงถึงความตระหนักในความเสี่ยง: การพกถุงยางอนามัย แสดงว่าคุณเข้าใจและตระหนักถึงความสำคัญของการป้องกันโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์
•   ** empowerment และการควบคุม:** การมีถุงยางอนามัยเป็นของตนเอง ทำให้คุณสามารถควบคุมสถานการณ์และยืนยันที่จะมีเพศสัมพันธ์ที่ปลอดภัยได้
•   ลดข้ออ้าง: การไม่มีถุงยางอนามัยไม่ควรเป็นข้ออ้างสำหรับการมีเพศสัมพันธ์โดยขาดการป้องกัน
•   ความรับผิดชอบร่วมกัน: การพกถุงยางอนามัยไม่ใช่เรื่องน่าอาย แต่เป็นการสื่อสารว่าคุณใส่ใจในความปลอดภัยของทั้งสองฝ่าย

การใช้ถุงยางอนามัยอย่างถูกต้องและสม่ำเสมอ คือหัวใจสำคัญของประสิทธิภาพ
ประสิทธิภาพของถุงยางอนามัยจะสูงสุดก็ต่อเมื่อมีการใช้งานอย่างถูกต้องและสม่ำเสมอทุกครั้งที่มีเพศสัมพันธ์ ควรเรียนรู้วิธีการใช้ที่ถูกต้อง ตั้งแต่การตรวจสอบวันหมดอายุ การเปิดซอง การสวมใส่ การไล่ฟองอากาศ การถอดออกหลังเสร็จสิ้น และการทิ้งอย่างเหมาะสม การใช้สารหล่อลื่นชนิดน้ำหรือซิลิโคนร่วมด้วย จะช่วยลดการฉีกขาดและเพิ่มความสบาย

นอกเหนือจากถุงยางอนามัยควรทำอะไรอีก
แม้ถุงยางอนามัยจะเป็นเครื่องมือป้องกันหลักที่มีประสิทธิภาพสูง แต่การดูแลสุขภาพทางเพศที่ครอบคลุมควรประกอบด้วย:
•   การสื่อสารกับคู่นอน: พูดคุยอย่างเปิดอกเกี่ยวกับเรื่องเพศสัมพันธ์ สุขภาพ และวิธีการป้องกัน
•   การลดจำนวนคู่นอน: การมีคู่นอนหลายคนเพิ่มความเสี่ยงในการติดเชื้อ
•   การตรวจหาโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์เป็นประจำ: หากมีความเสี่ยง หรือเป็นผู้ที่มีเพศสัมพันธ์ ควรเข้ารับการตรวจหาเชื้อ HIV เป็นประจำ หรือสามารถใช้ ชุดตรวจ hiv แบบตรวจด้วยตนเองได้ ซึ่งเป็นเครื่องมือที่ช่วยให้เข้าถึงการตรวจคัดกรองได้ง่ายและสะดวกขึ้น รวมถึงการตรวจหาโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์อื่นๆ ตามความเหมาะสม
•   การเข้าถึงข้อมูลและบริการ: หากมีข้อสงสัยหรือต้องการคำปรึกษา ควรสอบถามจากผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพ หรือหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง

สรุป
สำหรับวัยรุ่น การเรียนรู้และตระหนักถึงความสำคัญของการป้องกันโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ โดยเฉพาะโรค HIV เป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่ง การพกถุงยางอนามัยติดตัวไว้เสมอไม่ใช่เรื่องน่าอาย แต่เป็นการแสดงออกถึงความตระหนัก ความพร้อม และความรับผิดชอบต่อตนเองและผู้อื่น การป้องกันคือการลงทุนเพื่อสุขภาพที่ดีและอนาคตที่ปลอดภัย การมีเพศสัมพันธ์ที่ปลอดภัยคือการแสดงความรักและความเคารพต่อตนเองและคู่นอนอย่างแท้จริง ขอให้วัยรุ่นทุกคนให้ความสำคัญกับการดูแลสุขภาพทางเพศของตนเอง เพื่อก้าวสู่วัยผู้ใหญ่ได้อย่างมีคุณภาพและมั่นใจ

คุณอาจเคยเห็นผู้คนกำลังฝึกไทเก็กในสวนสาธารณะใกล้บ้าน ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ด้วยประโยชน์ทั้งต่อสุขภาพกายและสุขภาพจิต การฝึกฝนแบบโบราณที่มีอายุนับศตวรรษนี้ยังคงเป็นที่นิยมในการบริหารร่างกายและจิตใจ คำถามคือมันทำงานอย่างไร และคุณควรจะลองเข้าร่วมหรือไม่?

ชิฟุ เชอร์ลีย์ ช็อก เจ้าของและผู้อำนวยการบริหารของ Aiping Tai Chi ในมิลฟอร์ด รัฐคอนเนตทิคัต บอกกับ Yahoo Life ว่าไทเก็กคือ "การทำสมาธิแบบเคลื่อนไหว" ที่มีต้นกำเนิดจากประเทศจีน และถูกมองว่าเป็น "การออกกำลังกายที่อ่อนโยน เนื่องจากการเคลื่อนไหวที่ช้าและลื่นไหล" แต่เธอกล่าวว่ามันมีอะไรมากกว่านั้นมาก

"มักจะถูกพรรณนาว่าเป็นกิจกรรมสำหรับผู้สูงอายุ เพราะเป็นการออกกำลังกายที่มีแรงกระแทกต่ำที่สามารถปรับเปลี่ยนได้ง่ายสำหรับผู้ที่มีข้อจำกัดในการเคลื่อนไหว" ช็อกกล่าว "อย่างไรก็ตาม หากคุณย้อนกลับไปดูประวัติศาสตร์ของไทเก็ก คุณจะพบว่ามันถูกพัฒนาขึ้นครั้งแรกในฐานะศิลปะการต่อสู้ ในรูปแบบดั้งเดิม มันคือศิลปะการต่อสู้ที่ควบคุมพลังของการเคลื่อนไหวที่มีประสิทธิภาพ โดยการคลายความตึงเครียดของร่างกายและปล่อยให้ร่างกายทั้งหมดเคลื่อนไหวเป็นหนึ่งเดียวในฐานะหน่วยของกายและจิตที่ผสานรวมกัน"

และในขณะที่มักจะถูกเชื่อมโยงกับการฝึกฝนสำหรับผู้สูงอายุ การศึกษาต่างๆ ก็ยืนยันว่าคนหนุ่มสาวก็สามารถได้รับประโยชน์จากการลองฝึกไทเก็กเช่นกัน ซึ่ง "ให้ประโยชน์ทั้งด้านคาร์ดิโอ การฝึกเวท และการทำสมาธิรวมอยู่ในกิจกรรมเดียว" ช็อกกล่าว ที่นี่ ผู้เชี่ยวชาญจะแบ่งปันข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับผลลัพธ์เชิงบวกของไทเก็ก วิธีเปรียบเทียบกับรูปแบบการเคลื่อนไหวอื่นๆ และเคล็ดลับในการเริ่มต้น

ไทเก็กมีประโยชน์ต่อสุขภาพกายและสุขภาพจิตอย่างไร
ไม่ว่าคุณจะฝึกในสวนสาธารณะ สตูดิโอ หรือศูนย์ชุมชน การเคลื่อนไหวและท่าทางที่ช้าและตั้งใจทำนั้นทำได้ง่าย และผลกระทบเชิงบวกต่อสุขภาพและความเป็นอยู่ที่ดีก็ได้รับการสนับสนุนจากการวิจัย

"หนึ่งในประโยชน์ของไทเก็กคือความหลากหลายในการปรับใช้" ดร. มิเชลล์ ลอย ผู้เชี่ยวชาญด้านเวชศาสตร์บูรณาการที่ NewYork-Presbyterian/Weill Cornell Medical Center และผู้ช่วยศาสตราจารย์ด้านเวชศาสตร์คลินิกที่ Weill Cornell Medicine บอกกับ Yahoo Life "การเคลื่อนไหวสามารถปรับเปลี่ยนหรือฝึกได้ขณะเดิน ยืน หรือนั่ง เนื่องจากการผสมผสานระหว่างการเคลื่อนไหวที่นุ่มนวล ภาวะการทำสมาธิ และการฝึกหายใจ จึงไม่น่าแปลกใจที่จะมีประโยชน์ต่อร่างกาย จิตใจ อารมณ์ และการรับรู้ของไทเก็ก"

นอกเหนือจากการปรับปรุงความแข็งแรงของกล้ามเนื้อ ความยืดหยุ่น และการทรงตัวแล้ว การศึกษาทางคลินิกยังแสดงให้เห็นถึงประโยชน์ต่อสุขภาพอื่นๆ ที่ไม่คาดคิดอีกหลายประการ ได้แก่:

•ลดความเจ็บปวดสำหรับผู้ป่วยไฟโบรมัยอัลเจีย
•ลดความดันโลหิตในผู้ป่วยก่อนเป็นความดันโลหิตสูง
•ควบคุมระดับน้ำตาลในเลือดสำหรับผู้ป่วยเบาหวานชนิดที่ 2
• ชะลอการลุกลามของโรคพาร์กินสัน
• ปรับปรุงความจำในระยะเริ่มต้นของภาวะสมองเสื่อม
• ลดความเครียด วิตกกังวล ภาวะซึมเศร้า และความผิดปกติทางอารมณ์อื่นๆ

ลอยตั้งข้อสังเกตว่าการศึกษาที่ทำในกลุ่มวัยรุ่นแสดงให้เห็นถึงการปรับปรุงเฉพาะด้านเกี่ยวกับแนวคิดเกี่ยวกับตนเอง และความเป็นอยู่ที่ดีทางจิตใจ

"ประโยชน์เหล่านี้พบเห็นได้ในกลุ่มประชากรวัยหนุ่มสาว วัยกลางคน และผู้สูงอายุ" ลอยกล่าว พร้อมเสริมว่าไทเก็กยังแสดงให้เห็นถึงประโยชน์ในผู้ป่วยโรคเรื้อรัง เช่น "ภาวะบกพร่องทางสติปัญญาเล็กน้อย ภาวะสมองเสื่อม [และ] ความผิดปกติทางจิตเวช"

"คนส่วนใหญ่เริ่มฝึกไทเก็กเพราะประโยชน์ต่อสุขภาพกาย" ช็อกเสริม "อย่างไรก็ตาม ฉันเชื่อว่าผลกระทบที่ลึกซึ้งที่สุดของไทเก็กต่อความเป็นอยู่ที่ดีคือประโยชน์ในการจัดการความเครียด การฝึกจัดการความเครียดหลายอย่างสอนวิธีผ่อนคลายในสภาพแวดล้อมที่สงบและเงียบสงบอย่างเป็นธรรมชาติ บ่อยครั้งเมื่อคุณอยู่นิ่งๆ ไทเก็กสอนวิธีผ่อนคลายในขณะที่ร่างกายของคุณกำลังเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่อง มอบเครื่องมือที่คุณต้องการเพื่อรักษาสมาธิ จุดศูนย์กลาง และความผ่อนคลาย ในขณะที่ร่างกายกำลังเผชิญกับความเครียดเล็กน้อยจากการเคลื่อนไหว"

วิธีเริ่มต้น
ไทเก็กมักดึงดูดผู้ที่ต้องการรักษาร่างกายให้แข็งแรงและจิตใจให้เฉียบคม โดยเฉพาะเมื่ออายุมากขึ้น การฝึกฝนนี้ "นำเสนอทางเลือกที่ไม่ใช่เภสัชวิทยา ไม่รุกราน" ลอยกล่าว พร้อมเสริมว่ายังปลอดภัยกว่าการออกกำลังกายรูปแบบอื่นด้วย

"การศึกษาหลายชิ้นระบุว่าไม่มีผลข้างเคียงเชิงลบในผู้ที่ฝึกไทเก็ก" เธอกล่าว อย่างไรก็ตาม ผู้เชี่ยวชาญกล่าวว่าสิ่งสำคัญคือการค้นคว้าข้อมูลเกี่ยวกับผู้สอนเมื่อเริ่มต้น เนื่องจากไม่มีมาตรฐานระดับชาติสำหรับการรับรอง

"สิ่งสำคัญคือการพิจารณาเป้าหมายของคุณเมื่อเริ่มต้นเส้นทางไทเก็ก และค้นหาผู้สอนหรือโรงเรียนที่เหมาะสมที่สุดที่จะนำคุณไปสู่เป้าหมายเหล่านั้นได้" ช็อกกล่าว "หากคุณกำลังฟื้นตัวจากการบาดเจ็บหรือมีอาการปวดเข่าหรือหลังเรื้อรัง คุณจะต้องหาผู้สอนที่มีความรู้เรื่องกลไกของร่างกายเป็นอย่างดี และให้ความสำคัญกับการแก้ไขแนวโครงสร้างของนักเรียนในบทเรียนของพวกเขา น่าเสียดายที่นักเรียนไทเก็กอาจทำให้อาการบาดเจ็บที่มีอยู่แย่ลงได้ หากพวกเขาไม่ได้รับคำแนะนำเกี่ยวกับวิธีจัดแนวเข่าให้เหมาะสมกับเท้า สะโพก และไหล่ในระหว่างการเคลื่อนไหว"

การเรียนรู้ไทเก็กจากผู้สอนตัวจริงก็เป็นสิ่งสำคัญเช่นกัน ลอยกล่าว "การเรียนไทเก็กจากวิดีโอหรือหนังสือไม่ได้รับประกันว่าคุณจะทำท่าทางได้อย่างถูกต้องหรือปลอดภัย" เธอกล่าว นอกจากนี้ ลอยยังแนะนำให้ปรึกษาผู้ให้บริการดูแลสุขภาพของคุณเพื่อขอคำแนะนำ หากคุณมีปัญหาสุขภาพอยู่แล้ว

"หากประสบการณ์การฝึกไทเก็กครั้งแรกของคุณไม่เหมาะกับคุณ ลองเรียนกับผู้สอนหรือโรงเรียนอื่นไปเรื่อยๆ จนกว่าจะพบความรู้สึกที่ตรงกับเป้าหมายของคุณ" ช็อกกล่าว เธอยังกระตุ้นให้ผู้คนเริ่มต้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ "ตลอด 15 ปีที่ฉันสอนไทเก็ก ความเห็นที่ฉันได้ยินบ่อยที่สุดจากนักเรียนสูงอายุของฉันคือพวกเขาหวังว่าพวกเขาจะเริ่มฝึกตั้งแต่ยังเด็ก"


Cr. https://www.yahoo.com/lifestyl...-to-get-started-080017397.html

   

เมื่อพูดถึงสุขภาพ หลายคนอาจนึกถึงหัวใจ สมอง หรืออวัยวะภายในที่สำคัญ แต่คุณรู้ไหมว่า กระดูก และระบบโครงสร้างของเราก็สำคัญไม่แพ้กัน และมีแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทางที่ดูแลเรื่องนี้โดยตรง นั่นก็คือ "หมอกระดูก" หรือ ศัลยแพทย์ออร์โธปิดิกส์ บทความนี้จะพาคุณไปทำความเข้าใจถึงบทบาทและความสำคัญของหมอกระดูก ซึ่งไม่ใช่แค่ซ่อมกระดูกหัก แต่ครอบคลุมการดูแลคุณภาพชีวิตของเราให้กลับมาเคลื่อนไหวได้อย่างเป็นปกติ

"หมอกระดูก" คือใคร? ผู้เชี่ยวชาญระบบโครงสร้างร่างกาย
แพทย์ผ่าตัดกระดูกสันหลัง หรือ ศัลยแพทย์ออร์โธปิดิกส์ (Orthopedic Surgeon) คือแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทางที่ดูแล วินิจฉัย และรักษาปัญหาเกี่ยวกับระบบโครงร่างของร่างกายทั้งหมด ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ระบบนี้ประกอบด้วย กระดูก ข้อต่อ เส้นเอ็น กล้ามเนื้อ และเส้นประสาทที่เกี่ยวข้องกับระบบกล้ามเนื้อและกระดูก ไม่ว่าจะเป็นอาการปวดคอ บ่า ไหล่ ปวดหลัง ปวดเข่า ไปจนถึงภาวะบาดเจ็บรุนแรงอย่างกระดูกหัก หรือโรคเรื้อรังต่างๆ หมอกระดูกคือผู้ที่จะเข้ามาช่วยเหลือและฟื้นฟูให้ผู้ป่วยกลับมาใช้ชีวิตได้อย่างมีคุณภาพ

บทบาทสำคัญของ "หมอกระดูก" มากกว่าที่คุณคิด
บทบาทของหมอเก่งด้านกระดูกสันหลัง ไม่ได้จำกัดอยู่แค่การรักษาอาการเจ็บปวด หรือผ่าตัดกระดูกหักเท่านั้น แต่ครอบคลุมมิติที่กว้างขวางเพื่อช่วยให้ผู้ป่วยมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น
•   วินิจฉัยและรักษาการบาดเจ็บ: ไม่ว่าจะเป็นกระดูกหัก ข้อเคลื่อน เอ็นฉีก กล้ามเนื้อฉีกขาด หรือการบาดเจ็บจากการเล่นกีฬา หมอกระดูกจะทำการวินิจฉัยและวางแผนการรักษาที่เหมาะสม ตั้งแต่การเข้าเฝือก การทำกายภาพบำบัด ไปจนถึงการผ่าตัดแก้ไข
•   จัดการกับโรคเรื้อรัง: โรคเกี่ยวกับกระดูกและข้อมีหลายชนิดที่อาจเป็นเรื้อรังและส่งผลกระทบต่อการใช้ชีวิต เช่น ข้อเข่าเสื่อม กระดูกสันหลังเสื่อม เนื้องอกกระดูก หรือภาวะกระดูกพรุน หมอกระดูกจะให้การรักษาที่หลากหลาย เพื่อช่วยควบคุมอาการ ลดความเจ็บปวด และชะลอความเสื่อมของโรค
•   ฟื้นฟูและเพิ่มคุณภาพชีวิต: เป้าหมายสำคัญของหมอกระดูกคือการช่วยให้ผู้ป่วยสามารถกลับมาเคลื่อนไหวได้ใกล้เคียงปกติมากที่สุด ไม่ว่าจะเป็นการเดิน การทำงาน หรือการทำกิจกรรมที่เคยทำได้ การรักษาอาจรวมถึงการแนะนำการทำกายภาพบำบัด การใช้อุปกรณ์ช่วยเดิน หรือการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเทียม เพื่อให้ผู้ป่วยกลับมามีคุณภาพชีวิตที่ดี
•   ดูแลทุกช่วงวัย: หมอกระดูกไม่ได้ดูแลแค่ผู้สูงอายุเท่านั้น แต่ยังครอบคลุมผู้ป่วยทุกช่วงวัย ตั้งแต่เด็กที่มีความผิดปกติของกระดูกแต่กำเนิด วัยรุ่นที่มีปัญหาการเจริญเติบโตของกระดูก หรือวัยทำงานที่มีปัญหาจากการใช้งานผิดท่า ไปจนถึงผู้สูงอายุที่มีภาวะกระดูกพรุนหรือข้อเสื่อม

ทำไมสุขภาพกระดูกและข้อถึงสำคัญต่อชีวิตคุณ?
การมีสุขภาพกระดูกและข้อที่ดีเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งต่อการดำเนินชีวิตในทุกช่วงวัย เพราะระบบโครงสร้างนี้เป็นเสาหลักที่รองรับน้ำหนัก ทำให้ร่างกายสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ การละเลยปัญหากระดูกและข้ออาจนำไปสู่ความเจ็บปวดเรื้อรัง ข้อจำกัดในการเคลื่อนไหว และส่งผลกระทบต่อคุณภาพชีวิตโดยรวม ทั้งในด้านการทำงาน การทำกิจกรรมที่ชอบ และการใช้ชีวิตประจำวัน การดูแลสุขภาพกระดูกและข้อตั้งแต่เนิ่นๆ และการปรึกษา หมอกระดูก เมื่อมีอาการผิดปกติ จึงเป็นการลงทุนเพื่อคุณภาพชีวิตที่ดีในระยะยาว

สรุป
หมอกระดูก ไม่ได้เป็นเพียงแพทย์ที่รักษาเฉพาะโรคกระดูกหักเท่านั้น แต่เป็นผู้เชี่ยวชาญที่มีบทบาทสำคัญในการดูแลระบบโครงสร้างร่างกายของเราทั้งหมด เพื่อให้เราสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ ลดอาการเจ็บปวด และมีคุณภาพชีวิตที่ดี หากคุณหรือคนใกล้ชิดมีปัญหาเกี่ยวกับกระดูก ข้อต่อ กล้ามเนื้อ หรือเส้นเอ็น อย่าลังเลที่จะปรึกษา หมอกระดูก เพื่อรับการวินิจฉัยและการรักษาที่ถูกต้องและเหมาะสมนะครับ

เมื่อวันที่ 1 มีนาคม องค์การอนามัยโลก (WHO) ได้รายงานผลการศึกษาจากวารสาร Lancet ซึ่งเผยว่าปัจจุบันประชากร 1 ใน 8 ทั่วโลกกำลังเผชิญกับภาวะโรคอ้วน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ข้อมูลล่าสุดเผยว่าในปี 2022 ผู้ใหญ่ 2.5 พันล้านคน (หรือ 43%) มีน้ำหนักเกิน ในจำนวนนี้ 890 ล้านคนเป็นโรคอ้วน ซึ่งเป็นตัวเลขที่เพิ่มขึ้นกว่าสองเท่าตั้งแต่ปี 1990 และโรคอ้วนในวัยรุ่นก็เพิ่มขึ้นถึงสี่เท่าตั้งแต่ปี 1990 โดยมีเด็กอายุ 5-19 ปีจำนวน 160 ล้านคนจัดว่าเป็นโรคอ้วน

แต่ความแตกต่างระหว่างภาวะน้ำหนักเกินและโรคอ้วนคืออะไร? และในขณะที่รายงานของ WHO เรียกร้องให้มีมาตรการป้องกันและจัดการกับโรคอ้วนในระดับโลก มีแนวทางแก้ไขใดบ้างที่สามารถช่วยได้? นี่คือสิ่งที่ควรรู้

โรคอ้วน (Obesity) กับ น้ำหนักเกิน (Overweight)
โรคอ้วน คือ "โรคเรื้อรังที่มีการกลับเป็นซ้ำ ซึ่งมีลักษณะเฉพาะคือการสะสมของไขมันส่วนเกินที่อาจเป็นอันตรายต่อสุขภาพ" ดร. Francesco Branca ผู้อำนวยการฝ่ายโภชนาการและความปลอดภัยด้านอาหารของ WHO กล่าว โดยสรุปง่ายๆ เขาบอกกับ Yahoo Life ว่ามันคือ "ภาวะน้ำหนักเกินที่รุนแรงกว่า" ปัจจัยที่แตกต่างกันคือความเสี่ยงต่อสุขภาพที่เกี่ยวข้องกับโรคอ้วน

ตามข้อมูลของ WHO โรคอ้วนนำไปสู่ความเสี่ยงที่สูงขึ้นของ:

โรคหัวใจและหลอดเลือด
โรคเบาหวานชนิดที่ 2
โรคไต
มะเร็งบางชนิด
ปัญหาเกี่ยวกับสุขภาพกระดูก
ปัญหาสุขภาพการเจริญพันธุ์
การทำงานในชีวิตประจำวันที่บกพร่อง เช่น การเคลื่อนไหวและการนอนหลับ
บรองกา (Branca) กล่าวว่า ภาวะโรคร่วมของโรคอ้วน — ซึ่งรวมถึงภาวะสุขภาพต่างๆ เช่น เบาหวาน ความดันโลหิตสูง และภาวะหยุดหายใจขณะหลับจากการอุดกั้น — เป็นสาเหตุของการเสียชีวิตประมาณ 5 ล้านคนทั่วโลกในแต่ละปี

ในทางกลับกัน ดร. Melanie Jay ผู้อำนวยการโครงการ Comprehensive Program on Obesity ของ NYU Langone บอกกับ Yahoo Life ว่าภาวะน้ำหนักเกินไม่ได้มีความสัมพันธ์กับ "ความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของการเจ็บป่วยและการเสียชีวิตที่น่าเชื่อถือ" "แต่เรารู้ว่าเมื่อใครบางคนอยู่ในช่วง 'น้ำหนักเกิน' พวกเขามีความเสี่ยงสูงที่จะเป็นโรคอ้วนในอนาคต" อันเป็นผลมาจากรูปแบบการเพิ่มน้ำหนักตามธรรมชาติ

แต่ละภาวะถูกกำหนดโดยดัชนีมวลกาย (BMI) ซึ่งกล่าวกันว่าใช้วัดไขมันในร่างกายโดยอิงตามส่วนสูงและน้ำหนักของบุคคล แม้ว่าเครื่องมือวัดนี้เป็นที่ถกเถียง แต่ก็ยังคงใช้เป็นวิธีการคัดกรองสำหรับหมวดหมู่น้ำหนัก เช่น:

น้ำหนักปกติ: BMI ต่ำกว่า 25
น้ำหนักเกิน: BMI ตั้งแต่ 25 ถึง 29.9
โรคอ้วน: BMI 30 ขึ้นไป
เจย์กล่าวว่า BMI "มีประโยชน์ในระดับประชากร" สำหรับการคาดการณ์ระดับของเนื้อเยื่อไขมันและไขมัน และด้วยเหตุนี้จึงสามารถคาดการณ์อัตราการเกิดโรคอ้วนได้ อย่างไรก็ตาม ในระดับบุคคล มีตัวชี้วัดสุขภาพอื่นๆ อีกมากมายที่ต้องนำมาพิจารณา ตัวอย่างเช่น ระดับน้ำตาลในเลือด คอเลสเตอรอล และปัจจัยอื่นๆ เป็นหนึ่งในสิ่งที่เจย์พิจารณาในผู้ป่วยของเธอเอง การวัดทางกายภาพอื่นๆ เช่น เส้นรอบเอว ก็ถูกนำมาพิจารณาด้วย เธอกล่าวว่า "มีบางคนที่ดัชนีมวลกายสูงกว่าเกณฑ์ที่ถือว่ามีความเสี่ยงสูง แต่โดยส่วนตัวแล้วพวกเขาไม่ได้มีความเสี่ยงสูง เพราะพวกเขาไม่ได้มีภาวะโรคร่วมหรือภาวะแทรกซ้อนที่เหมือนกันใน BMI ระดับนั้น"

ในทางกลับกัน "คุณอาจมีคนที่อยู่ในช่วงน้ำหนักเกิน แต่ก็ยังมีไขมันช่องท้องจำนวนมาก มีน้ำหนักเพิ่มขึ้นมากในช่องท้อง มีประวัติครอบครัวเป็นเบาหวาน และอาจมีภาวะก่อนเบาหวานหรือเป็นเบาหวานอยู่แล้ว ดังนั้นสิ่งเหล่านี้จึงสำคัญกว่าค่า BMI ของพวกเขา ณ จุดนั้น" เธอกล่าวเสริมว่าการวัดค่า BMI เพียงอย่างเดียว "ไม่ใช่ตัวบ่งชี้สุขภาพที่ดี"

ปัจจัยทางสังคมกำหนดสุขภาพ — ซึ่งศูนย์ควบคุมและป้องกันโรค (CDC) นิยามว่าเป็น "ปัจจัยที่ไม่ใช่ทางการแพทย์ที่มีอิทธิพลต่อผลลัพธ์ด้านสุขภาพ" เช่น สภาพความเป็นอยู่และการทำงานของผู้คน รวมถึงการเหยียดเชื้อชาติและการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ — ก็มีบทบาทต่อแนวโน้มที่จะเป็นโรคอ้วนเมื่อเทียบกับการมีน้ำหนักเกิน

อะไรคือสาเหตุหรือปัจจัยที่ก่อให้เกิดโรคอ้วน?
บรองกา (Branca) กล่าวว่าโรคนี้เกิดจาก "ความไม่สมดุลของพลังงาน ซึ่งเกิดจากการบริโภคอาหารที่ไม่ดีต่อสุขภาพและระดับการทำกิจกรรมทางกายที่ไม่เพียงพอ" และในขณะที่อคติต่อรูปร่างมีส่วนทำให้คนเชื่อว่าโรคอ้วนเป็นผลมาจากความรับผิดชอบส่วนบุคคล ผู้เชี่ยวชาญกล่าวว่ามีปัจจัยส่วนบุคคลเพียงเล็กน้อยเท่านั้นที่มีบทบาทในการวินิจฉัยโรคของบุคคล

"โรคอ้วนเป็นผลจากการทำงานร่วมกันของปัจจัยทางพันธุกรรมและสิ่งแวดล้อมที่บุคคลนั้นอาศัยอยู่ รวมถึงผู้คนที่พวกเขาปฏิสัมพันธ์ด้วยและอาหารที่มีให้เลือก และยังมียาและปัจจัยอื่นๆ ที่เพิ่มความเสี่ยงต่อโรคอ้วนและทำให้น้ำหนักเพิ่มขึ้น" เจย์อธิบาย "โรคอ้วนส่วนใหญ่ไม่เกี่ยวข้องกับการเลือกส่วนบุคคลเลย"

โฆษกของกองโภชนาการ กิจกรรมทางกาย และโรคอ้วนของ CDC เห็นด้วย โดยกล่าวกับ Yahoo Life ว่า: "การออกแบบย่านที่อยู่อาศัย การเข้าถึงอาหารและเครื่องดื่มที่มีคุณค่าทางโภชนาการและราคาไม่แพง และการเข้าถึงสถานที่ที่ปลอดภัยและสะดวกสบายสำหรับการออกกำลังกาย ล้วนส่งผลต่อน้ำหนักและสุขภาพได้ ความไม่เท่าเทียมทางเชื้อชาติและชาติพันธุ์ในเรื่องโรคอ้วนเน้นย้ำถึงความจำเป็นในการแก้ไขปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อสุขภาพและขจัดอุปสรรคต่อสุขภาพ เช่น ความยากจน การศึกษา และที่อยู่อาศัย"

นี่คือเหตุผลที่เจย์กล่าวว่าการป้องกันโรคอ้วนต้องอาศัยการแทรกแซงในระดับสูง "นั่นหมายถึงการจัดโครงสร้างสังคมเพื่อให้ทางเลือกที่ดีต่อสุขภาพเป็นไปโดยอัตโนมัติและง่ายขึ้น การจัดการกับอุปทานอาหารทั่วโลกเพื่อให้มีทางเลือกที่ดีต่อสุขภาพและมีผักและผลไม้เพียงพอ และการสร้างสภาพแวดล้อมที่ผู้คนมีโอกาสเดินและทำกิจกรรมทางกายได้อย่างปลอดภัยมากขึ้น"

เจย์กล่าวสรุปว่า "มีสิ่งที่เราทราบว่ากำลังกระตุ้นให้เกิดการเพิ่มขึ้นของอัตราโรคอ้วนทั่วโลกอย่างรวดเร็ว และผมคิดว่ายังมีอีกหลายสิ่งที่เราไม่ทราบ" และเนื่องจากการป้องกันเป็นสิ่งสำคัญในการลดอัตราโรคอ้วน ผู้เชี่ยวชาญกล่าวว่าจำเป็นต้องให้ความสนใจกับนโยบายและผลกระทบของนโยบายเหล่านั้นมากขึ้น

การรักษาเป็นอย่างไร?
บรองก้าอธิบายว่า "การรักษาโรคอ้วนต้องใช้วิธีการแบบบูรณาการ รวมถึงการสนับสนุนการเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตในระยะยาวโดยทีมผู้ปฏิบัติงานด้านสุขภาพที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี — แพทย์ นักโภชนาการ นักจิตวิทยา — ซึ่งอาจมาพร้อมกับการรักษาด้วยยาและ/หรือการผ่าตัด ขึ้นอยู่กับความรุนแรงของภาวะ"

เจย์กล่าวว่า "เราทุกคนเคยได้ยินเกี่ยวกับยาฉีดรุ่นใหม่ แต่ก็มียาหลายชนิดที่ใช้มานานกว่า ราคาถูกกว่า และอาจมีพร้อมใช้มากกว่าในขณะนี้" แต่เธอกล่าวว่า "เรามีผู้คน [ที่] 1 พันล้านคน" กำลังเผชิญกับโรคอ้วน "เราต้องการป้องกันมัน" เธอกล่าว "เราต้องการการวิจัยเพิ่มเติมอีกมาก และต้องลองทำสิ่งต่างๆ อีกมากมายเมื่อพูดถึงการป้องกันโรคอ้วน หรือแม้กระทั่งการป้องกันไม่ให้อัตราโรคอ้วนเพิ่มขึ้นไปอีก"

Cr. https://www.yahoo.com/lifestyl...besity-measured-021414615.html

สุขภาพช่องปากที่ดีเป็นส่วนสำคัญของการเจริญเติบโตและพัฒนาการโดยรวมของเด็กๆ การดูแลฟันและเหงือกตั้งแต่เล็กไม่ใช่แค่เรื่องของการป้องกันฟันผุ แต่ยังเป็นการสร้างสุขลักษณะที่ดีและทัศนคติเชิงบวกต่อการดูแลสุขภาพในระยะยาว คำถามที่ผู้ปกครองหลายท่านสงสัยคือ เด็กควรเริ่มหาหมอฟันตั้งแต่อายุเท่าไร เพื่อให้การดูแลสุขภาพช่องปากเป็นไปอย่างถูกทางตั้งแต่เริ่มต้น

ทำไมการพาเด็กไปพบหมอฟันตั้งแต่เนิ่นๆ จึงมีความสำคัญอย่างยิ่ง
การพาเด็กไปพบทันตแพทย์สำหรับเด็กตั้งแต่ฟันยังขึ้นไม่ครบ หรือเพิ่งมีฟันน้ำนมขึ้นไม่กี่ซี่ อาจดูเป็นเรื่องที่เร็วเกินไปสำหรับผู้ปกครองบางท่าน แต่จริงๆ แล้ว การไปพบหมอฟันตั้งแต่เนิ่นๆ มีประโยชน์อย่างยิ่ง:
•   การป้องกันปัญหาล่วงหน้า: ทันตแพทย์สามารถตรวจดูความเสี่ยงในการเกิดฟันผุ หรือปัญหาอื่นๆ ที่อาจเกิดขึ้นได้ในอนาคต และให้คำแนะนำในการป้องกัน
•   การให้ความรู้แก่ผู้ปกครอง: ผู้ปกครองจะได้รับคำแนะนำที่ถูกต้องเกี่ยวกับการทำความสะอาดช่องปากเด็ก การเลือกยาสีฟันผสมฟลูออไรด์ในปริมาณที่เหมาะสม การดูแลเรื่องอาหารและเครื่องดื่มที่ส่งผลต่อฟัน รวมถึงการจัดการกับพฤติกรรมบางอย่าง เช่น การดูดนิ้วหรือการใช้จุกนมหลอก
•   การตรวจพบปัญหาตั้งแต่ระยะเริ่มต้น: หากพบปัญหา เช่น ฟันผุระยะแรก ความผิดปกติของการขึ้นของฟัน หรือปัญหาเกี่ยวกับเหงือก สามารถให้การรักษาได้ทันท่วงที ก่อนที่ปัญหาจะลุกลาม
•   การสร้างความคุ้นเคยและทัศนคติที่ดี: การพาเด็กไปพบหมอฟันตั้งแต่เล็กๆ ในบรรยากาศที่เป็นมิตร ช่วยให้เด็กไม่กลัวการทำฟันในอนาคต และมองว่าการไปหาหมอฟันเป็นเรื่องปกติ
•   การสร้าง "บ้านทันตกรรม" (Dental Home): การมีทันตแพทย์ประจำตัวเด็ก ทำให้สามารถติดตามพัฒนาการของฟันและช่องปากเด็กได้อย่างต่อเนื่อง

อายุที่เหมาะสมในการพาเด็กไปหาหมอฟันครั้งแรก ควรไปเมื่อไหร่ดีที่สุด
ตามคำแนะนำของทันตแพทยสมาคมเด็กแห่งประเทศสหรัฐอเมริกา (AAPD) และผู้เชี่ยวชาญด้านทันตกรรมเด็กทั่วโลก เด็กควรได้รับการตรวจฟันครั้งแรกเมื่อฟันซี่แรกเริ่มขึ้น หรือมีอายุไม่เกิน 1 ปี (ภายใน 6 เดือนหลังจากฟันซี่แรกขึ้น หรืออย่างช้าที่สุดเมื่ออายุ 12 เดือน) แม้เด็กจะมีฟันขึ้นเพียงไม่กี่ซี่ การตรวจฟันในวัยนี้ก็มีความสำคัญอย่างยิ่งในการประเมินความเสี่ยงและให้คำแนะนำแก่ผู้ปกครอง

การตรวจฟันเด็กครั้งแรก คุณหมอฟันจะตรวจและให้คำแนะนำอะไรบ้าง?
การไปพบทันตแพทย์สำหรับเด็กครั้งแรกมักเป็นการตรวจที่ใช้เวลาไม่นาน และมีจุดประสงค์หลักเพื่อการประเมินและให้ความรู้แก่ผู้ปกครอง โดยคุณหมอจะทำการตรวจ:
•   ฟันน้ำนม: ตรวจดูจำนวนฟันที่ขึ้น ตำแหน่ง การเรียงตัว และร่องรอยของฟันผุระยะเริ่มต้น (Early Childhood Caries - ECC)
•   เหงือกและเนื้อเยื่อในช่องปาก: ตรวจดูความสมบูรณ์และสุขภาพของเหงือก ลิ้น กระพุ้งแก้ม และเพดานปาก
•   พัฒนาการของขากรรไกรและช่องปาก: ประเมินการเจริญเติบโตของขากรรไกร และความผิดปกติเกี่ยวกับการสบฟันเบื้องต้น
•   พฤติกรรมของเด็กที่ส่งผลต่อฟัน: สอบถามเกี่ยวกับพฤติกรรม เช่น การดูดนมมื้อดึก การดูดนิ้ว การใช้จุกนมหลอก หรือการกัดฟัน
นอกจากนี้ คุณหมอจะทำความสะอาดช่องปากเด็กเบาๆ อาจมีการเคลือบฟลูออไรด์ชนิดวานิช (Fluoride Varnish) เพื่อเสริมความแข็งแรงให้ฟัน และที่สำคัญที่สุดคือ การให้คำแนะนำแก่ผู้ปกครองอย่างละเอียด

การให้คำแนะนำแก่ผู้ปกครอง
บทบาทของผู้ปกครองในการดูแลสุขภาพช่องปากเด็กมีความสำคัญอย่างยิ่ง คุณหมอฟันเด็กจะให้คำแนะนำที่จำเป็นแก่ผู้ปกครองในการดูแลฟันเด็กที่บ้าน ดังนี้:
•   วิธีการทำความสะอาดช่องปาก: สาธิตวิธีการแปรงฟันที่ถูกต้องตามวัย การทำความสะอาดเหงือกและลิ้นก่อนฟันขึ้น และการใช้ผ้าชุบน้ำหมาดๆ เช็ดทำความสะอาดฟันเมื่อเริ่มมีฟันขึ้น
•   การเลือกยาสีฟัน: แนะนำการใช้ยาสีฟันผสมฟลูออไรด์ในปริมาณที่เหมาะสมตามช่วงวัย (ปริมาณเท่าเมล็ดข้าวสารสำหรับเด็กเล็ก และเท่าเมล็ดถั่วเขียวเมื่อเด็กแปรงฟันเองได้และบ้วนปากเป็น)
•   อาหารและเครื่องดื่ม: แนะนำให้หลีกเลี่ยงเครื่องดื่มหรืออาหารที่มีน้ำตาลสูง โดยเฉพาะการดูดนมจากขวดขณะหลับในตอนกลางคืน
•   พฤติกรรมที่ควรระวัง: ให้คำแนะนำเกี่ยวกับการจัดการกับพฤติกรรม เช่น การดูดนิ้ว การใช้จุกนมหลอก เพื่อป้องกันปัญหาฟันยื่นหรือการสบฟันผิดปกติ

การดูแลสุขภาพช่องปากเด็กอย่างต่อเนื่องเพื่อป้องกันปัญหาในอนาคต
หลังจากพบทันตแพทย์ครั้งแรกแล้ว ควรพาเด็กไปตรวจสุขภาพช่องปากเป็นประจำตามนัดหมาย (ส่วนใหญ่ทุก 6 เดือน) เพื่อติดตามพัฒนาการของฟัน การเจริญเติบโตของขากรรไกร และตรวจดูความเสี่ยงในการเกิดฟันผุอย่างสม่ำเสมอ การดูแลสุขภาพช่องปากตั้งแต่เนิ่นๆ ช่วยป้องกันปัญหาฟันผุ หรือปัญหาอื่นๆ ที่อาจนำไปสู่ความจำเป็นในการทำฟันเด็ก ที่ซับซ้อนและมีค่าใช้จ่ายสูงในอนาคต เช่น การอุดฟัน การถอนฟัน หรือการรักษาคลองรากฟันในฟันน้ำนม


สรุป
การพาเด็กไปพบทันตแพทย์ตั้งแต่ฟันซี่แรกเริ่มขึ้น หรือภายในอายุ 1 ปี เป็นการเริ่มต้นที่สำคัญอย่างยิ่งในการสร้างรากฐานสุขภาพช่องปากที่ดีให้กับเด็กๆ และช่วยสร้างทัศนคติเชิงบวกต่อการไปพบทันตแพทย์ในอนาคต การพาเด็กไปพบหมอฟันครั้งแรก คือการลงทุนเพื่อรอยยิ้มที่แข็งแรงและสุขภาพช่องปากที่ดีของลูกน้อยตลอดชีวิต

ข้อเข่าเสื่อมเป็นภาวะที่หลายคนคุ้นเคย โดยเฉพาะในผู้สูงอายุ และไม่ใช่เรื่องไกลตัวเลย เพราะเป็นปัญหาที่ส่งผลกระทบต่อการใช้ชีวิตประจำวันอย่างมาก การทำความเข้าใจอาการและลักษณะเด่นของข้อเข่าเสื่อมจึงเป็นสิ่งสำคัญ เพื่อให้เราสามารถดูแลตัวเองหรือคนใกล้ชิดได้อย่างเหมาะสม


ข้อเข่าเสื่อมคืออะไร? เมื่อกระดูกอ่อนผิวข้ออ่อนล้า
ข้อเข่าเสื่อม (Osteoarthritis of the Knee) คือภาวะที่กระดูกอ่อนผิวข้อเข่าเกิดความเสื่อมสภาพ ปกติแล้วกระดูกอ่อนนี้จะทำหน้าที่เหมือนเบาะรองรับแรงกระแทกและช่วยให้ข้อเข่าเคลื่อนไหวได้อย่างราบรื่น แต่เมื่อมันเสื่อมสภาพลง การเสียดสีระหว่างกระดูกโดยตรงก็เกิดขึ้น ทำให้เกิดอาการปวด ข้อติดขัด และปัญหาในการเคลื่อนไหวต่างๆ ตามมา
ภาวะนี้ไม่ได้เกิดจากอายุเพียงอย่างเดียว แต่ยังมีปัจจัยอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้อง เช่น การมีน้ำหนักเกิน การเคยบาดเจ็บที่ข้อเข่า หรือการใช้งานข้อเข่าอย่างหนักซ้ำๆ เป็นเวลานาน

สัญญาณบอกเหตุ: อาการหลักของข้อเข่าเสื่อมที่ควรรู้
อาการของข้อเข่าเสื่อมมักจะค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป และมีลักษณะเฉพาะที่สังเกตได้ ดังนี้
•   อาการปวด นี่คืออาการเด่นที่สุดเลย
o   ปวดเวลาใช้งานหรือลงน้ำหนัก เช่น ปวดเวลาเดิน ขึ้นลงบันได นั่งยองๆ หรือยืนนานๆ
o   มักจะดีขึ้นเมื่อได้พัก พอเราหยุดใช้งานข้อเข่า อาการปวดก็มักจะลดลง
o   อาจปวดมากขึ้นตอนเย็น หรือหลังจากการใช้งานหนักๆ ในแต่ละวัน
o   ในระยะที่เป็นมาก อาจมีอาการปวดขณะพัก หรือปวดตอนกลางคืนได้
•   อาการข้อติดแข็ง มักจะเกิดขึ้นหลังจากที่ข้อเข่าอยู่นิ่งๆ เป็นเวลานาน
o   ข้อติดแข็งในตอนเช้า แต่มักจะเป็นแค่ช่วงสั้นๆ ไม่เกิน 30 นาที (ซึ่งจะแตกต่างจากอาการข้ออักเสบรูมาตอยด์ที่มักจะติดแข็งนานกว่า)
o   ติดแข็งเวลาลุกขึ้น เช่น หลังจากนั่งพักนานๆ หรือนั่งยองๆ

สัญญาณอื่นๆ ที่อาจพบได้และผลกระทบต่อชีวิตประจำวัน
นอกจากอาการปวดและข้อติดแข็งแล้ว ผู้ที่มีภาวะ ข้อเข่าเสื่อม อาจมีสัญญาณอื่นๆ ที่พบได้ เช่น
•   มีเสียงดังกรอบแกรบในข้อ ขณะงอหรือเหยียดข้อเข่า ซึ่งเกิดจากการเสียดสีของกระดูกผิวข้อที่ไม่เรียบ
•   ข้อบวม อาจบวมเป็นบางครั้งคราว หรือบวมอยู่ตลอดเวลา ซึ่งเกิดจากการอักเสบภายในข้อ
•   กดเจ็บบริเวณแนวข้อ เมื่อลองกดหรือคลำบริเวณแนวข้อเข่า อาจรู้สึกเจ็บ
•   กล้ามเนื้อรอบข้อเข่าอ่อนแรง โดยเฉพาะกล้ามเนื้อต้นขาด้านหน้า (Quadriceps) ซึ่งเป็นผลมาจากการที่ผู้ป่วยพยายามหลีกเลี่ยงการใช้งานข้อเข่าที่เจ็บปวด
อาการเหล่านี้ส่งผลกระทบโดยตรงต่อการใช้งานข้อเข่าและคุณภาพชีวิต ทำให้ผู้ป่วยมีปัญหาในการทำกิจกรรมต่างๆ เช่น เดินได้ลำบาก หรือเดินได้ระยะทางสั้นลง ขึ้นลงบันไดได้ยาก ลุกขึ้นยืนจากท่านั่งลำบาก งอหรือเหยียดข้อเข่าได้ไม่สุด หรือทำกิจกรรมที่ต้องงอเข่ามากๆ ไม่ได้

การเปลี่ยนแปลงที่สังเกตได้และสิ่งที่เห็นจากภาพถ่ายรังสี
เมื่อไปพบแพทย์ แพทย์อาจตรวจพบการเปลี่ยนแปลงทางร่างกาย เช่น
•   การบวม หรือมีน้ำในข้อเข่า
•   เสียงกรอบแกรบ ขณะเคลื่อนไหว
•   แนวข้อเข่าที่ผิดรูป ในระยะที่เป็นมาก เช่น ขาโก่งออกด้านนอก (Genu Varum) หรือขากางเข้าด้านใน (Genu Valgum)
•   กล้ามเนื้อต้นขาด้านหน้าลีบลง
การวินิจฉัย ข้อเข่าเสื่อม มักยืนยันได้ด้วยภาพถ่ายรังสี (X-ray) ซึ่งจะแสดงลักษณะเฉพาะของภาวะข้อเสื่อม เช่น
•   ช่องว่างระหว่างข้อแคบลง แสดงว่ากระดูกอ่อนผิวข้อบางลง
•   มีปุ่มกระดูกงอกผิดปกติ (Osteophytes หรือ Bone Spurs) บริเวณขอบกระดูก
•   ความหนาแน่นของกระดูกใต้กระดูกอ่อนเพิ่มขึ้น (Subchondral Sclerosis)
•   มีถุงน้ำเล็กๆ ใต้กระดูกอ่อน (Subchondral Cysts)

การดูแลและรับมือกับข้อเข่าเสื่อม
เมื่อมีอาการของข้อเข่าเสื่อม การดูแลตัวเองเป็นสิ่งสำคัญ ควรปรึกษาแพทย์เพื่อรับการวินิจฉัยและวางแผนการรักษาที่เหมาะสม ซึ่งอาจรวมถึงการปรับเปลี่ยนพฤติกรรม การทำกายภาพบำบัด การใช้ยา หรือในบางกรณีอาจพิจารณาการผ่าตัด การดูแลน้ำหนักตัวให้อยู่ในเกณฑ์ที่เหมาะสม การออกกำลังกายที่ถูกวิธี และการหลีกเลี่ยงกิจกรรมที่ทำให้ข้อเข่ารับภาระมากเกินไป ก็เป็นส่วนสำคัญในการชะลอความเสื่อมและบรรเทาอาการ
[/size]

ในอดีต ภาพลักษณ์ของ "หมอฟัน" อาจถูกมองว่าเป็นเพียงผู้ที่คอยถอนฟัน อุดฟัน หรือรักษาอาการปวดฟันเท่านั้น แต่ในปัจจุบัน บทบาทของ อาชีพทันตแพทย์ ได้ก้าวข้ามขีดจำกัดเหล่านั้นไปมาก ทันตแพทย์ในยุคนี้คือบุคลากรทางการแพทย์ที่สำคัญอย่างยิ่งต่อสุขภาพองค์รวมและคุณภาพชีวิตของผู้คน อาชีพนี้ไม่ได้จำกัดอยู่แค่การดูแลฟันและช่องปากเท่านั้น แต่ยังครอบคลุมถึงการป้องกัน การวินิจฉัย และการรักษาโรคต่างๆ ที่ส่งผลต่อร่างกายโดยรวม วันนี้เราจะมาเจาะลึกถึงความสำคัญที่หลากหลายและบทบาทที่เปลี่ยนแปลงไปของทันตแพทย์ในสังคมปัจจุบัน


ความสำคัญของทันตแพทย์ในระบบสาธารณสุข
ในยุคปัจจุบันที่ปัญหาสุขภาพช่องปากมีแนวโน้มเพิ่มสูงขึ้น อาชีพทันตแพทย์จึงกลายเป็นหนึ่งในสาขาวิชาชีพที่มีความสำคัญและจำเป็นอย่างมาก โดยทันตแพทย์มีบทบาทในการดูแล วินิจฉัย และรักษาโรคในช่องปาก ซึ่งมีผลต่อสุขภาพโดยรวมของร่างกาย
•   การติดเชื้อในช่องปากอาจลุกลามไปสู่อวัยวะภายในอื่นได้
•   สุขภาพฟันที่ดีช่วยลดความเสี่ยงของโรคหัวใจและเบาหวาน
•   ทันตแพทย์มีบทบาทในการให้ความรู้แก่ประชาชนเรื่องการดูแลสุขภาพช่องปากที่ถูกต้อง

ทันตแพทย์และบทบาทในการส่งเสริมคุณภาพชีวิต
อาชีพทันตแพทย์ไม่เพียงแต่ทำหน้าที่รักษา แต่ยังมีบทบาทในการส่งเสริมความมั่นใจและภาพลักษณ์ของบุคคลผ่านการดูแลช่องปากและฟันอย่างครบวงจร
•   ฟันขาวสะอาดส่งผลต่อความมั่นใจในการทำงานและเข้าสังคม
•   รอยยิ้มที่สวยงามช่วยให้บุคลิกภาพดูดีขึ้น
•   ทันตแพทย์ยังช่วยแก้ไขปัญหาการสบฟันผิดปกติที่อาจส่งผลต่อการพูดหรือการเคี้ยวอาหาร

ความต้องการทันตแพทย์ที่เพิ่มขึ้นในยุคปัจจุบัน
ด้วยวิถีชีวิตที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว ทำให้ผู้คนหันมาใส่ใจสุขภาพช่องปากมากขึ้น โดยเฉพาะในเมืองใหญ่เช่น Dental Clinic Bangkok ซึ่งเป็นศูนย์กลางทางสุขภาพที่ทันสมัยและได้รับความนิยม
•   ประชากรเมืองมีพฤติกรรมการบริโภคที่ส่งผลต่อฟัน เช่น กาแฟ น้ำหวาน และอาหารรสจัด
•   การเข้าถึงข้อมูลด้านสุขภาพทำให้คนรู้จักคุณค่าของการดูแลฟันมากขึ้น
•   เทคโนโลยีใหม่ ๆ เช่น เครื่องเอ็กซ์เรย์ดิจิทัล และเลเซอร์ฟัน ช่วยให้การรักษาแม่นยำและปลอดภัยยิ่งขึ้น

ทันตแพทย์กับการแพทย์เชิงป้องกัน
แนวคิดของการรักษาในปัจจุบันมุ่งเน้นไปที่การป้องกันมากกว่าการรักษาเมื่อเกิดโรคแล้ว ทันตแพทย์จึงมีหน้าที่สำคัญในการวางแผนการดูแลระยะยาวให้กับผู้ป่วย
•   การตรวจสุขภาพฟันทุก 6 เดือนช่วยป้องกันฟันผุและโรคเหงือก
•   การเคลือบฟลูออไรด์และขัดฟันเป็นการป้องกันในเชิงลึก
•   ให้คำแนะนำเรื่องการแปรงฟันอย่างถูกวิธีและการเลือกรับประทานอาหารที่ดีต่อฟัน

อาชีพที่ต้องการความรู้ ความสามารถ และจรรยาบรรณสูง
การเป็นทันตแพทย์ต้องอาศัยความเชี่ยวชาญเฉพาะทาง ความละเอียดรอบคอบ และความรับผิดชอบอย่างสูง ทั้งนี้เพราะการรักษาฟันเป็นงานที่เกี่ยวข้องกับความเจ็บปวด ความเสี่ยง และความไว้วางใจของผู้ป่วย
•   ต้องผ่านการศึกษาอย่างน้อย 6 ปี และต่อยอดเฉพาะทางในบางกรณี
•   ต้องมีความรู้ทันสมัยตลอดเวลา เนื่องจากเทคโนโลยีการรักษาเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ
•   จรรยาบรรณวิชาชีพถือเป็นหัวใจสำคัญของทันตแพทย์ทุกคน

บทบาททางสังคมของทันตแพทย์ในชุมชน
นอกเหนือจากการทำงานในคลินิกหรือโรงพยาบาลแล้ว ทันตแพทย์ยังมีบทบาทสำคัญในการลงพื้นที่เพื่อให้บริการประชาชนกลุ่มเปราะบาง เช่น เด็ก ผู้สูงอายุ และผู้พิการ
•   การออกหน่วยทันตกรรมเคลื่อนที่ในพื้นที่ห่างไกล
•   การจัดกิจกรรมรณรงค์ดูแลฟันในโรงเรียนและชุมชน
•   สนับสนุนโครงการสุขภาพช่องปากระดับชาติ

สรุป
อาชีพทันตแพทย์ในปัจจุบันไม่ได้จำกัดอยู่เพียงแค่การรักษา แต่เป็นวิชาชีพที่ครอบคลุมทั้งการส่งเสริมสุขภาพ การป้องกันโรค และการพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้คนในทุกช่วงวัย ในเมืองใหญ่เช่น Dental Clinic Bangkok ก็เป็นตัวอย่างของการพัฒนาด้านทันตกรรมที่ตอบสนองต่อความต้องการของคนในยุคใหม่ได้อย่างมีประสิทธิภาพ

หนึ่งในสิ่งที่น่าเบื่อหน่ายที่สุดที่จะประสบ? อาหารเป็นพิษ ไม่ว่าคุณจะติดเชื้อจากอาหารเป็นพิษจากไก่ที่คุณคิดว่าอาจจะยังไม่สุกดีเมื่อคืน หรือข้าวผัดที่คุณทิ้งไว้บนเคาน์เตอร์สองสามชั่วโมงก่อนที่จะกินเข้าไป ไม่สำคัญหรอก: คุณน่าจะต้องติดอยู่ในห้องน้ำไปอีกนาน

หากมีสิ่งหนึ่งที่คุณต้องการมากกว่าเกเตอเรดในช่วงเวลานี้ มันคือเครื่องย้อนเวลาเพื่อกลับไป "เลิกกิน" อาหารที่เป็นปัญหาเหล่านั้น แม้ว่าจะเป็นไปไม่ได้ แต่คุณสามารถเรียนรู้เกี่ยวกับวิธีการเกิดโรคจากอาหารเป็นพิษตั้งแต่แรก เพื่อที่คุณจะได้หลีกเลี่ยงมันในอนาคต นี่คือสิ่งที่ผู้เชี่ยวชาญต้องการให้คุณรู้

การติดเชื้อจากอาหารเป็นพิษหมายถึงอะไร?

โรคจากอาหารเป็นพิษ (หรือที่เรียกว่าอาหารเป็นพิษ) เกิดขึ้นเมื่อเรากินแบคทีเรีย สารเคมี ไวรัส หรือปรสิตที่เป็นอันตรายเข้าไป สิ่งนั้นเกิดขึ้นเมื่ออาหารของเราปนเปื้อน และสามารถเกิดขึ้นได้หลายวิธี เช่น:

สุขอนามัยที่ไม่ดี รวมถึงการไม่ล้างมือก่อนเตรียมอาหาร
การปรุงอาหารที่ไม่เหมาะสม โดยเฉพาะการปรุงอาหารไม่สุก ทำให้แบคทีเรียไม่ถูกกำจัด
การปนเปื้อนข้าม เช่น ไก่ดิบที่ปนเปื้อนสัมผัสกับผัก
การเก็บอาหารในอุณหภูมิที่ไม่ถูกต้อง ซึ่งเป็นที่ที่แบคทีเรียและไวรัสสามารถเจริญเติบโตได้ดี
มีโรคจากอาหารเป็นพิษหลากหลายชนิด แต่ตามข้อมูลของสำนักงานคณะกรรมการอาหารและยา (FDA) ที่พบบ่อยที่สุดคือโรคที่เกิดจากเชื้อ เช่น ซัลโมเนลลา โนโรไวรัส แคมปีโลแบคเตอร์ อีโคไล และลิสทีเรีย อาการของโรคเหล่านี้แตกต่างกันไป แต่ทั้งหมดทำให้เกิดอาการท้องเสีย ปวดท้อง คลื่นไส้ และอาเจียน

เนื่องจากเชื้อโรคที่ก่อให้เกิดโรคจากอาหารเป็นพิษนั้นมองไม่เห็น จึงเป็นการยากที่จะหลีกเลี่ยงโรคจากอาหารเป็นพิษได้อย่างสมบูรณ์ อย่างไรก็ตาม เคล็ดลับเหล่านี้สามารถทำให้อาหารของคุณปลอดภัยต่อการบริโภคมากขึ้น

#1: หยิบเทอร์โมมิเตอร์วัดเนื้อออกมา

การทำให้แน่ใจว่าอาหารของคุณปลอดภัยเมื่ออยู่ที่บ้านเกี่ยวข้องกับการทำความเข้าใจวิธีการปรุงอาหารที่เหมาะสม นักวิทยาศาสตร์ด้านอาหาร Bryan Quoc Le บอกกับ Yahoo Life สิ่งนี้หมายความว่าคุณควรปรุงอาหารให้อยู่ในอุณหภูมิที่กำหนดไว้อย่างน้อย ซึ่ง "รับประกันว่าจุลินทรีย์ที่เป็นอันตรายจะถูกกำจัดออกไปอย่างมีนัยสำคัญ ลดความเสี่ยงของโรคจากอาหารเป็นพิษได้อย่างมาก และให้โอกาสระบบภูมิคุ้มกันของเราในการกำจัดส่วนที่เหลือ" เขากล่าว

ตัวอย่างเช่น เนื้อวัวทั้งชิ้นควรปรุงให้มีอุณหภูมิต่ำสุด 145 องศาฟาเรนไฮต์ ตามแนวทางการความปลอดภัยด้านอาหารของกระทรวงเกษตรแห่งสหรัฐอเมริกา (USDA) และเนื้อวัวบดและไก่ควรปรุงให้มีอุณหภูมิ 160 ถึง 165 องศาฟาเรนไฮต์ คุณสามารถตรวจสอบอุณหภูมิเหล่านี้ได้ด้วยเทอร์โมมิเตอร์วัดอาหาร

#2: หลีกเลี่ยงอาหารที่ไม่สุกดีในร้านอาหาร

แม้ว่าคุณอาจจะไม่พกเทอร์โมมิเตอร์วัดเนื้อไปร้านอาหาร แต่ Vanessa Coffman นักระบาดวิทยา ผู้อำนวยการ Alliance to Stop Foodborne Illness บอกกับ Yahoo Life ว่าคุณสามารถป้องกันโรคจากอาหารเป็นพิษขณะออกไปทานอาหารเย็นได้โดยการหลีกเลี่ยงอาหารที่ปรุงแบบดิบๆ หรือไม่สุก เช่น สเต็กทาร์ทาร์หรือไข่แดงเยิ้ม

#3: หลีกเลี่ยงอาหารที่มีความเสี่ยงสูงสุด

โปรดจำไว้ว่า: การบริโภคอาหารใดๆ ก็ตามสามารถทำให้เกิดโรคจากอาหารเป็นพิษได้ เนื่องจากความเป็นไปได้ของการปนเปื้อนข้ามและการสุขอนามัยที่ไม่ดีสามารถเกิดขึ้นได้กับทุกสิ่งที่คุณกิน อย่างไรก็ตาม มีบางสถานการณ์ที่ต้องใช้ความระมัดระวังเป็นพิเศษ เช่น หากคุณกำลังตั้งครรภ์ มีภูมิคุ้มกันบกพร่อง หรือเป็นผู้สูงอายุ

FDA ระบุอาหารเหล่านี้ว่าเป็นอาหารที่มีแนวโน้มที่จะก่อให้เกิดอาหารเป็นพิษมากที่สุด:

เนื้อสัตว์ดิบหรือปรุงไม่สุก

หอยดิบ

ไข่ดิบ

ผลิตภัณฑ์นมที่ไม่ผ่านการพาสเจอร์ไรส์

น้ำผลไม้ที่ไม่ผ่านการพาสเจอร์ไรส์

สลัดสำเร็จรูป (โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่มีน้ำสลัดครีม)

ถั่วงอกดิบ

ผักและผลไม้ที่ไม่ล้าง

แม้ว่ามาตรการบางอย่างสามารถช่วยทำให้อาหารเหล่านี้ปลอดภัยขึ้นได้บ้าง เช่น การพาสเจอร์ไรส์ไข่ หรือการแช่แข็งปลาที่ใช้ทำซูชิอย่างรวดเร็วเพื่อฆ่าเชื้อแบคทีเรีย แต่ก็ยังมีความเสี่ยงสูงกว่าตัวเลือกอื่นๆ นอกจากนี้ มักเป็นเรื่องยากที่จะทราบอย่างแน่ชัดว่าร้านอาหารหรือสถานประกอบการด้านอาหารอื่นๆ ใช้มาตรการป้องกันอะไรบ้าง และมีโอกาสเกิดอาหารเป็นพิษในร้านอาหารมากกว่าที่บ้านถึงสองเท่า หากคุณกังวลเกี่ยวกับโรคจากอาหารเป็นพิษ คุณอาจต้องการสั่งอาหารที่มีความเสี่ยงน้อยกว่า

#4: ล้างมือ — และผักของคุณ

โรคจากอาหารเป็นพิษเกิดขึ้นเมื่อผู้คนไม่ได้ใช้สุขอนามัยที่เหมาะสมขณะเตรียมอาหาร ซึ่งอาจรวมถึงการไม่ล้างมือหลังจากเข้าห้องน้ำ ทำให้เกิดการปนเปื้อนอุจจาระในอาหาร แม้ว่าคุณจะไม่สามารถควบคุมสิ่งที่เกิดขึ้นกับอาหารของคุณเมื่อคุณทานอาหารนอกบ้านที่ร้านอาหารได้ แต่ก็มีขั้นตอนที่คุณสามารถทำได้เมื่อเตรียมอาหารเอง เช่น การล้างผลิตผลของคุณ

นอกจากนี้ โปรดจำไว้ว่าการใช้ถุงมือจะช่วยป้องกันคุณจากโรคจากอาหารเป็นพิษได้ก็ต่อเมื่อถุงมือของคุณยังคงสะอาดภายนอกด้วยเช่นกัน หากคุณสัมผัสสิ่งของที่อาจสกปรกด้วยถุงมือ เช่น ลูกบิดประตู คุณอาจทำให้เชื้อโรคติดทั่วอาหารที่คุณพยายามทำให้ปลอดภัยได้

#5: ระมัดระวังเกี่ยวกับการปนเปื้อนข้าม

ไม่ใช่แค่ความสะอาดของมือที่คุณควรกังวล: ตรวจสอบให้แน่ใจว่าเครื่องครัวและพื้นผิวที่คุณใช้ก็สะอาดเช่นกัน

คุณสามารถหลีกเลี่ยงการปนเปื้อนข้ามได้โดยการไม่ใช้เขียงหรือเครื่องครัวเดียวกันสำหรับเนื้อสัตว์ดิบ (ที่ต้องนำไปปรุงสุกเพื่อให้บริโภคได้อย่างปลอดภัย) และอาหารอื่นๆ ที่คุณกำลังเตรียม เช่น ผักหั่น

#6: เป็นนักช้อปปิ้งร้านขายของชำที่ฉลาด

โรคจากอาหารเป็นพิษไม่ได้เกิดขึ้นเฉพาะในขั้นตอนการเตรียมอาหารเท่านั้น คุณยังสามารถติดเชื้อที่ไม่สนุกเหล่านี้ได้จากการซื้อของที่ร้านขายของชำ ใช้รายการตรวจสอบนี้จาก Coffman ในครั้งต่อไปที่คุณไปซื้อของ

ใส่เนื้อสัตว์ดิบในถุงแยกต่างหากและวางไว้ที่ด้านล่างของรถเข็นช้อปปิ้งของคุณเพื่อป้องกันการปนเปื้อนข้ามจากน้ำที่หยด

ซื้อสินค้าแช่เย็นและแช่แข็งเป็นอันดับสุดท้าย และตรวจสอบให้แน่ใจว่าได้เก็บไว้ที่บ้านทันทีภายในสองชั่วโมง

เมื่อเลือกผลิตภัณฑ์นม เช่น นม ชีส และโยเกิร์ต ให้เลือกผลิตภัณฑ์ที่ผ่านการพาสเจอร์ไรส์เพื่อลดความเสี่ยงจากแบคทีเรีย

#7: ซักถุงช้อปปิ้งแบบใช้ซ้ำได้ของคุณ

ถุงช้อปปิ้งแบบใช้ซ้ำได้เป็นวิธีที่ดีในการเป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม อย่างไรก็ตาม ถุงเหล่านี้ยังสามารถกักเก็บแบคทีเรีย ไวรัส และเชื้อโรคอื่นๆ ที่อาจปนเปื้อนอาหารใหม่ที่คุณซื้อได้ ตัวอย่างเช่น คุณไม่ต้องการให้น้ำจากสเต็กดิบหยดลงบนแอปเปิลของคุณ Coffman ยังแนะนำให้ซักถุงช้อปปิ้งแบบใช้ซ้ำได้ของคุณหลังการใช้งานเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหานี้

#8: เก็บอาหารของคุณในตู้เย็น ... หรือเก็บไว้ร้อน

อีกวิธีหนึ่งที่ทำให้คุณเสี่ยงต่อโรคจากอาหารเป็นพิษคือการทิ้งอาหารไว้นานเกินไปในอุณหภูมิที่ไม่ปลอดภัย ซึ่งช่วยให้แบคทีเรียและไวรัสเจริญเติบโตได้ดี สิ่งนี้เป็นปัญหาอย่างยิ่งในช่วงกิจกรรมกลางแจ้งในฤดูร้อน เช่น งานบาร์บีคิวหรือปิกนิก

ตามข้อมูลของ USDA แบคทีเรียจะเพิ่มจำนวนอย่างรวดเร็วในช่วงอุณหภูมิระหว่าง 40 ถึง 140 องศาฟาเรนไฮต์ ซึ่งเป็นช่วงที่เรียกว่า "เขตอันตราย" เพื่อป้องกันโรคจากอาหารเป็นพิษ ให้แช่เย็นอาหารทันทีและอย่าทิ้งไว้นานเกินสองชั่วโมง เมื่ออุณหภูมิสูงกว่า 90 องศาฟาเรนไฮต์ ไม่ควรทิ้งอาหารไว้นานเกินหนึ่งชั่วโมงเพื่อความปลอดภัย

#9: วางแผนสำหรับงานเลี้ยงกลางแจ้ง

Le กล่าวว่าหากคุณกำลังจัดงานสังสรรค์กลางแจ้งที่มีอาหาร เช่น บาร์บีคิวหรือปิกนิก การใช้เตาแอลกอฮอล์เพื่อให้ความร้อนแก่อาหารสูงกว่า 165 องศาฟาเรนไฮต์เป็นวิธีที่ดีที่สุด เพื่อให้แน่ใจว่าอาหารยังคงอยู่นอกเขตอันตราย เขากล่าวเสริมว่าอาหารที่ตั้งใจจะรับประทานแบบสดหรือเย็นควร "เก็บไว้บนน้ำแข็งก่อนเสิร์ฟ และควรมีน้ำแข็งเพียงพอเพื่อไม่ให้ละลายหมด"

วิธีแก้ปัญหาหนึ่งหากคุณเป็นเจ้าภาพ? ให้เพื่อนที่มาถึงงานเลี้ยงช้ากว่าซื้อน้ำแข็งมาถุงหนึ่งระหว่างทาง – วิธีนี้จะช่วยให้มั่นใจได้ว่าอาหารทั้งหมดจะอยู่ในอุณหภูมิที่เย็นและปลอดภัย


เครดิตเว็บต้นทาง
https://www.yahoo.com/lifestyl...o-help-avoid-it-090003079.html

[/size]
ในยุคที่ข้อมูลหลั่งไหลและความรู้ต้องอัปเดตตลอดเวลา คนวัยทำงานจำนวนมากต้องใช้เวลาส่วนใหญ่จดจ่ออยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์หรือเอกสารตลอดวัน ไม่ว่าจะประชุม เขียนรายงาน วิเคราะห์ข้อมูล หรือสื่อสารผ่านช่องทางออนไลน์ต่างๆ สิ่งเหล่านี้ล้วนต้องอาศัยสายตา สมาธิ และพลังสมองอย่างต่อเนื่อง แม้การทำงานจะเป็นสิ่งที่นำมาซึ่งความก้าวหน้าและความสำเร็จ แต่หากละเลยการดูแลร่างกายและจิตใจ อาจนำไปสู่ความอ่อนล้าเรื้อรัง และส่งผลต่อประสิทธิภาพในการทำงานได้ในระยะยาว


ผลกระทบจากการทำงานต่อเนื่องโดยไม่พัก
การทำงานหนักอย่างต่อเนื่องโดยไม่มีช่วงพักเพียงพอ ส่งผลกระทบต่อทั้งร่างกายและจิตใจ เช่น:
•   เมื่อยล้าทางสายตา: การเพ่งหน้าจอคอมพิวเตอร์นานเกินไป ทำให้เกิดอาการตาแห้ง ตาล้า หรือแสบตา
•   ปวดเมื่อยกล้ามเนื้อ: ท่านั่งทำงานที่ไม่เหมาะสม ทำให้ปวดคอ บ่า ไหล่ หลัง และข้อมือ
•   ความเครียดและสมองล้า: ทำงานภายใต้ความกดดันสูง หรือใช้ความคิดอย่างต่อเนื่อง ทำให้รู้สึกเหนื่อยใจ ขาดสมาธิ
•   ปวดศีรษะ: เกิดจากความเครียดทางร่างกายและจิตใจสะสม

7 วิธีผ่อนคลายอย่างมีระบบ เพื่อฟื้นฟูหลังจากวันทำงานที่หนักหน่วง
1.   บริหารดวงตา:
•   ใช้กฎ 20-20-20: ทุก 20 นาที มองไปที่วัตถุห่างออกไป 20 ฟุต (ประมาณ 6 เมตร) เป็นเวลา 20 วินาที
•   กระพริบตาบ่อยเพื่อลดความแห้งของดวงตา
•   กลอกตาขึ้นลง ซ้ายขวา และวนเป็นวงกลม เพื่อคลายกล้ามเนื้อตา
2.   ยืดเหยียดกล้ามเนื้อคอ บ่า ไหล่:
•   เอียงคอช้าๆ สลับซ้ายขวา พร้อมใช้มือช่วยกดเบาๆ
•   หมุนหัวไหล่ไปข้างหน้าและหลัง 10-15 ครั้ง
•   ยืดหลังและแขน โดยประสานมือเหนือศีรษะแล้วยืดขึ้น ค้างไว้ 10 วินาที
3.   ฝึกหายใจลึกเพื่อลดความเครียด:
•   หายใจเข้าช้าๆ ทางจมูก กลั้นหายใจเล็กน้อย แล้วหายใจออกทางปาก
•   ทำซ้ำ 5-10 ครั้ง เพื่อช่วยให้ระบบประสาทผ่อนคลาย
4.   หยุดพักและเปลี่ยนอิริยาบถ:
•   ลุกจากโต๊ะทำงานทุก 1-2 ชั่วโมง เดินไปรอบๆ หรือยืดเส้นยืดสาย
•   มองออกไปนอกหน้าต่าง หรือนั่งหลับตาสัก 1-2 นาที
•   เปลี่ยนไปทำกิจกรรมสั้นๆ ที่ไม่ใช้สมองมาก เช่น รดน้ำต้นไม้ ฟังเพลงเบาๆ
5.   ดื่มน้ำและรับประทานอาหารว่างที่มีประโยชน์:
•   ดื่มน้ำเป็นระยะ เพื่อป้องกันภาวะขาดน้ำซึ่งส่งผลให้รู้สึกล้า
•   ทานของว่างเช่น ถั่ว ผลไม้ หรือธัญพืช ช่วยเพิ่มพลังงานให้สมอง
6.   ใช้เสียงบำบัดเพื่อสร้างความสงบ:
•   ฟังเพลงบรรเลงเบาๆ หรือเสียงธรรมชาติ เช่น เสียงฝนตก เสียงคลื่นทะเล
•   เสียงเหล่านี้ช่วยลดความเครียดและเพิ่มสมาธิขณะทำงานหรือพักเบรก
7.   ประคบอุ่นและนวดเบาๆ เพื่อคลายกล้ามเนื้อ:
•   ใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นบิดหมาดๆ ประคบที่คอหรือไหล่ ประมาณ 10-15 นาที
•   กดจุดเบาๆ บริเวณขมับ หลังคอ หรือไหล่เพื่อคลายความตึงของกล้ามเนื้อ

หากความล้ายังไม่หาย อาจต้องพึ่งวิธีผ่อนคลายที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น
เมื่อวิธีพื้นฐานยังไม่สามารถบรรเทาความล้าที่สะสมจากการทำงานได้ การใช้บริการผ่อนคลายจากผู้เชี่ยวชาญ เช่น นวดบำบัด, ประคบสมุนไพร, หรือ Hydrotherapy อาจเป็นคำตอบที่เหมาะสม โดยเฉพาะสถานที่บริการสุขภาพและ spa bangkok ซึ่งมักมีโปรแกรมที่ออกแบบมาเพื่อคนทำงานโดยเฉพาะ ให้คุณได้พักทั้งกายและใจอย่างเต็มที่ พร้อมกลับไปลุยงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ

สร้างนิสัยการพักผ่อน เพื่อสุขภาพและผลงานที่ยั่งยืน
การพักผ่อนเป็นสิ่งที่ไม่ควรมองข้าม โดยเฉพาะในวัยทำงานที่ต้องเผชิญกับแรงกดดันและความรับผิดชอบสูง การจัดสรรเวลาพักอย่างเหมาะสมในแต่ละวัน และการฟังเสียงร่างกายของตัวเอง จะช่วยรักษาสมดุลระหว่างการทำงานและสุขภาพ ส่งผลให้คุณทำงานได้อย่างยั่งยืน มีสมาธิและประสิทธิภาพเพิ่มขึ้นในระยะยาว

ปรับสภาพแวดล้อมในการทำงานให้เอื้อต่อการผ่อนคลาย
แม้การผ่อนคลายจะขึ้นอยู่กับพฤติกรรมส่วนบุคคล แต่ สภาพแวดล้อมในการทำงาน ก็มีบทบาทสำคัญไม่แพ้กันในการช่วยลดความเครียดและความเมื่อยล้า การปรับพื้นที่ทำงานให้เหมาะสมไม่เพียงช่วยให้คุณรู้สึกสบายขึ้น แต่ยังส่งเสริมสมาธิและประสิทธิภาพในการทำงานด้วย
1. แสงสว่างที่เหมาะสม
•   ใช้แสงธรรมชาติหากเป็นไปได้ หรือเลือกหลอดไฟสีขาวนวลที่ไม่แสบตา
•   หลีกเลี่ยงแสงสะท้อนจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ซึ่งอาจทำให้ตาล้าเร็วขึ้น
2. ท่านั่งทำงานตามหลักสรีรศาสตร์
•   ปรับเก้าอี้ให้ระดับสายตาอยู่พอดีกับจอคอมพิวเตอร์ ไม่ก้มหรือเงย
•   ใช้ที่รองข้อมือหรือหมอนรองหลังเพื่อลดแรงกดทับในจุดต่างๆ
3. เติมความสดชื่นด้วยต้นไม้เล็กๆ
•   การมีต้นไม้ในพื้นที่ทำงาน เช่น ลิ้นมังกร หรือต้นไม้มงคลขนาดเล็ก ช่วยฟอกอากาศและสร้างความรู้สึกผ่อนคลาย
4. จัดโต๊ะทำงานให้เป็นระเบียบ
•   โต๊ะทำงานที่เรียบร้อย ช่วยให้สมองไม่รู้สึกวุ่นวาย
•   จัดเก็บเอกสารหรืออุปกรณ์ต่างๆ อย่างเป็นหมวดหมู่ เพื่อลดภาระทางสายตาและความเครียดโดยไม่รู้ตั�