ผมมีเพื่อนอยู่คนนึงคับ เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กๆแล้ว บ้านอยู่ไกล้ๆกับเค้า อยู่ห่างกันไป 3 ซอย
ผมเจอกับเค้าครั้งแรกตอนเข้าเรียนอณุบาล ผมจำได้ดีเลยครับ ตอนนั้นเข้าเรียนวันแรกแล้วเค้าไห้ผู้ปรกครองกลับบ้าน เค้านั่งร้องไห้ครับ ตอนนั้นผมไม่ร้องนะ ด้วยความเป็นเด็ก ผมก็เดินไปบอกเค้าว่าเล่นด้วยกันนะ ต่อจากนั้นก็สนิดกันมาเรื่อยๆ พอจบ ป.6 ก็ต่อ ม.1 ด้วยกัน เรากลับบ้านด้วยกันตลอด ทำอะไรก็ทำด้วยกัน จนผมเรื่มมามีใจไห้เค้าตอนประมาน ม.4 ครับ ตอนแรกผมก็เห็นเค้าเป็นเพื่อนสนิดที่ไว้ใจได้ มาตลอดมีอะไรผมก็ปรึกษา แต่ตอน ม.4 นั้นผมเหมือนกับว่ามองเค้าแล้วก็อายๆคับ ไม่เหมือนทุกทีเลย ตอนนั้นผมเรื่มสับสนล่ะ แต่เค้าก็ไม่ได้มีปฏิกิริยา ต่างออกไป ผมกลัวคับ กลัวว่า ถ้าผมพูดอะไรแปลกๆ ไปแล้วเค้าจะเปลี่ยนไป
ผมก็ทำเหมือนเดิมคับ กินข้าวด้วยกัน ไปไหนไปด้วยกันกลับบ้านด้วยกัน วันหยุดก็ไปเที่ยวกัน มันทำไห้ผมมีความสุขครับ ผมเลยคิดว่า อยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆ ก็ดีคับ แต่ทว่า นั่นเป็นความคิดที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตของผลเลยครับ
พอเข้ามหาลัย เค้ามีแฟนคับ ตอนที่เค้ามาบอกผม ผมแทบช๊อก อ่ะแทบจะทรุดเลยครับ เรี่ยวแรงไม่มีเลย แต่ผมก็ฝืนยิ้มคับ แต่จริงๆในใจแทบจะสลายอยู่แล้ว
ที่ผ่านๆมา เค้าคงจะคิดกับผมแค่เพื่อนจริงๆ ผมรู้สึกแย่มากคับ ผมไม่รับสายเค้า วันนึงเค้าโทรมาไม่ต่ำกว่า 15 miss call เค้าคงจะแปลกใจว่าผมเป็นอะไรไป ทำไมผมแปลกไป แต่เค้าก็คงจะเป็นห่วงเพราะผมเป็นเพื่อนเค้าแค่นั้น
ผมอยากจะบอกเค้าว่า ผมชอบเค้ามาตั้งนานแล้ว ชอบตั้งแต่เห็นเค้าแต่งชุดลูกเสือสามัญครั้งแรก ผมหลงรักเค้ามาตั้งแต่ตอนนั้น ยิ่งตอนเรียน รด ชุดของเค้ายิ่งดูองอาจ และสง่างามมาก ผมหลงรักเค้าหมดหัวใจ ผมนึกเสียใจทำไมผมไม่บอกความในใจตอนนั้นไปนะ ผมกลัวอะไร ตอนนี้ผมเลยต้องมานั่งเสียใจพายหลังซะเองที่ถูกคนชื่อแบงค์ แย่งเค้าไป เศร้าใจจริงๆ
:wanwan008:ความคิดเห็นส่วนตัวนะค่ะ
เราไม่จำเป็นต้องเก็บความรู้สึกใดๆ ถ้าแน่ใจก็ไปบอกรัก แค่ได้บอกก็สุขใจ
แค่ได้รัก ได้บอกรัก ไม่ใช่หมายถึง การครอบครอง
แต่เราอยู่ในพื้นที่ที่เราควรอยู่ เรารัก เราก็รัก ไม่ผิดค่ะ
อนาคตไม่แน่นอนค่ะ ยังมีหวังนะ สู้
อื่นๆ
