:'(
หลังจากระหองระแหงกันมากว่า 2 เดือน เรื่องมีอยู่ว่า
ผมคบกับแฟนคนนี้มากว่า 8 ปี สู้ชีวิตมาด้วยกันตั้งแต่สมัยเรียน มาจนถึงวันนี้ ผมไม่เคยทำให้เธอต้องเป็นทุกข์เลยสักเรื่อง เพราะ
1. ผมไม่กินเหล้าสูบบุหรี่
2. ผมไม่เล่นพนัน ไม่ดูบอล
3. ผมไม่ค่อยสมาคมกับใคร ไม่ค่อยออกไปไหน ไม่เคยเถลไถล
4. ผมไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงมาให้เธอปวดหัวแม้แต่ครั้งเดียว
5. ผมไม่เคยทำร้ายร่างกายเธอให้ต้องเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย
6. ผมรักสัตว์เหมือนกับเธอ เราเลี้ยงหมาด้วยกันเอามานอนด้วยทุกคืน
7. ผมไม่หล่อ แต่ก็ไม่ขี้เหร่ ถ้าคะแนน 100 เรียกว่าหล่อ ส่วนคะแนน 0 เรียกว่าขี้เหร่ ผมจะอยู่ราว ๆ 70-80 คะแนน(ด้วยความสัตย์จริง)
แต่ทั้งหมดนี้ ดันมีเรื่องหนึ่งที่ผมดันมองข้ามไป กลายเป็นเรื่องที่ทำให้ผมต้องทำร้ายเธอทางอ้อมคือผมบ้างาน จนไม่มีเวลาให้เธอ ทำให้เธอต้องไปไหนต่อไหนเพียงลำพัง เพียงเพราะเหตุผลโง่ ๆ ของผมคืออยากให้เรามีชีวิตที่ดีขึ้นเท่านั้นเอง จุดนี้ทำให้เธอเกิดความน้อยใจและเบื่อหน่ายอันเป็นต้นเหตุของจุดจบ
เรื่องราวเริ่มเกิดขึ้นในปีที่ 8 เมื่อท่าทีของเธอค่อย ๆ เปลี่ยนไป จนเมื่อ 2 เดือนที่แล้ว เธอเริ่มกลับบ้านไม่เป็นเวลา คือกลับดึกดื่นเกือบทุกวัน ปกติผมทำงานที่บ้านไม่ได้ออกไปไหน ก็เลยเห็นถึงควาผิดปกติ และยังมีท่าทีของเธออีกที่เปลี่ยนไปจากเดิมมาก ผมรู้สึกหวาดระแวงทั้งที่ตลอด 7 ปีกว่า ๆ ไม่เคยนึกระแวงเธอเลยแม้สักครั้ง คอยพยามสังเกตและสอบถาม เธอก็ทำท่ารำคาญผม ทุกครั้งและต้องทะเลาะกันบ่อยขึ้น เธอปฏิเสธมาตลอดว่าไม่มีคนอื่น จนวันหนึ่งผมเลยต้องบังคับให้เธอออกจากงานที่ทำอยู่เพื่อให้ผมสบายใจ(ผมเลี้ยงเธอได้สะบาย ๆ แม้จะให้มาอยู่บ้านเฉย ๆ ก็ตาม) ก่อนที่จะออกจากงานเพียงไม่กี่วัน วันนั้นผมเอามือถือตัวเองมาเล่น บังเอิญพบคลิปเสียงอยู่ 4 คลิป จึงได้เปิดฟัง(เธอนั่งอยู่ข้าง ๆ) ผมตกใจมาก รู้สึกตัวหวิว ๆ แขนขาชา หน้ามืด หัวใจเต้นช้าลงแทบหมดสติ เพราะนั่นเป็นเสียงสนทนาระหว่างแฟนผมและผู้ชายคนหนึ่งที่พูดเย้าหยอกกัน เหมือนเทวดาฟ้าดินคอยช่วยเหลือ ก่อนหน้านั้นแฟนผมเปลี่ยนเอามือถือผมไปใช้อยู่หลายวัน แต่ระหว่างโทรได้บังเอิญไปกดปุ่มบันทึกเสียง และนั่นเป็นที่มาของคลิปเสียง หลังจากที่ผมได้ยิน เธอที่นั่งข้าง ๆ ทำหน้าตกใจอยู่สักครู่ ก่อนที่เราจะทะเลาะกัน ผมร้องไห้ แต่เธอทำหน้าเคร่งขรึม ผมรู้สึกเสียใจมากและคิดว่าตัวเองเป็นควายโง่ที่นั่งอยู่แต่หน้าคอมทุกวันโดยไม่รู้อะไร
และสิ่งที่ผมเสียใจที่สุดคือ หลายครั้งที่เธอเข้าบ้านมาผิดเวลา ผมระแวง เธอมักจะบอกว่า "เธอนี่มันเกินไปจริง ๆ" ทำให้ผมรู้สึกผิดทุกครั้งที่ได้ยินเพราะคิดว่าผมอาจจะคิดมากไปเองก็ได้
จนมาถึงตอนที่เจอคลิป ผมโกรธตัวเองมาก แต่ก็รู้สึกโล่งอก เพราะจริง ๆ แล้วสิ่งที่ผมระแวงนั้นไม่ได้ผิดไปแต่อย่างใด ผมคะยั้นคะยอถามถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขา ตอนแรกเธอตอบว่าไม่มีอะไร แค่โทรคุยกันไม่กี่ครั้ง จนผมต้องให้เธอสาบานจึงได้ความว่าเคยนัดพบกันในห้างหลังเลิกงาน(เธออ้างว่าเขามาหาเอง ไม่ได้นัดพบ) แต่ไม่ได้คิดอะไร "คนเราถ้าไม่คิดอะไรจะนัดเจอกันทำไม" ผมถามคำถามนี้ออกไป เพราะเขาคนนั้นอยู่ถึงลำปาง แฟนผมอยู่เชียงใหม่ ต้องใช้เวลาแค่ไหนถึงจะมาหาได้ หากแฟนผมไม่รอมีหรือจะได้เจอกัน สุดท้ายเธอก็ยอมสารภาพออกมาว่านัดเจอกันจริง ๆ ผมถามว่าเจอกันเพื่ออะไร เธอตอบว่าอยากรู้ว่า ช. คนนั้นเป็นยังไง ผมถามกลับว่า ช. คนนั้นดีกว่าเรายังไง เธอตอบว่า "ไม่ได้ดีกว่า ไม่งั้นจะกลับมาหาผมทำไม" ผมฟังแล้วเจ็บจี๊ดครับ นอกจากเป็นควายโง่หน้าคอมแล้วผมก็ยังเป็นแค่ตัวเลือกอีกหรือนี่ ผมเค้นถามถึงเหตุผลที่เธอต้องการจะมีคนอื่นอยู่นานมาก สุดท้ายผมก็ได้คำตอบที่เธอไม่ได้โกหก(เธอโกหกมาตลอดหลายเรื่อง) คือผมไม่มีเวลาให้เธอเลย ไม่ค่อยเอาใจใส่ เวลาเธอจะไปไหนก็ไปคนเดียวตลอดจนเพื่อน ๆ ถามว่าทำไมชอบไปไหนคนเดียว ด้วยความรู้สึกนี้เองทำให้ต้องหาสิ่งที่ขาดหายมาทดแทน
ผมได้ยินแล้วรู้ได้ทันทีว่าคำนี้ไม่โกหกแน่ และฟังดูเป็นเหตุเป็นผล ผมใช้เวลาประมวลผลประโยคนี้แค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น ผมรู้สึกว่าความโกรธหายไปหมด ผมขอโทษเธอและบอกเธอว่าเราจะเริ่มต้นกันใหม่ ผมสัญญาว่าจะเอาใจใส่ดูและให้มากกว่าเดิม สิ่งที่ผ่านมาช่างมันอภัยให้เพราะผมผิดเอง และเธอก็รับปากและสัญญาว่าจะไม่ติดต่อ ช. คนนั้นอีก
หลังจากวันนั้นมา เหตุการณ์ก็ไม่ได้ดีขึ้นอย่างที่คิด เธอก็ยังคงทำตัวเดิม ๆ จนผมจับได้ว่าแอบโทรหากันอีก ผมพยายามปรับปรุงตัวเองก็แล้ว แต่ก็ไม่ช่วยอะไรเลย เธอไม่ยอมให้ผมไปไหนด้วย อ้างว่าชินกับการไปไหนคนเดียว และบอกกับผมว่าเบื่อผมแล้ว
ผมพยายามประคับประคองให้เราอยู่ด้วยกันให้นานที่สุด เพียงหวังว่าเธอจะกลับมาเป็นคนเดิม จนกระทั่งผมต้องตัดสินใจย้ายกลับไปอยู่เชียงราย และให้เธอกลับไปคิดให้ดีที่บ้านของเธอ(แยกกันอยู่) ผมกลับทำงานไม่ได้เลยเพราะมีเรื่องนี้เข้ามารบกวนอยู่เสมอ ๆ ทำให้ฟุ้งซ่าน เธอไม่เคยโทรมานอกจากผมเป็นฝ่ายโทรไป และส่วนมากที่ผมโทรไปเธอจะไม่ยอมรับสาย พอได้คุยกันแล้วก็บอกว่าอยู่ที่บ้านคยเดียวสบายใจอยู่แล้ว อยากอยู่คนเดียว
มาวันนี้ วันที่ผมบ้านแตก พ่อแม่กำลังตัดสินใจจะแยกทางกัน ผมเองก็ได้ตัดสินใจเลิกกับแฟนผม เพราะรั้งไว้ยังไงก็ไม่มีประโยชน์ ให้จบกันตรงนี้ดีกว่า เพราะในใจเธอคงไม่มีผมอยู่อีกแล้วล่ะครับ
คำถาม...
1. ผมตัดสินใจถูกต้องรึเปล่าที่เลิกไป
2. ผมควรต้องอดทนกว่านี้รึเปล่า บอกตามตรงผมไม่อยากเลิกเลย และดูเหมือนเธอก็ยังลังเลอยู่เหมือนกันตอนที่ตัดสินใจ
3. ผมเลวมากนักเหรอครับ ตอนนี้ผมไม่มั่นใจว่าจะเป็นคนดีพอที่จะคบกับคนใหม่
4. ผมผิดรึเปล่าที่มุ่งหาอนาคตมากกว่าการมานั่งเอาอกเอาใจ เพราะผมคิดว่าหากวันนี้มีอนาคตที่ดีแล้ว จะเอาอกเอาใจยังไงก็ได้ หากมัวแต่เอาอกเอาใจกันจนไม่เป็นอันทำงานก็คงต้องกินแกลบไปตลอดชาติแน่ เพราะอายุเราก็เกือบจะเลข 3 กันแล้ว
สุดท้ายนี้ต้องขอขอบคุณท่านที่สละเข้ามาอ่านเรื่องราวความเจ็บช้ำของผมในวันนี้ และต้องขอโทษด้วยสำหรับคนที่กำลังรองานเขียนสคริปจากผมอยู่ เพราะเรื่องนี้ทำให้งานผมเดินหน้าไปช้ามาก ๆ ทั้งที่ควรเสร็จมานานแล้วเนอะ
อื่นๆ
