กระทู้นี้ทำให้นึกถึงแฟนคนแรก
ประมาณ ม.4 ผมชอบเพื่อนคนหนึ่งเรียนอยู่ห้องเดียวกัน และผมค่อนข้างขี้อาย และไม่กล้าที่จะพูดตรงๆ คงเพราะกลัวคำตอบด้วยมั้ง กลัวว่าไม่ แล้วจะไม่เหมือนเดิม
แต่สงสัยการกระทำของผมมันออกหน้า ออกตาเกินไป จนทำให้เพื่อนๆเริ่มแซว ว่าเป็นแฟนกันหรือเปล่า ต่างคนก็ตอบว่าไม่ได้เป็น แต่เราก็ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย คุยโทรศัพท์ทุกคืน
จนผ่านไปสักพัก ผมเริ่มเข้าข้างตัวเองว่าเธอก็คงชอบเหมือนกัน ผมเลยวางแผนกับเพื่อนทางอินเตอร์เน็ต ที่ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน ว่าจะบอกรักยังไงดี คิดอยู่หลายแผน หลายวัน แต่ก็ยังไม่กล้าสักที พออยู่ต่อหน้ามันก็ยังกลัวๆ ใจเต้นแรง
จนมาวันหนึ่ง ผมก็คุยกันขำๆใน msn ว่าเพื่อนๆเขาแซวกันเบื่อบ้างไหม แล้วประโยคแรกๆที่เริ่มออกมาคือ "จะเป็นไปได้ไหมที่เราจะเป็นมากกว่าเพื่อนกัน" (แค่ขำๆ แต่ก็รวบรวมความกล้าอยู่นาน) แล้วผมก็อ้างโน่น อ้างนี่ว่าติดธุระพอดี เดี่ยวมา แต่จริงๆแล้วก็อยู่หน้าจอนั้นแหละ มันทำตัวไม่ถูก กลัวคำตอบที่เขาจะพิมพ์มา แล้วเธอก็พิมพ์ตอบกลับมาว่า "แล้วที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ คิดว่ามันเป็นอะไร" จนเธอก็ถามโน่น นี่ และผมก็ต้องตอบทุกอย่างจนหมด จนคืนนั้นก็ได้คุยในโทรศัพท์ต่อ และวันต่อมาก็ได้คุยกันต่อหน้า ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี จนในที่สุด เราก็ได้ใช้คำว่า เป็นแฟนกันเต็มปาก
ตอนนี้ก็เลิกกันแล้ว แต่ปัจจุบันก็ยังเจอหน้ากันบ้าง เพราะบ้านก็อยู่ใน ตำบลเดียวกัน ทุกครั้งที่เจอ หัวใจก็ยังเต้นแรงเหมือนเดิม และผมก็ยังไม่มีแฟนคนที่ 2 สักที
ขอเล่าาประสบการณ์ชีวิตในรักครั้งแรกแค่นี้แล้วกันครับ พิมพ์ไป ภาพเก่าๆมันก็ลอยมา
ป.ล. จนถึงวันนี้ยังเก็บบันทึกการสนทนาในวันนั้นเอาไว้อยู่เลย แต่เสียดายที่ msg plus เวอร์ชั่นแรกๆ มันบันทึกได้แต่ text เลยอ่านยากไปสักหน่อย
อื่นๆ
