เห็นใจเจ้าของกระทู้คับ ยังไงก็พยายามหาอะไรทำไปเรื่อย ๆ คับ ที่สำคัญอยากอยู่คนเดียว เด็ดขาดดด และเวลาจะช่วยเยียวยาเองคับ
เคยผ่านช่วงเวลาแบบนี้มาเหมือนกันคับ เลยเข้าใจ ช่วงนั้นนี่ ใจมันแทบเป็น แทบตาย ทั้งรัก ทั้งเกลียด
ช่วงแรกก็คิดถึงทุกวัน นอนก็นอนไม่ได้ ไม่มีอารมจะทำอะไรเลย
แต่เมื่อเวลาผ่านไป จะดีขึ้นเองคับ ถ้าผ่านช่วงเวลาการคิดถึงไปได้ก็จะดีเอง
จากคิดถึงทุกวัน ก็จะเป็นคิดถึงเกือบทุกวัน และจะน้อยลงเรื่อย ๆ เองคับ
ความคิดถึงที่น้อยลง จะเป็นไปตามเวลาที่ผ่านไปคับ ยังไงก็สู้ สู้ กับช่วงนี้ไว้ละกันคับ
ช่วงนี้ก็สนใจตัวเอง ดูแลตัวเองไปแทนคับ หลังจากดูแลคนอื่นมานานแล้ว
สุดท้ายก็สู้ สู้ คับ จะคอยเป็นกำลังใจให้
