ซากกระสวยอวกาศ Buran

คนรัสเซียนั้นคิดถึงเรื่องยานอวกาศแบบมีปีกมาตั้งแต่เริ่มต้นยุคอวกาศกันแล้ว ในยุคสงครามเย็น สหรัฐและโซเวียตต่างก็แข่งขันกันในทุกๆด้าน รวมทั้งเรื่องอวกาศด้วย แต่แนวทางของทั้งสองดูจะแตกต่างกันออกไป เพราะขณะที่โซเวียตเน้นไปที่การสร้างสถานีอวกาศ สหรัฐกลับมุ่งไปที่กระสวยอวกาศ หรือที่บางคนเรียกว่า ยานขนส่งอวกาศ ซึ่ง 2 โครงการนี้ ก็มีข้อดีข้อเสียแตกต่างกันไป

หลังจากโครงการสถานีอวกาศของโซเวียตไปได้สวย พวกเขาส่งสถานีอวกาศรุ่นที่ 1 ขึ้นไปหลายครั้ง จนมาถึงสถานีอวกาศรุ่น 2 ซึ่งเป็นสถานีอวกาศถาวร อย่างสถานีอวกาศ " มีร์ " ด้วยระบบสาธารณูปโภคที่รองรับการทำงานของระบบสถานีอวกาศ ทำให้โซเวียตไม่จำเป็นต้องมีกระสวยอวกาศอย่างของสหรัฐ

แต่หลังสหรัฐมีโครงการกระสวยอวกาศในยุค 70 โซเวียตก็มองว่า สหรัฐหวังจะเอามันไว้ใช้บรรทุกขีปนาวุธนิวเคลียร์ จึงอยากจะมีกระสวยอวกาศบ้าง เพื่อต้องการตอบโต้สหรัฐ ทำนองว่า " เอ็งทำได้ ข้าก็ทำได้โว้ย " และนั่นก็คือที่มาของ บูราน ซึ่งสุดท้ายแล้ว ก็เหมือนกับเอาเงินไปทิ้งเสียเปล่า ๆ โซเวียตเริ่มโครงการนี้ในปี 1976 ทั้งๆที่ยังไม่มั่นใจในศักยภาพของตนเอง

บูราน เป็นภาษารัสเซีย แปลว่าพายุหิมะ หากดูรูปร่างภายนอกแล้ว มันอาจจะดูคล้ายกับกระสวยอวกาศของสหรัฐ จนบางคนอาจจะบอกว่า มันเป็นผลงานการจารกรรมข้อมูลของ เคจีบี แต่ในความเป็นจริงแล้ว 2 ระบบนั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ขณะที่ของสหรัฐให้ความสำ คัญกับตัวยาน แต่ของโซเวียตกลับให้ความสำคัญกับระบบจรวดส่งมากกว่า จนบางคนบอกว่าบูราน มีฐานะประหนึ่งแค่สัมภาระของจรวดส่ง " เอเนรเกีย " เท่านั้น โดยจรวดส่งสามารถทำการบินได้ด้วยตัวเอง โดยไม่จำเป็นต้องอาศัยบูราน และในสายตาของผู้เชี่ยวชาญแล้ว ต่างก็ยกย่องว่า บูราน มีความก้าวหน้าด้านเทคโนโลยีมากกว่า กระสวยอวกาศของสหรัฐ

หลังจากที่ซากกระสวยอวกาศบูราน(Buran ) ถูกทิ้งไว้กลางแจ้งบริเวนท่าเรือตูชิโน(Tushino) กำลังจะได้รับการบูรณะอีกครั้งเพื่อใช้แสดงในงาน the air show MAKS-2013. เพื่อแสดงให้เห็นถึงพัฒนาการความก้าวหน้าทางอุตสาหกรรมอวกาศของสหภาพโซเวียต

ตลอดชีวิต บูรานออกบินแค่ครั้งเดียว เมื่อ 15 พฤศจิกายน 1988 โดยเป็นการบินแบบอัตโน มัติ ไม่มีมนุษย์ขึ้นไปกับมันด้วย แต่มันก็สามารถกลับลงมาที่รันเวย์สนามบิน ที่ไบคานูร์ ในคาซัคสถาน ซึ่งเป็นที่ที่ปล่อยยานได้อย่างแม่นยำ โดยมันลงห่างจากเป้าหมายที่กำหนดไว้ไม่เกิน 10 เมตร ในสภาพลมแรง 17 เมตรต่อวินาที รวมเวลาการบิน 206 นาที และมันโคจรรอบโลกได้ 2 รอบ

ตอนแรก หลายฝ่ายไม่เชื่อว่าโซเวียตประสบความสำเร็จในการปล่อยกระสวยอวกาศ เนื่องจากมีการถ่ายทอดสดการปล่อยยานแค่บางส่วนเท่านั้น สำหรับการลงจอดนั้น บางคนก็ว่ามันร่อนลงมาจากหลังเครื่องบิน ไม่ใช่ลงมาจากวงโคจร แต่ภายหลังเมื่อมีการนำเทปมาให้ดูกัน เรื่องนี้จึงไม่มีการกังขาใดๆอีกต่อไป

บูราน มีแผนจะขึ้นบินอีกครั้งในปี 1993 คราวนี้จะบินนานราว 15 - 20 วัน แต่โครงการพัฒนากระสวยอวกาศของโซเวียตยุติลงในปี 1993 หลังงบประมาณการพัฒนาร่อยหรอลงอย่างมาก ประกอบวัตถุประสงค์ในการใช้งานของบูรานที่ไม่ค่อยมี ทำให้การบินครั้งนี้ต้องเป็นหมันไป งานก่อสร้างกระสวยอวกาศอีก 3 - 4 ลำ ก็เลิกไปด้วย โดยบางลำ สร้างไปแล้วเกือบ 100 เปอร์เซ็นต์ และเคยมีความพยายามที่จะพัฒนาบูราน รุ่นที่เล็กลงมา แต่ก็หาผู้เข้าร่วมลงทุนไม่ได้

ปัจจุบัน บูรานลำเดียวกับที่ออกบินในปี 1988 ได้ถูกทำลายไปแล้ว จากการถล่มลงมา มาของหลังคาโรงเก็บเมื่อ 12 พฤษภาคม 2002 เพราะปัญหาการบำรุงรักษาที่ไม่ดี งานนี้มีคนงานตายไป 8 คน

กระสวยอวกาศที่มีเพียงลำตัว ส่วนอื่น ๆ ถูกถอดแยกออก และบรรทุกอยู่ในเรือ

การเตรียมการขนย้ายประมาณ 3 เดือน รวมระยะเตรียมการขนย้าย

แบบแผนโครงสร้างของกระสวยอวกาศบูราน(Buran) นั้นถูกแขวนอยู่บนเงินกองทุน Energy-Buran กระสวยอวกาศที่ไม่สำเร็จไปตามเป้าหมาย ซึ่งได้สร้างไปแล้วกว่า 30-50% ในเดือนตุลาคม ปี 2004 Buran ได้ถูกขนจากโรงงานสู่ท่าเรือ โดยไม่มีหลังคาป้องกันแดดฝน...

เนื้อหาส่วนหนึ่ง oknation.net/blog/print.php?id=109701

อ่านต่อ>>