เพิ่งกลับมาถึงบ้านครับ....

คือ..จากการรับฟังมุมมองที่แตกต่าง...หลัง4โมงเย็น.....ผมรู้สึกเหมือนผนังห้องโดนทลาย....ผมหลุดจากการเดินวนๆๆ..ในห้องที่คุ้นเคย...
ออกสู้ถนนสายใหม่..ที่เคยไปเพียงหนแรก...

เวลาขณะนั้นไม่ชัดเจน...แต่จำได้ว่า....เดินเรื่อย.....เรื่อยเปื่อย....จนตะวันรับขอบฟ้า...เห็นมุมสงบ...จึงแวะ...จิบๆ..เพื่อตกผลึก...
....[1กลม..เพิ่อข่มความกลัวคำว่า"Ban"]
สิ่งแรกที่บอกตัวเองคือ..ต้องก้าวไห้พ้นความกลัว...กลัวอะไร...กลัวโดนBan...

วันนึงเคยเชื่อว่า....เราทุกคนมีความเป็นHeroอยู่ในตัว....เราๆท่านๆ...ถูกSetให้เดินอยู่บนวิิธีแห่งความเที่ยงธรรม..เป็นค่าDefaultเมื่อเราเกิดมา....
ซึ่งก็แปลได้ว่า...
Ban=คือความด่างพร้อยของตัวตนแห่งเราในโลกCyber.....หรือ...ป่าว...?!!!

(แนวคิดนี้..มันชวนให้หดหู่..ผมว่า..ไม่น่าจะใช้)....

จึ่ง...ต้อง..กลมที่2...เพื่อคลี่คลาย.....

...........
งั้น...
เอาใหม่...เปรียบเทียบใหม่...
Ban=การล้มเมื่อวันที่เราหัดขี่จักรยาน
ไม่ล้ม...ก็ไม่เป็น...ล้มบ่อยๆ...มันก็เป็น.

เป็นแล้ว...ล้มอีก....ล้มอีก...(ก็มันหัดท่าที่มันยากๆๆๆนี่ขึ้นนี่โน๊ะ)
..ถ้าทำได้...ก็ไปแข่งExtheme...ระดับโลก..ใครจะรู้...
(อืมมม..อันนี้ฟังดูดี....น่าจะใช่......ต้องลอง...)

เพราะงั้น...ผมจะลองเป็นผู้ร้าย(ในสายตาGoogle).....ผมจะลองล้ม(โดนพี่Gooตบ)
เพื่อวันที่ผมไปยืนที่ขอบเหวโดนไรความกลัว

...............แต่เสียว....
ขอบคุณที่มีวันนี้
ขอบคุณล่วงหน้า....หากมี...ต่อไป..
