เรื่องราวของความรัก [กลอนของเด็กไม่ศิลป์]

กลอนแอบไม่เพราะนิดนึงนะ เด็กสายวิทย์ ไม่ค่อยมีอารมณ์ศิลป์

หุหุ แต่งไว้ 3 บท อะ แต่งคนละครั้ง ไม่ได้เชื่อมกัน อารมณ์แบบว่า ช่วงเซ็งๆ เบื่อๆ ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา นั่งพิมพ์กลอนเก็บไว้ในบันทึกข้อความ

กลอนแรกเลย ต้องการสื่อว่า คำพูดที่เคยรับปากกับเธอ ว่าจะเป็นเพียงแค่เพื่อนกัน ... แต่สุดท้าย มันก็คิดไกลกว่านั้น ... จนบางครั้งแอบห้ามใจไม่ได้

จนมาคิดย้อนดูตัวเองว่า ... เออ .. เราพูดสัจวาจาไปแล้วนี่หว่า จะเสียคำพูดได้ไง เลยออกมาเป็นกลอนบทนี้ครับ

วาจาสัตย์ กล่าวไปแล้ว ต้องทำได้
แม้ทำให้ หัวใจคน ต้องหม่นหมอง
หรือบางครั้ง มิใช่สิ่ง ที่ใฝ่ปอง
น้ำตานอง สักวัน คงหายดี

... จนผ่านไป 1 วัน ... ก็มานั่งมองตัวเอง ว่าที่ผ่านมา ... ทำอะไรลงไปฟะ

คิดไม่จบ กับ คำ สองคำ "เสียดาย" กับ "เสียใจ"

แบบว่า ก่อนที่ผมจะมีโอกาสได้ชอบ และ รู้จักเธอ แบบสนิทนั้น ...

ผมอยากลองบอกเธอว่าชอบดูสักครั้ง ... ไม่อยากจะให้มาเสียดายเวลาทีหลัง

แต่ก็นึกอดห่วงว่าจะไม่สำเร็จไม่ได้ ... หุหุ

แต่สุดท้ายก็ยอมเลือก เสียใจ ดีกว่าเสียดาย

จนท้ายสุด ถึงจุดๆนี้ ก็พบความจริงว่า

เฮ้ย ทำอะไรอยู่ฟะ เค้ามองเราแค่ พี่ แค่ เพื่อน ... นี่หว่า

แล้วก็มองย้อนไป จากจุดนี้ กับ อดีตทีผ่านมา ... เลยได้กลอนบทนี้ครับ

แสงส่องทาง เห็นรอยเท้า ที่เคยก้าว
ทุกเรื่องราว ของชีวิต มีขวากหนาม
เหม่อมองฟ้า เคยสดใส แสนงดงาม
คนเลวทราม อย่างฉัน ไม่คู่ควร

จนมองตัวเอง แล้ว มันก็ไม่มีอะไรดีสักอย่าง แอบเซ็งกับชีวิตนิดนึง

วันนี้บนรถเมล์ ได้เจอเธอ ... แล้วก็ ข่มใจตัวเอง ว่าจะไม่ยุ่งกับชีวิตเธอ ดังที่เคยพูดไว้

เลยได้กลอนนี้ขึ้นมาอีก

คนคนนี้ คงไร้ค่า สิ้นความหมาย
เหมือนคนตาย หยุดพร่ำเพ้อ ละเมอฝัน
เป็นได้เพียง ฝุ่นธุลี หมดค่าอัน
สิ้นคืนวัน ที่เคยสุข นิจนิรันดร์

.... กลับสู่โลกแห่งความเปนจริง

ทำ Adsense ต่อไป

แอบเพ้อไปช่วงนึง

(แอบไร้สาระนิดนึงนะ)