อ่านแล้วรู้สึกเหมือนเพื่อนบางคนมาขอยืมตังค์ พอเราไม่ให้ก็โดนด่าว่า. คนไร้น้ำใจ เห็นมีตังค์ใช้อยู่แต่ไม่ให้
ตอนขอปากหวาน แต่ไม่ได้แล้วหยาบคาย คนแบบนี้มีเยอะ โดยเฉพาะวัยรุ่น เอาแต่ตัวเองเป็นใหญ่
บางคนยืมตังค์แล้ว ไม่คืน พอทวงหาว่างกเงินแค่นั้นยังมาทวง เคยเจอแนวนี้ (ไม่ได้ว่าจขกนะ แต่อารมณ์พาไปให้นึกถึงเรื่องนี้)
คนนั้นไม่ได้เจอกันเป็นสิบปีแล้วแต่เรื่องนี้กลายเป็นโลโก้ของเขาไปแล้ว พอนึกหน้าปั๊บ อ่อมันเป็นแบบนี้
แล้วคนนั้นมีน้องชาย ได้เจอน้องชายเขาปั๊บ อ๋อนึกถึงพี่มันกับเรื่องแบบนั้นปุ๊บโดยอัตโนมัติ แม้ว่าเราไม่อยากจะไปว่าอะไรเขามาก
แต่มันเป็นสัญญาความทรงจำที่เขาเจตนาบรรจงฝังไว้ในสมองเราเอง
ดังนั้นในระหว่างที่คุยกับน้องชายเขา มันก็เลยเกิด space กว้างๆ กำแพงหนาๆ ขึ้นมาคั่นระหว่างกัน ในระยะปลอดภัย
นั่นหมายถึงกำแพงที่ปิดกั้นโอกาสต่างๆด้วย
เวลาคนอื่นเขาให้ เพราะเขาให้ด้วยน้ำใจ เอ็นดู สงสาร
ถ้าทำลายน้ำใจเขา น้ำใจแห้งแล้ว ก็จะไม่ไหลออกมาให้ได้พึ่งพาอีก
ดังนั้น การรู้จักกาลเทศะ และทำในสิ่งที่ควร จึงสำคัญมาก