คนยากจนคนหนึ่งในตอนเช้า เค้าหาปลามาได้แค่พอกินเอาไปให้เมียทำกินเป็นอาหาร
เสร็จแล้วตกบ่ายเค้าก็ไปนั่งสนทนากับเพื่อนฝูง จนกระทั่งลูกกลับจากเรียนจึงจูงมือ
กันเดินซื้อของเล็กๆน้อยๆ จนถึงบ้าน ในบางวันเค้าก็ไม่ได้สนใจทำงาน แต่มานั่งเล่นกินลมชมวิวอยู่
บนหาดทรายที่เค้าคุ้นเคยกับครอบครัวทั้งวัน จนวันนี้เค้ามานั่งคนเดียวอยู่ริมทะเลอย่างสบายใจ
นักธุรกิจสวมสูทขับรถเมอร์เซเดสมาจอดอยู่ใกล้ๆ นักธุรกิจรายนี้กำลังมองหาสถานที่ใหม่เพื่อขยายโรงงาน
พอเห็นชายยากจนสวมหมวกขาดๆ สวมเสื้อเก่าๆ นอนเล่นอยู่บนเปลยวนขาดๆ พักผ่อนอยู่ใต้ร่มไม้
ด้วยท่าทีมีความสุข นักธุรกิจก็เกิดอาการรังเกียจคนยากจนที่ไม่ยอมทำการทำงาน
"ทำอะไรอยู่ล่ะ ทำไมจึงมานั่งอยู่ตรงนี้" นักธุรกิจถาม
"ผมพักผ่อน หาความสุขให้ตัวเอง กับรอครอบครัว" คนยากจนตอบ
"ทำไมถึงไม่ไปทำงานล่ะ ไม่มีงานการทำหรือไง" นักธุรกิจถามแบบดูถูก
"ทำไปทำไมล่ะ
ผมไม่มีงานทำหรอก" คนยากจนตอบแบบเซ็งๆ ที่เห็นนักธุรกิจมาแบบเหยียดหยาม
"อ้าว ก็จะได้มีเงินใช้ไง พอคุณรวยขึ้นคุณก็อาจจะมีโรงงานเป็นของตัวเอง
แล้วก็จ้างพนักงงาน พอมีเงินเยอะมากคุณก็ขยายกิจการให้ใหญ่โต ไปถึงต่างประเทศ คุณอาจเป็น
เศรษฐีอันดับต้นๆ ของประเทศ ไม่ต้องมานั่งอยู่แบบนี้ไง" นักธุรกิจใหญ่เฉลยคำตอบพร้อมกับทำท่าทางภูมิใจในคำตอบนั้น
"แล้วยังไง" คนยากจนถามกลับ พร้อมทั้งทำท่าทีไม่สนใจ
นักธุรกิจใหญ่ชักงง
"คุณจะได้มีบ้านหลังใหญ่ๆ มีโรงงานใหญ่ แล้วคุณจะทำธุรกิจอะไรก็ได้
พอคุณมีเงินเยอะ คุณก็ไม่ต้องทำงาน ตกบ่ายคุณก็ไปสังสรรกับเพื่อนฝูง ไปรับส่งลูกไปเรียน
พาภรรยาคุณไปเที่ยว พักผ่อน"
"แล้วยังไงต่อ
" คนยากจนถามต่อด้วยความสงสัย
นักธุรกิจเริ่มรู้สึกว่าการสนทนาน่ารำคาญ เพราะคิดว่าคนยากจนคงไม่ค่อยได้ใช้สมองเท่าไหร่
แต่ก็ยังอดทนคุยต่อเพื่อที่จะบอกว่ามันสำคัญยังไง "คุณจะมีเวลามากขึ้นให้กับตัวเอง มีเวลาพักผ่อนมากขึ้น"
"มีเวลาไว้ทำอะไร
" ชายยากจนถามอีก
นักธุรกิจคิดว่าคำตอบมันน่าจะชัดอยู่แล้ว มิน่า คนยากจนถึงยังจนอยู่ไม่รวยซักที เลยบอกไปแบบเยาะเย้ย
"คุณจะได้ไปพักผ่อนในที่อยากไป มีเวลาหาความสุขให้ตัวเอง ยังไงกันเล่า โธ่"
"อ้าว!..." คราวนี้ชายยากจนลากเสียงแบบเยาะเย้ยบ้าง
"
ก็ผมกำลังทำอยู่นี่ไง"
อื่นๆ
