นานเข้าผมเริ่มมีความคิดในหัวตลอดว่า ทำไมผมต้องเป็นทาสหาเงินให้เมียใช้ เมียต้องการอะไรได้ทุกอย่าง ผมต้องอดทุกอย่าง ผมทำอะไรพลาดโดนด่า
หาเงินได้น้อยโดนด่า ต้องทิ้งแม่ที่ไม่ค่อยแข็งแรงไว้ให้ลำบากตามลำพัง นี่เราทำบ้าอะไรอยู่ เรามาอยู่ที่นี่ทำไม เราทิ้งแม่มาทำไม
คุณทำดีที่สุดแล้วครับ และถ้าเป็นผมคงต้องเลิกลากันไป เพราะตามที่เล่ามา แฟนคุณเป็นคนที่ไร้สาระไปวันๆ ไม่ได้ช่วยกันทำมาหากิน หรือแม้ไม่ทำก็ควรให้กำลังใจ ช่วยกันสร้างอนาคต
สุดท้ายถึงตอนที่ผมเขียนอยู่นี้ ผมอยู่กับแม่ กับหลานอีกคน เมียและลูกไปอยู่กับพ่อตาแม่ยาย ผมคิดถึงลูกมาก น้ำตามันจะไหลทุกวัน อยากไปหาลูก แต่ผมไม่อยากไปเจอหน้าแฟนผมเลย
แฟนผมไม่ใช่คนเลวในสันดาน แค่เป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจคนอื่น เขาสนใจแต่ความสุขของตัวเองมากกว่า และนิสัยอีกหลายๆ อย่างที่ผมพูดไปแล้ว มันทำให้ผมรู้สึกเหนื่อยมาก
ถึงตอนนี้ การตัดสินใจครั้งสุดท้ายของคุณจะเป็นตัวชี้อนาคตของลูกและเมียคุณ
ต้องถามตัวเราว่า ใจแข็งพอที่จะไม่หันหลังกลับหรือไม่ ในเมื่อคุณบอกว่าเขาไม่ได้เลวโดยสันดาน หรืออาจยังจะคิดไม่ได้...
หากทำข้อตกลง พูดคุยกันใหม่ คุณจะให้โอกาสเขาและให้โอกาสตัวเองอีกสักครั้งหรือไม่ ผมยังไม่กล้าฟันธงให้นะครับ
บางทีหากสงสารลูกอาจจะลองให้โอกาสอีกสักครั้ง ถ้าฝ่ายหญิงยังไม่กลับตัวกลับใจใหม่ ก็เป็นชีวิตที่เขาลิขิตเองล่ะครับ...
...สู้ๆนะครับ ไม่ว่าคุณจะตัดสินใจอย่างไรก็ไม่ผิดครับ มีแต่ดีกับดีมาก
