นี่เป็นครั้งแรกจริง ๆ ที่กล้าตามหาพี่ซายร์ทางเน็ต เพราะเราอยากรู้ว่าเขาเป็นอย่างไร บางทีคิดว่าเค้าตายไปกับซึนามิแล้ว แต่พอตรวจสอบรายชื่อ ไม่มีชื่อเขา ไม่กล้าแม้แต่จะโทร.ไปหาใครที่นามสกุลเดียวกันกับเขา แต่แปลกใจมาก เพราะวันสุดท้ายที่เจอกัน จำได้ว่าเป็นสิ้นเดือนตุลาคม 2547 เขาพาไปดูหนัง กินข้าว แล้วก็กลับ หลังจากนั้นมาก็ไม่เคยเจอ ไม่เคยได้รับเมจเสส ไม่เคยได้รับโทรศัพท์ ไม่เคยได้ข่าวคราว แต่เราก็ยังฝันถึงเขาบ่อย ๆ รูปไปเดียวที่เรามีก็หายไปพร้อมกับกระเป๋าสตางค์ ล่าสุดเค้าจบป.ตรี วิศวกรรมไฟฟ้า หรืออิเล็กฯนี่ล่ะ ที่พระจอมเกล้าพระนครเหนือ ด้วยความที่เรารักและไว้ใจเขามาตลอด ถึงได้ไม่เคยคิดว่าจะต้องจดจำเรื่องส่วนตัวของเขา เพราะเรารู้ว่าเขาไม่ชอบ ล่าสุดหาใน google รู้ว่าเขายังอยู่ในกรุงเทพ ถึงได้คิดตามหาอีกครั้ง เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา คิดว่าเขาตายไปแล้ว แล้วเราไม่รู้มากกว่า พี่ซายคะ ถึงวันนี้ไม่ต้องกลับมารักกันก็ได้ แค่บอกเหตุผลมาแค่นั้น เพราะวันนี้ เราก็มีชีวิตอยู่ได้ และคงอยู่ได้ตลอดไปโดยไม่ต้องมีพี่แล้ว แต่มันก็คาใจว่าทำไมพี่ต้องทิ้งเรา ทั้งที่เคยสัญญาว่าเราจะไม่จากกัน ลาออกจากเทเลคอมทำไมค่ะ แล้วพี่ไปทำอะไรที่ไหนค่ะ ส่งข่าวมาบ้างน่ะ คิดถึงพี่มาก ๆ
แค่รู้ว่ายังไม่ตายก็ดีใจ ถึงเธอจะไปอยู่กับใครก็ไม่สน
แค่อยากให้รู้ว่ายังมีผู้หญิงอีกคน ที่ยังคิดและสับสนว่าเธออยู่หรือตาย
ไม่อยากนับวันเวลาที่ผ่านมา ว่าฉันต้องเจ็บและเสียน้ำตามานานแค่ไหน
และที่อยากรู้เป็นสิ่งสุดท้าย ทำไมเธอใจร้ายทิ้งฉันได้ลงคอ
ฉันผิดอะไรหรือเธอ ทำไมทิ้งให้น้ำตาล้นเอ่อแล้วไม่สานต่อ
อย่างน้อยจากวันนั้นจนถึงวันนี้ฉันก็ยังรอ แค่ขอคำตอบเท่านั้นเอง
จะรักหรือจะไปทำไมไม่ลา ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้าเธอยังเป็นคนเก่ง
บอกรักและเริ่มรักฉันด้วยตัวเธอเอง แล้วใยมาทำเซ็งเดินจากลาไป
กลับมาบอกเหตุผลสักครั้ง ฉันก็ยังตามหาไม่ว่านานแค่ไหน
เพราะมันเหมือนยังคิดค้างในใจ ว่าทำไม ๆ เธอถึงทิ้งกัน
.....................................................................................
****ขอบคุณทุกคนที่ช่วยตามหา ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ
*****
อื่นๆ
