ThaiSEOBoard.com

ถ้ามีลู่ทางอื่นๆ ก็ออกเถอะค่ะ คนเราเกิดมาเด๋วก็ตาย จะอยู่อย่างเครียดๆไปทำไม
ยิ่งถ้ามีสามีที่พอจะมีบารมี แสดงว่าก็ยังมีรายได้จากทางสามีจุนเจือครอบครัวอยู่
ถ้าเราไม่ต้องเครียด ได้ทำงานที่ใจเราเป็นสุข มีเวลาเอาใจใส่สามี รับรองว่าชีวิตจะมีความสุขกว่าเดิมแน่ๆ

"ขี้แพ้" คือความคิดของเราทั้งนั้น ถ้าเราตัดคำนี้ออกไปได้ อะไรก็ง่ายขึ้นค่ะ
เมื่อก่อนป้าก็คิดแบบนี้ และดันทุรังสู้ไป สุดท้ายเราก็เองนั่นแหละที่เหนื่อย ทุกข์ และอื่นๆอีกเยอะแยะ   :'(
สุดท้ายก็เลยตัดสินใจลาออกเพื่อออกมาทำสิ่งที่ใจเราเป็นสุข และผลลัพท์ที่ออกมาคือ สุดยอด (รู้งี้ออกนานล่ะ ไม่เสียเวลาไปรบกับหัวหน้าหรอก  ;D ;D)

"คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยากส์" คำๆนี้ใช้ได้เสมอค่ะ  :) :) :)



สู้ๆ น่ะค่ะ จขกท

ถ้ามีลู่ทางอื่นๆ ก็ออกเถอะค่ะ คนเราเกิดมาเด๋วก็ตาย จะอยู่อย่างเครียดๆไปทำไม
ยิ่งถ้ามีสามีที่พอจะมีบารมี แสดงว่าก็ยังมีรายได้จากทางสามีจุนเจือครอบครัวอยู่
ถ้าเราไม่ต้องเครียด ได้ทำงานที่ใจเราเป็นสุข มีเวลาเอาใจใส่สามี รับรองว่าชีวิตจะมีความสุขกว่าเดิมแน่ๆ

การยึดติด VS การปล่อยวาง

ลิง ซึ่งถือว่าเป็นบรรพบุรุษของมนุษย์เราเพราะรูปร่าง การเคลื่อนที่ และที่สำคัญคือความฉลาดใกล้เคียงมนุษย์เรา นักมนุษย์วิทยาและนักวิทยาศาสตร์ก็มักใช้ลิงเป็นตัวแทนมนุษย์เพื่อศึกษา พฤติกรรม ต่างๆ ในทำนองเดียวกันเราสามารถเรียนรู้เรื่องของจิตใจของเราได้มากมายจากพฤติกรรม ของลิง หรือพูดได้ว่า “จิตของคนเรานั้นเหมือนกับลิง”

ยก ตัวอย่างเช่นลิงนั้นเกลียดกะปิ ถ้ากะปิถูกมือมันเมื่อไหร่ มันจะถูนิ้วกับพื้นจนเลือดไหลเต็มมือจนกว่ากลิ่นกะปิจะหายในที่สุดจนกลาย เป็นว่า "กะปิ" ถึงจะร้ายก็ไม่ร้ายเท่า”ความเกลียดกะปิ” ที่มือลิงเป็นแผลเหวอะหวะ ไม่ใช่เพราะกะปิหากเป็นเพราะความจงเกลียดจงชังกะปิต่างหาก

สิ่ง ที่เราเกลียดนั้นบ่อยครั้งไม่น่ากลัวเท่ากับความพยาบาท และ ความเกลียดชังในจิตใจเราความเกลียดชังหรือพูดให้ถูกก็คือ ความรู้สึกอยากผลักไสซึ่งรวมทั้งความโกรธและความกลัว ทั้ง 2 อย่างนี้เป็นเสมือนเจ้าตัวร้ายที่เราต้องระวังให้มากๆ แต่นั่นเป็นเพียงครึ่งหนึ่งของความจริงเท่านั้น เพราะอีกครึ่งหนึ่งก็คือความยึดติดเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เราต้องระวังไม่แพ้ กัน

เราลองกลับมาที่ลิงจอมซนอีกที ....ในอินเดียลิงเป็นไม้เบื่อไม้เมากับชาวบ้านเพราะชอบขโมยผลไม้ในสวน ชาวบ้านจึงคิดวิธีจับลิงโดยใช้กล่องไม้ซึ่งมีฝาด้านหนึ่งเจาะรูเล็กๆ พอให้ลิงสอดมือเข้าไปได้ ในกล่องมีถั่วซึ่งเป็นของโปรดของลิงวางไว้เป็นเหยื่อล่อวันดีคืนดีลิงมาที่ สวนเห็นถั่วอยู่ในกล่องก็เอามือล้วงเข้าไปหยิบถั่ว แต่พอถอนมือออกมาก็ติดฝากล่องเพราะกำมือของลิงนั้นใหญ่กว่าฝากล่องที่เจาะ ไว้ ลิงพยายามดึงมือเท่าไหร่ก็ไม่ออก พอชาวบ้านมาจับก็ปีนหนีขึ้นต้นไม้ไม่ได้เพราะมีมือเปล่าอยู่ข้างเดียวสุด ท้ายก็ถูกคนจับได้ ลิงหาได้เฉลียวใจไม่ว่าเพียงแค่มันคลายมือออกเท่านั้นมันก็เอาตัวรอดได้ แต่เพราะยึดถั่วไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยจึงต้องเอาชีวิตเข้าแลก


มี หลายอย่างที่เราอยากได้ใฝ่ฝันจึงถึงกับยึดไว้อย่างเหนียวแน่นเวลาประสบปัญหา เพียงแค่คลายสิ่งที่ติดยึดนั้นเสียบ้างปัญหาก็คลี่คลายแต่เป็นเพราะเราไม่ ยอมปล่อยจึงเกิดผลเสียตามมามากมายไม่คุ้มกับสิ่งที่ติดยึดจะชอบหรือพึงใจกับ อะไรก็ตามอย่าถึงกับยึดติดจนเหนียวแน่นเกินไปเพราะโอกาสที่หน้ามืดตามัวนั้น มีสูงจนหาทางออกไม่เจอ ปัญหาทั้งหลายในชีวิตนั้นถ้าเรารู้จักปล่อยวางบางสิ่งเสียบ้างมันก็จะบรรเทา ไปได้เยอะ


บ่อยครั้งการปล่อยวาง ไม่เพียงแต่เป็นจุดเริ่มต้นของการแก้ปัญหาเท่านั้นหากเป็นทางออกจากปัญหาเลย ที่เดียว ความจริง การอยากผลักไสอะไรสักอย่างก็เป็นการติดยึดอีกแบบหนึ่งนั่นเองทั้งๆ ที่ลิงพยายามถูกำจัดกลิ่นกะปิไปจากมือก็อดไม่ได้ที่จะดึงมือมาดมหากลิ่นกะปิ ซ้ำแล้วซ้ำเล่ารู้ทั้งรู้ว่ากลิ่นกะปินั้นเหม็นแต่ก็ดมมือไม่ยอมเลิกง่ายๆ

ใน ทำนองเดียวกันไม่ว่าเราจะโกรธอะไรหรือเกลียดใครก็มักดึงสิ่งนั้นหรือคนนั้น เข้ามาในจิตใจให้ครุ่นคิดเสมอ ไม่ยอมปล่อยไม่ยอมวางเสียทีทั้งๆ ที่ยิ่งคิดก็ยิ่งทุกข์ ปล่อยวางเสียเถิดแล้วใจเราจะเบาขึ้นเป็นกองความทุกข์ทั้งหลายไม่ว่าจะเป็น เพราะพลัดพรากจากสิ่งที่รักหรือประสบกับสิ่งที่ไม่พึงปรารถนาที่มันบีบคั้น กดทับจิตใจเราไม่หยุดหย่อนเสียทีก็เป็นเพราะเราไปยึดไปแบกมันเข้าไว้ ทั้งวันทั้งคืน

ในหลายกรณีความทุกข์ ก็ไม่ได้มาจากไหนหากมาจากการยึดติดไม่ยอมปล่อยดังเช่นเจ้าลิงหวงถั่ว นั่นเอง หากคนในสังคมเราไม่ว่าจะเป็นสังคมที่เล็กที่สุดคือครอบครัว ถ้าสมาชิกในครอบครัวรู้จักการปล่อยวาง ครอบครัวก็จะเป็นสุข ในสถาบันต่างๆ เช่นสถาบันการศึกษา หากนักเรียนไม่มีความพยาบาท และยึดติดในศักดิ์ศรีก็คงไม่ต้องมีการตีกัน และในระดับประเทศชาติหากผู้ที่มีอำนาจ มีกฏหมายอยู่ในมือ ไม่ยึดติดในความอยากได้ใคร่มี ก็คงไม่มีการโกงกิน ราษฎรก็จะเป็นสุข เราจะได้อยู่ถึงจนได้เห็นการปล่อยวาง เกิดขึ้นในสังคมบ้านเราหรือเปล่าครับ หากเราไม่ช่วยกันผมเชื่อว่าคงไม่มีโอกาสได้เห็นแน่ครับ

บท ความข้างต้นนี้ผมไม่ทราบว่าใครเป็นผู้เขียนจึ่งไม่ได้มีการขออนุญาติจากเจ้า ของโดยตรงผมจึงขออภัยไว้ ณ ที่นี้ ด้วยผมมีเจตนาเพียงต้องการแบ่งปันเรื่องราวดีๆ ความรู้สึกดีๆ ข้อคิดดีๆให้กับเพื่อน ๆ เพื่อเป็นกำลังใจให้กันและกันเท่านั้นครับ และผมขอขอบคุณท่านผู้เขียนบทความนี้ไว้ณ ที่นี้ด้วยครับ
ที่มา: [url]http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=zeri&date=13-01-2008&group=5&gblog=45[/url]

ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ

ขอบคุณทุก ๆ คนที่ไม่ได้ quote ด้วยนะคะ

ผมเป็นคนนึงที่ทำงานอยู่ต่างประเทศเหมือนกันครับ และผมก็เป็นคนนึงที่ยังพูดภาษาอังกิดได้ไม่ดีเท่าไหร่ครับ  จุดอ่อนอีกข้อก็คืออ่าน text ไม่ทันฝรั่ง(มันอ่านกันเร็วมาก):P
แต่การที่เราได้ทำงานกับฝรั่ง ภาษาเราก็จะดีขึ้นเรื่อยๆ เอง เชื่อสิครับ ยิ่งถ้ากลับไปอยู่บ้าน ภาษายิ่งถอยหลัง คุณยิ่งรู้สึกว่าแพ้

ถึงแม้ว่าสามีคุณแดงเป็นฝรั่ง การที่เราได้ทำงานกับคนที่พูดแต่ภาษาอังกิดทั้งวัน มันย่อมดีกว่าการที่พูดกับสามีคุณเฉพาะตอนเช้าหรือเย็นแน่ๆ

เดี๋ยวแก้ไขปัญหานี้ได้ก็สบายแล้วครับ

ผมเคยเจอสภาพแบบนี้ครับ กดดันมาก...เครียดทุกวัน ทุกวันไม่อยากไปทำงาน

แต่สิ่งที่ได้จากบริษัทนี้คือ ประสบการณ์ จากคนเก่ง
และมันจะทำให้เราเก่งขึ้น.....ข้อแนะนำของผมคือ ยื้ออยู่ให้นานที่สุดเท่าที่คุณจะทนได้

เมื่อคุณลาออก แล้วไปอยู่ที่ใหม่....ผมรับรองได้เลยว่าคุณจะเป็นคนที่ไม่ธรรมดา สำหรับที่ใหม่แน่นอน
อดทนหน่อยนะครับ เืพื่อประสบการณ์

******************************

สำหรับแนวคิดที่บอกว่า ทำแล้วไม่มีความสุขอย่าทำ หรือจงใช้ชีวิตอย่างมีความสุข เพราะชีวิตเรามันสั้นนัก
บางครั้ง...ผมก็ไม่เห็นด้วยครับ หากการกระทำนั้นได้ประโยชน์กลับมา เช่นประสบการณ์
ซึ่งแน่นอนว่าคุณคงไม่ตกนรกตลอดชีวิตแน่ๆ อย่างมากก็ 2-3 ปี แล้วสิ่งที่คุณได้มา...จะมีคุณค่าอีกหลายสิบปีในอนาคต