ถ้า "เพื่อน" ที่ว่า ไม่ได้มาแย่งเวลาหรือความรักไปจากเรา ไม่ได้พาไปเปิดเผยออกหน้าออกตา ก็ปล่อยมันเหอะค่ะ
ผู้ชายบางคนก็เหมือนหมา บางทีก็ต้องออกไปหาขี้นอกบ้านกินบ้าง แต่สุดท้ายก็ต้องกลับมาอยู่ดี
แต่ถ้าถึงขั้นแอบควงคู่ไปไหนต่อไหน พาไปเดท พาไปเทคแคร์เสมือนหนึ่งคนรัก
อันนี้ก็ยกให้มันไปเลยค่ะ ต่างคนจะได้ไม่ต้องเสียเวลา แค่คบกันมาแล้วสูญเปล่าก็เสียเวลามากพอแล้ว
แรงได้ใจ...คิดคล้ายกันเลยค่ะ
แต่ที่เพิ่งเจอมาคือคนของเราไม่ได้เริ่มก่อน
อีกฝ่ายเป็นตัวแจ๋นมาหาเอง....ต่อหน้าต่อตาเราเลย
ถาม ณ ตรงนั้น ว่า "จะเอายังไง"
คนของเราตอบว่า "เพื่อนกัน" มาหาตามประสาเพื่อน
(แหม....ออกหน้ารับแทนเชียวน๊าาาาาาา)
อีกฝ่าย ถึงได้กุลีกุจอ ตอบเป็นขุนพลอยพะยักว่า มาหาเฉยๆ
จะบ้าตาย!!
ไอ้เรื่องเลิก ก็อยากจะเลิก
แต่เลิก ก็เท่ากับว่าเรายอมรับว่าเราไม่มีปัญญาดึงเค้าให้อยู่กับเรา
ไม่เกี่ยวกับศักดิ์ศรี แต่เหมือนว่าเรากลายเป็นคนแพ้ง่ายๆ ทั้งที่เราไม่ผิดอะไรเลย