อันนี้เป็นประสบการณ์ของผมจากคนเป็นโรคกลัวสังคม จน เข้าสู่ด้านมืดของความมันส์(ฮา)นะครับ
ผมเป็นคนขี้อาย ไม่กล้าแสดงออกมาตั้งแต่เด็กแล้วครับ(แค่ยายใช้ไปซื้อเกลือแถวบ้านยังไม่กล้าไปคนเดียวเลยครับ "ห่างจากบ้านตัวเองไปแค่ 3 4 หลังเอง สรุปต้องให้พี่สาวพาไป 555+") ตอนเด็กๆ สมัยเรียนมัธยมต้นก็เพื่อนน้อย กลัวสังคมนั้นล่ะครับแค่ร้องเพลงหน้าห้องยังไม่กล้าเลยครับ ไม่ต้องพูดถึงไปกินข้าวในโรงอาหาร หรือ ขึ้นรถกลับบ้านนะครับ 555+ แต่พอขึ้น ปวช.-ปวส. เพื่อนก็ค่อยๆ เยอะขึ้นเริ่มเกเรมากขึ้น(มีเรื่องชกต่อย ชู้สาว กินเหล้า-ดูดยาในโรงเรียนจนโดนไล่ออกก็มี) ก็ย่อนคบเพื่อนแสบๆ นี้ล่ะครับ ทำให้ผมหายจากโรคนี้เลย กล้าแสดงออกขึ้นเยอะมากๆๆๆๆ
พอเรียนจบก็เริ่มทำงานในเน็ตนี้ล่ะครับ ทำอยู่แต่ในห้อง 2 3 ปีไม่ค่อยออกไปไหนจนโดนเพื่อนๆ ล้อว่าไอ้มนุษย์ถ้ำ 555+ (ออกไปซื้อข้าวทีโดนแซวทั้งหมู่บ้านว่า "โดนแดดได้ด้วยหรอ 555+") เค้าล้อเพราะความสนิทสนม หรือ เพราะอย่างอื่นผมไม่เคยสนใจครับ "ยิ้ม" "หัวเราะ" และ "พูดคุย" ตอบโต้ตลอดจนผมไม่คิดว่าโรคกลัวสังคมคงทำอะไรผมไม่ได้อีกต่อไปแล้วล่ะ
ทุกวันนี้ทำงานในเน็ตมา ถึงจะยังไม่นานมากเหมือนท่านอื่นๆ (ทำมา 8 ปีแล้วครับหลังเรียนจบ ปวส.) ผมก็ยังนั่งทำงานอยู่แต่ในบ้านเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือความมึน! ทุกวันนี้กินเหล้าทุกอาทิตย์ ทิตย์ล่ะ 1-4 ครั้งแต่หลักๆ จะกินทิตย์ล่ะ 1 ครั้งวันไหนเซงๆ เริ่มมีเงี่ยนงำก็ไปนวด
จีบสาววนๆ ไปคลายเครียดเรื่องงาน 555+
ปล.ที่ผมพิมพ์มาทั้งหมดทั้งมวลนี้แค่อยากจะบอกว่า ลองหาเพื่อนดีๆ ที่สนิทๆ กันสัก 2 3 คนไม่ต้องเยอะหรอกครับแล้วชวนกันไปกินนู๊นนี่นั้นดู หรือ จะไปสังสรรค์อะไรก็ว่ากันไปครับ(เพื่อรื้อฟื้นความสัมพันธ์กันสักหน่อย) แล้วก็ค่อยๆ ให้เพื่อนคนนั้นที่สนิทให้พาเราเข้ากลุ่ม(สังคม) ที่เราไม่ได้เจอนานแน่นอนครับ ว่าคุณจะเจอคนมากหน้าหลายตาและเจอคนแปลกหน้าที่พึ่งเข้ามาใหม่อยู่แล้ว(ก็เล่นไปเป็นมนุษย์ถ้ำสะนานจะเจอคนใหม่เข้ามาในกลุ่มเพื่อนเราก็ไม่แปลกครับ 555+) พอได้เข้ากลุ่มแล้วก็มาให้บ่อยๆ ขึ้นเพื่อเพิ่มความสัมพันธ์กับคนอื่นที่ไม่ใช้เพื่อนซี้เรา (อาทิตย์ล่ะครั้งสองครั้งก็ว่ากันไปครับ ชวนเพื่อนซี้ให้มาด้วยจะยิ่งดีครับความสัมพันธ์ของเรากับเพื่อนใหม่จะได้เริ่มสนิทเร็วยิ่งขึ้น) สุดท้ายแล้วเดียวเวลา กับ ความอ่อนน้อมถ่อมตนของเราจะทำให้เรามีเพื่อนมากมายและจะทำให้เราหายจากโรคกลัวสังคมนี้ไปเองครับผม ขอบคุณครับ
ปล2.ที่ผมหายจากโรคกลัวสังคมได้ทั้งตอนช่วงเรียน หรือ ตอนช่วงทำงาน นั้นก็ คือ "เพื่อน" เพื่อนไม่จำเป็นต้องมีเยอะหรอกครับ ขอแค่คนที่เข้าใจเราและคบกับเราเพราะเราเป็นเรานี้ล่ะครับและนี้ล่ะครับนิยายของคำว่า "เพื่อน"
ปล3.ไม่นับเรื่องญาติ หรือ คนในครอบครัวนะครับเพราะครอบครัวของผมส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิงเค้าเลยช่วยอะไรมากไม่ค่อยได้ครับ(นอกจากคำด่าและการให้กำลังใจครับ 555+) เพราะสังคมคนล่ะสังคมกันครับผม
อ่อ... แล้วเกือบลืมบอกไปตอนเด็กตั้งแต่อนุบาล-ม.ต้นเลยผมจะเป็นตัวโดนแกล้งอยู่เป็นประจำ บอกตรงๆ ตอนช่วงนั้นไม่มีวันไหนเลยที่ผมอยากจะไปโรงเรียน ตอนนั้นเกรียดการไปโรงเรียนมากเพราะโดนแกล้งทุกวัน ทุกวันนี้ลองมาแกล้งดูดิผมมีเพื่อนทุกกลุ่มทั้ง แก๊งยาบ้า กัญชา เค ไอซ์แม่งมีหมด นักมวย นักเลง แก๊งทำหวย แก๊งสายพนัน แก๊งสายดื่มจะเยอะสุดเพราะแแก๊งนี้จะไม่เล่นยากัน(ผมจะอยู่ในแก๊งนี้เพราะผมเลิกเล่นยานานหลายปีแล้ว) สั้นๆ เลยมึงลองมาแกล้งตูตอนนี้ดูสิ หึหึ