ท้อมากค่ะ

ได้เห็นพี่ที่ทำงานเขียนบทความคนนึง
เริ่มต้นช้ากว่าเรา 1 ปี แถมยังไม่มีพื้นฐานด้านการเขียนบทความ
ตอนที่เขารับงานแรกๆ ก็ยังเขียนผิด เขียนถูก ใช้ภาษาวิบัติบ้าง
แถมยังมีอุปสรรคคือทำงานประจำ แล้วต้องมาเขียนบทความอีก ช่วงนั้นคือโพสต์ของพี่แกมีแต่บ่นว่าเหนื่อยมากๆ

เราก็ไม่ได้ติดตามพี่เขามากอะไรขนาดนั้น

จนกระทั่งล่าสุด ผ่านไป 2 ปี
พี่เขากลายเป็นนักเขียนที่คิวแน่น ระดับที่ว่า ถ้าจะว่าจ้าง ต้องรอ 1-2 เดือน ถึงจะมีคิวว่าง
พี่เขาลาออกจากงานประจำ ทำงานเขียนอยู่บ้านเต็มตัว
ซื้อคอมเครื่องใหม่เพื่อทำงานได้ ซื้อสมาร์ทโฟนตัวท็อปเพื่อทำงานได้
แถมชีวิตยังดูดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก มีเวลามากขึ้น มีเงินมากขึ้น

เราไล่ดู พี่เขาขยันมาก
ถึงจะมีช่วงนึงที่ไม่มีใครว่าจ้างพี่เขาเลย
แต่พี่เขาก็คอยหางาน โพสต์รับจ้างเขียนบทความตลอดเวลา
จากต้องง้อคนอื่น ตอนนี้หลายคนต้องไปง้อพี่เขาแล้ว

ตัดภาพมาที่เรา ที่มีพื้นฐานและมีประสบการณ์มานานกว่า
แต่ไม่ได้ตั้งใจทุ่มเทให้กับงานเขียนมาก
เดี๋ยวไปรับงานอื่นบ้าง เดี๋ยวสมัครงานอื่นบ้าง
เคยทิ้งงานเขียนไปเป็นเดือนเลยก็มี
จนตอนนี้ไม่มีงานประจำ มีแต่งานเขียนเบาๆ ที่รับจ็อบเสริมไว้

ขึ้นอยู่กับ 'ความตั้งใจ' ล้วนๆ เลยค่ะ
พี่เขาตั้งใจมาก ช่วงที่ว่างงานก็จะคอยเขียนบทความสั้นๆ อัพเดทเพจตัวเอง ให้มีการเคลื่อนไหว
และเป็นคนที่โพสต์แต่เรื่องบวก ลงบน Facebook ตัวเอง

พยายามไปด้วยกันนะคะ!