จิตใจเราสำคัญกว่าเงินครับ ถ้าเป็นผม ผมเหนื่อย ผมก็เลิก
ผมไม่ได้ทำ adsense นะครับ แต่มาตอบ จขกท ซะหน่อย
เห็นด้วยครับ ที่ว่า จิตใจสำคัญกว่าเงิน
แต่ผมไม่เลิกครับ เลิกมันคือจิตใจที่ ท้อ
ผมเหนื่อยแล้วผมก็ พัก พอหายเหนื่อยก็ทำใหม่
เงินอาจจะไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิต อาจจะไม่สำคัญเท่าจิตใจ
แต่ก็ไม่ใช่ว่ามันจะไม่สำคัญเลย
สำหรับคนอื่นผมไม่รู้ว่าเงินสำคัญแค่ไหน
แต่ผมไม่ปฎิเสธ และกล้าพูดว่า เงินมันคือสิ่งหนึ่งที่สำคัญกับชีวิตผมมาก
ผมไม่ได้เป็นพวกวัตถุนิยม แต่ประสบการณ์ที่ผ่านมามันสอนให้ผมรู้ว่า ถ้าเราไม่มีเงินแล้ว มันลำบากยังไง
ผมเคยใช้เงิน เรื่อยเปื่อย ตอบสนองจิตใจ ความสะดวกสาย ในเรื่องไร้สาระมากมาย ในวันที่ตัวเองมีใช้
และผมก็เคยผ่านชีวิตที่ไม่มีเงินเลยเช่นกัน (ผมเคยต้องนับเศษเหรียญไปซื้อข้าวแล้วไม่พอด้วยซ้ำ)
กว่าผมจะผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ มันก็ทำให้ความคิดในอดีตของผมมันก็เปลี่ยนไปแล้ว
จิตใจมันสำคัญกว่าก็จริง เพราะมันคือส่วนหนึ่งของตัวเราแต่ถ้าเราให้ความสำคัญกับมัน
ไม่ยอมทนความลำบาก จนลืมหน้าที่ว่าตัวเองต้องทำอะไร สุดท้ายผมก็ต้องกลับไปอยู่ในจุดตกต่ำของชีวิตอีก
ทุกวันนี้บอกได้เลยครับ ผมนอนน้อยกว่าเพื่อนคนอื่นๆ เที่ยวน้อยกว่า ก็เพื่อทำงานเก็บเงิน
ถามว่า ผมจะมาอดหลับอดนอน หาเงินไปทำอะไร เอาแค่พอมีพอกินไปวันๆก็พอ แค่นี้ชีวิตก็เป็นสุขแล้วไม่ใช่หรอ
ผมทำอยางนั้นไม่ได้หรอกครับ เพราะยิ่งผมลำบากมากเท่าไหร่ แม่และน้องผมก็จะยิ่งสบายขึ้นเท่านั้น
แต่ก็ไม่ใช่ว่าผมจะทำงานจนไม่ดูแลตัวเองเลย เพียงแต่ผมเอาเวลาที่คนอื่นไปเที่ยว ไปเล่นเกมส์ ไปกินเหล้า มานั่งทำงาน เลยทำให้ผมมีเวลางานมากกว่าคนทั่วไป ก็เท่านั้นเอง
คุณอาจจะคิดว่า ผมโม้รึป่าว ผู้ชาย ไม่เที่ยว ไม่เล่นเกมส์ ไม่กินเหล้า มีที่ไหน
เที่ยว-- ผมก็เที่ยวบ้าง ไป ตวจ เมื่อมีโอกาส เพียงแต่ผมไม่ชอบเที่ยวกลางคืน
เล่นเกมส์-- ไม่ใช่ว่าผมไม่เล่น แต่ผมเคยเล่นมามาก บางเดือนผมหมดเงินค่าเกมไปมากกว่าค่าข้าวซะอีก แต่ตอนนี้ผมเลิกแล้ว
กินเหล้า-- ผมไม่กินเหล้า เพราะพ่อผมตายเพราะเหล้าตั้งแต่ผมยังเด็ก ผมเลยสัญญากับตัวเองว่าผมจะเป็นแบบนั้นเด็ดขาด ความจริงผมก็ดื่มบ้างเวลาสังสรรกับเพื่อน แต่ด้วยความที่ผมไม่ค่อยไปเที่ยวกลางคืน เลยทำให้ผมไม่มีโอกาสที่จะดื่มเลย
ผมไม่ได้อายุเยอะนะครับ ตอนนี้ยังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่เลย
ไม่ได้จะบอกว่า ผมเก่ง หรือ ดีกว่า คนอื่นๆ มีหลายๆท่านในเวบบอร์ดนี้ที่ผมนับถือในความสามารถและความคิดที่เหนือกว่าผม รวมถึงน้ำใจ และในจำนวนนี้ก็มีหลายคนเช่นกันที่รุ่นเดียวกับผม บางคนอาจอายุน้อยกว่าด้วยซ้ำ
แต่ผมอยากจะบอกคนที่กำลังท้อ หรือคิดจะเลิกว่า
คุณเลิกไปเถอะครับ ถ้าคุณไม่ชอบงานแบบนี้ คุณควรไปหานที่ชอบทำแล้วเต็มที่กับมันจะกว่า
แต่ถ้าคุณชอบในสิ่งที่ทำตอนนี้ นอกจากจะตั้งใจทำด้วยใจแล้ว ผมอยากให้คุณศึกษาในสิ่งที่คุณทำมากๆด้วย ว่าทำไมถึงได้น้อยกว่าคนอื่น ทำไมถึงไม่ประสบความสำเร็จ นำสิ่งเหล่านั้นมาศึกษาแก้ไข แล้วคุณก็จะเจอทางออกที่ดีเอง
ผมรู้ว่าบางคนเหนื่อย บางคนไมรู้จะทำอะไรก่อน ไม่รู้จะเริ่มยังไง ไม่รู้จะวางแผนยังไง
คุณมาระบายในบอร์ดนี้ได้ ทุกคนในที่นี้ยินดีรับฟัง( อย่างน้อยก็ผมแหละ
)
แต่ถ้าอยากให้ปัญหาของคุณผ่านไปได้ นอกจากระบายความรู้สึกแล้วก็เล่าปัญหานั้นออกมาด้วยก็ได้ หลายคนในนี้อาจเคยผ่านปัญหานั้นมาก่อนคุณ และพร้อมที่จะช่วยเหลือคุณ
ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีคนตอบหรอกครับ
ถ้าที่นี่ไม่ช่วยเหลือกัน บอร์ดคงไม่เดินมาจนถึงวันนี้
เหนื่อย ก็พัก
หายเหนื่อย ก็เริ่มใหม่
อยากไปถึงปลายทาง ก็อย่าแบกคำว่า ท้อ ไปด้วยครับ