วันนี้จะมาเล่า ไม่ใช่เรื่อง IT ไม่เกี่ยวกับเว็บไซต์
เกี่ยวกับความรักล้วนๆ
เรื่องมีอยู่ว่า กะผมนั้นเรียนอยู่ ปวช แห่งหนึ่ง ไม่เคยจะมีความรักกับเขาสักที จนวันนี่มาถึงเจอคนที่ใช่ สเปคคือชอบผู้หญิงพูดมาก(เพราะผมพูดน้อยมาก) ทำไงดี ?? ถึงได้คุยกับเขา แอบมองๆอยู่ยาวนาน จนเพื่อนไปขอเบอร์มาให้
ปรากฏกว่า โทรไปบอกว่าชอบคุยกับเราซะงัน เราก็เอ๊ะแปลกใจไหงง่ายจัง แต่ผ่านมาเเล้ว 3 เดือน
ผมเริ่มจะถามเขาว่า
ผม:เมื่อไหร่เราจะได้เป็นแฟนกัน
เขา:เมื่อถึงปวช3เมื่อไหร่เราเป็นแฟนกันนะ
ผม:คิดในใจ(ความรักมันกำหนดเวลาได้ด้วยหรือ)
หลังจากนั้นผมก็คุยกับเขามานานครบ 3 ปี พอถึงปวช .3 เขากลับตั้งสถาณะว่าตอนนี้ ยังไม่อยากมีใคร ยังสบายดี ไม่ต้องการใคร เเล้วว่า ที่ผ่านมาคุยไปเพื่ออะไร อึดอัดมาตั้งนาน คือไม่ได้เป็นห่วง ไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน คิดได้อย่างเดียวคือ เราเหมือนคนคั่นเวลา ของเขาเท่านั้น หลังจากนั้นผมก็เริ่มห่างคุยน้อยลง น้อยลง น้อยลง . . . แต่ไม่เคยถามว่าผมเป็นยังไงสบายดีไหม หรืออะไรที่เกี่ยวกับตัวผมเลย
จุดจบก็มาถึง
ผมไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อน ไปไกล 10 วันเลยทีเดียว ไปทำไรไปตกปลาให้สบายใจ ไม่มีเน็ตไม่มี 7-11 อยู่ในหมู่บ้าน ไปพักผ่อนรอสอบเข้ามหาลัยหยุดพักแต่พอกลับมา เข้าเฟสบุ๊กครั้งแรกจะไปบอกเพื่อนว่ากลับถึงบ้านเเล้วนะเพื่อนๆ กลับเห็นสเตตัสของเขาขึ้นสถานะ ว่ามีแฟนเเล้ว
ใจสลาย
ผมได้แต่โทษตัวเองครับ ว่าคิดได้แต่แรก ก็รู้อยู่เเล้วว่าจะเป็นแบบนี้ รั้น เสียใจอยู่นานครับ แต่เคยคุยเรื่องเข้ามหาลัยกันเเล้ว เขาบอกว่าจะเข้า หอการค้า ผมไม่มีปัญญาจ่ายค่าเทอมผมไม่คิดจะตามไปให้เสียใจหรอก
แต่เมื่อผมเข้ามหาลัยของผมเเล้วกลับ เห็นเขาซะงัน เห็นเขาไม่ว่าอยู่เอกเดียวกัน มหาลัยเดียวกัน คณะเดียวกันอีก
คือชีวิตครับจะเกินไปไหมครับ !!! แถมมีวิชาที่ตรงกันอีก ต้องมานั่งเห็นหน้างุงิกับเพื่อนเขาทุกวัน
ทุกวันนี้ปวดใจมากถ้าเจอตลอด 4 ปีจะทำไงดี ปัญหาที่ทนทุกข์ อยู่ตอนนี้คือ ต้องเจอหน้า เล่นกับเเฟนเขา ต้องเรียนด้วยกัน ห้ามโชว์ง้าวในห้องเรียนให้อับอายอีก
เคยคิดเเล้วครับว่ามีแฟนใหม่เด๋วก็ลืมเองเเหละ แต่พอคุยกับคนอื่นเเล้วเหมือนหลอกตัวเอง
ทำไมทำใจยากจิงความรัก
ขอบคุณพื้นที่ TSB เพื่อนๆมากครับที่รับฟังปัญหา
อื่นๆ
