แชร์ประสบการณ์จากมนุษย์เงินเดือนสู่เจ้าของธุรกิจส่วนตัว ใช้เวลานานนับ 10 ปี

เป็นเวลาครบรอบ 1 ปี กับอีก 24 วันที่ผมได้ออกมาเป็นเจ้านายของตนเอง ได้มีธุรกิจส่วนตัวที่ตนเองรัก ตัวเองชอบ มันไม่ได้มาซึ่งความฟลุ๊ค ทุกอย่างมันมาด้วยโอกาส จังหวะ และเวลา ผมเห็นหลายคนบ่นบอกว่าอยากจะลาออกจากงานประจำ อยากมาทำธุรกิจส่วนตัว ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นครับ ที่มีความรู้สึกเช่นนั้นจริง ๆ ไม่มีใครอยากเป็นลูกจ้างใครหรอกครับ แต่ในบางจังหวะเวลาเราไม่มีทางเลือกครับ เราเลยต้องตกอยู่ภายใต้สภาวะเช่นนั้น ผมจะค่อย ๆ เล่า เพราะมันอาจจะยาวสักหน่อย ก็อยากจะให้เพื่อน ๆ ได้ติดตามอ่านกัน จะเขียนบรรยายเป็นซีรีย์ ๆ ไป เพราะเรื่องมันยาว ซับซ้อนครับ...ผมจะเริ่มต้นจากสมัยเรียนก่อนเพราะมันสำคัญมากครับ มันเป็นตัวกำหนดชะตาชีวิตของเราเลยแหละ.....

เริ่มต้นจากด้านการเรียนก่อนนะครับ

ผมเหรอ จำความได้ว่า ผมเป็นเด็กเรียนดีมาตั้งแต่อนุบาลแล้วครับ ได้เกรดดีมาตลอด สมัยนั้นก็ได้เกรด 4 มาตลอด เด็กบ้านนอกคนหนึ่งครับ มีประกวดอะไรทางโรงเรียนก็จะส่งผมเข้าคัดเลือกอยู่ตลอด มีประกวดคัดไทย คิดเลขเร็วที่ไหน ผมก็มักจะได้เข้าไปประกวดอยู่เรื่อย วันเด็กทีไรผมมักได้ขนมมากกว่าเพื่อน จนเรียนจบ ป.6 เข้าเรียนโรงเรียนดี มีชื่อเสียงที่สุดในจังหวัดเชียงราย โรงเรียนสามัคคีวิทยาคม สอบคัดเลือกเข้าเรียนในห้องคิงครับ ก็คือห้องที่ถือว่าเรียนเก่งน่ะแหละ แต่พออยู่ไปนานรู้ไหมครับว่าความมั่นใจในตัวเองเริ่มลดน้อยลงไป มีแต่เด็กเรียนเก่ง ๆ กันทั้งนั้น เหนือฟ้ายังมีฟ้าครับ เริ่มรู้สึกว่าตัวเองโง่ลงทันที ก็เรียนมาเรื่อย ๆ ครับ เกรดเฉลี่ย 3 กว่าบ้าง 2 กว่าบ้าง 2 กว่านี่โดนด่าเลยนะ ผมอยู่ในรุ่นของหลานสาว อ. เฉลิมชัย ผู้สร้างวัดร่องขุ่นน่ะแหละ หลานสาวท่านน่ารักมากมาย ตอนนี้ไม่รู้อยู่ไหน ผมไม่อาจเอื้อมได้ครับ เพราะเธอเป็นางฟ้าที่หนุ่ม ๆ วัยนั้นต่างหมายปองเป็นการใหญ่ ต่างก็กินแห้วกันไปทุกราย เพราะเธอรักไม่ยุ่ง มุ่งแต่เรียน...ครอบครัวผมไม่ได้ร่ำรวยอะไรครับ ที่บ้านประกอบอาชีพทำไร่ทำสวน บางทีผมอายนะ กับการต้องกรอกใบสมัครอะไรหลาย ๆ อย่าง เมื่อเทียบกับเพื่อนผมในห้องซึ่งส่วนมากจะเป็นลูกคนรวย ๆ มาเรียนทั้งนั้น(ตอนนี้ไม่อายครับ ภูมิใจเลยด้วยซ้ำ) ผมสมัครสอบโครงการทายาทเกษตรครับ ไม่รู้ว่าปัจจุบันยังมีโครงการนี้อยู่อีกหรือไม่....ตอนที่สอบผมไม่มั่นใจเลยครับ จำได้ว่ากามั่วไปมากทีเดียวเลยแหละ แต่ผลสอบปรกาฏว่าผมสอบผ่านครับ ได้มีเครดิตในการเดินเข้ามหาวิทยาลัยเชียงใหม่เป็นคนแรกของห้อง ตอนนั้นอยู่ ม.5 ขึ้น ม.6 ผมก็เรียนไปวัน ๆ ไหน ๆ ก็ได้เรียนมหาลัยที่มีชื่อเสียงที่สุดในภาคเหนืออยู่แล้ว ต่างกับเพื่อนหลาย ๆ คนครับที่ต่างต้องเรียนพิเศษอย่างหนัก เพื่อนผมผู้ชายทุกคนต่างใฝ่ฝันจะสอบติดนายร้อยกัน เพราะมันเท่ห์ครับ...แต่ผมไม่ต้องดิ้นรนอะไรมากครับ เพียงแต่เรียนให้มันจบ ๆ ม. 6 ไปวัน ๆ ...........เริ่มติดตามตอนต่อไปครับ ความหักเหมันกำลังจะเกิดขึ้น....เพราะมันเป็นอุทาหรณ์สำหรับน้อง ๆ ที่คิดจะเรียนต่อครับ..........โชคดีครับที่ผมเกิดมาผมก็ไม่มีความคิดที่จะต้องเป็นลูกน้องใคร คือมีความคิดที่อยากจะเป็นเจ้านายของตัวเองตั้งแต่เรียนมัธยมแล้ว.....ไม่ต้องมาเปลี่ยนวิธีคิดอะไรมากมายเหมือนดังเช่น ประโยคยอดฮิตที่ธุรกิจ MLM เอาไปใช้ในปัจจุบัน "แค่เพียงคุณเปลี่ยนวิธีคิด ชีวิตมันก็เปลี่ยน " แต่มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอกครับกับชีวิตคนเรา มันประกอบไปด้วยปัจจัยต่าง ๆ นานา หลายประการเลยแหละ โปรดติดตามตอนต่อไป ชีวิตผมจะผกผันเช่นไร.....(กับการตัดสินใจเลือกเรียนคณะที่ตนเองไม่ชอบ..คือมันสอบได้เองครับ แต่ใจมันไม่ชอบ เพราะที่บ้านก็ทำเกษตรอยู่แล้ว เห็นมาตั้งแต่เด็ก ก็ยังจนอยู่เหมือนเดิม....)