T_T ผมเป็นคนเห็นแก่ตัวที่ทิ้งลูกเมีย

ผมขอใช้ห้องถามคุยวิชาการในการพูดเรื่องนี้หน่อยนะครับ

เนื่องจากว่าตอนนี้ผมทุกข์ใจมากเกี่ยวกับเรื่องชีวิตครอบครัว ผมอายุ 35 แล้ว ตอนนี้ผมแยกกันอยู่กับแฟนและลูก ผมแยกมาอยู่คนเดียว อยู่กับแม่อายุ 60 ส่วนสาเหตุต่างๆ มีอยู่ว่า

ผมกับแฟนแต่งงานกันมาได้ 3 ปี มีลูกชาย 1 คน อายุ 2 ขวบ เขาเป็นเด็กน่ารัก นิสัยดี ผมรักลูกมาก ก่อนแต่งงานก็ตกลงกันไว้ว่าจะมาอยู่กับแม่ผม เพราะแม่ผมอยู่คนเดียว ผมต้องการดูแลแม่ ทางพ่อตาแม่ยายและแฟนก็ไม่มีปัญหาในตอนนั้น แต่พอมาอยู่ได้สักพัก แฟนผมก็เริ่มออกอาการไม่อยากดูแลแม่ผม ไม่อยากอยู่บ้านผม ชวนผมไปอยู่ที่อื่น แต่ผมไม่ยอมจนต้องทะเลาะกันบ่อยมาก และบางครั้้งก็รุนแรงจนต้องแยกกันอยู่พักหนึ่ง ประมาณเดือนนึง แล้วต่อมาก็มาอยู่ด้วยกันใหม่อีกจนมีลูกด้วยกัน ปัญหาเดิมๆ ก็มีอยู่เรื่อยๆ ทะเลาะกันเรื่อย และมีเรื่องเงินเข้ามาเป็นปัญหาอีกหนึ่ง แฟนผมค่อนข้างละเอียดในทุกเรื่อง ของทุกอย่างต้องมีครบ เครื่องสำอาง เงินช้อบปิ้งแต่ละเดือนต้องมี ซื้อเสื้อผ้าต้องได้ซื้อตลอด ของกิน ทุกอย่างต้องใช้เงินหมด จนตัวผมเองต้องยอมที่จะอดทุกอย่างที่ตัวเองต้องการ เพราะแฟนผมเป็นคนโกรธง่าย โกรธแรงมาก เอาแต่ใจตัวเอง พูดอะไรผิดใจไม่ได้เลย เราก็ต้องอยู่ในกฏระเบียบที่เขาวางไว้ด้วย ซึ่งมันขัดกับสันดานของผมมาก เพราะผมเป็นคนชอบอิสระ เรียบง่าย ถ้าเดือนไหนผมหาเงินให้ไม่พอก็ต้องมีเรื่องให้ทะเลาะกัน ซึ่งแต่ละวันผมแทบหาความสุขไม่ได้เลย วางของผิดที่ก็โดนดุ โดนด่า บางทีก็ด่าผมเป็นหมา ควาย บางครั้งก็พาดพิงไปถึงแม่ผม ว่าแม่ผมเลี้ยงผมตามใจเกินไป จนถึงวันที่ผมอดทนไม่ไหว เราทะเลาะกันรุนแรงจนต้องแยกกันอยู่อีกครั้ง คราวนี้ได้ 2 เดือน โดยผมส่งเงินให้เดือนละ 10,000 - 18,000 นี่คือค่าใช้จ่ายที่อยู่บ้านนอก ซึ่งคนทั่วไปเขาอยู่ได้แค่เงินเดือนละไม่กี่พัน ผมคิดว่าแฟนผมใช้เงินค่อนข้างเยอะอยู่ สำหรับชีวิตบ้านนอก

แต่แล้วผมก็ทนคิดถึงลูกไม่ได้ ไปขอให้เขากลับมา แต่พอไปแล้วก็เจอคำพูดที่ทำให้ผมโกรธมากสุดๆ คือ แฟนผมเขาบอกว่า เขาเกลียดแม่ผม และมีการพูดพาดพึงถึงแม่ผมหลายอย่าง ทำให้ต้องเกิดการทะเลาะกันรุนแรงอีก แฟนผมเขาไม่ยอมฟังใครเลย แม้แต่พ่อแม่ของเขาเอง วันนั้นพ่อแม่ของแฟนก็สั่งสอนแฟนผม แต่แฟนผมก็เถึยงไม่ตกฟาก จนท่านทั้งสองโกรธมากจนลงไม้ลงมือทั้งตบทั้งตีแฟนผม แต่ผมเห็นท่านตีหนักมากจึงขอร้องให้ท่านหยุด เพราะในตอนนั้นผมคิดได้อย่างเดียวว่า กลัวแฟนผมจะหนีทิ้งลูกไป เพราะพ่อแม่ตีรุนแรงมาก ผมทำอะไรไม่ถูก ก็เลยตัดสินใจพาเธอเข้าไปเช่าบ้านอยู่ในเมืองก่อนในวันนั้น กะว่าจะอยู่สักพัก แต่พอไปอยู่ได้สักพักแล้วเธอไม่ยอมกลับ ผมก็เข้าใจว่าเธออายไม่อยากกลับ แต่ผมก็อายเหมือนกัน และเราก็กลับมาขอโทษพ่อแม่แฟน และแม่ผมด้วย เราไม่ได้ตัดขาดจากทางบ้าน กลับมาหาบ่อยๆ เหมือนคนไปทำงานต่างจังหวัด

แต่ผมเป็นห่วงแม่ผมมาก เพราะแม่ผมไม่ค่อยแข็งแรง โดยเฉพาะตอนเวลานอนท่านมักมีอาการเส้นตึงจนตัวแข็งขยับไม่ได้หลายครั้ง ผมต้องคอยนวดให้จึงหาย ผมต้องทิ้งแม่อยู่คนเดียวพักนึง แล้วอีกพักหนึ่งหลานก็มาอยู่ด้วย ทำให้ผมเบาใจได้บ้าง

เราอยู่กันมาได้หลายเดือน ตอนแรกแฟนผมเอาใจผมทุกอย่าง ทำอยู่อย่างนั้นประมาณหนึ่งเดือน หลังจากนั้นก็เริ่มเหมือนเดิม ผมถามว่าทำไมตอนแรกทำดีกับผมจัง เขาบอกว่า เขาคิดว่าผมจะพาเขามาอยู่ในเมืองตลอดไปก็เลยดีใจและทำดีกับผม แต่พอรู้ว่าผมจะพามาอยู่ชั่วคราว แฟนผมก็เลิกเอาใจผม ตอนนั้นลูกอายุได้ 1 ขวบ กำลังหัดเดิน ผมรู้สึกว่าตัวเองลำบากมาก เพราะแต่ละวันผมต้องทำงาน ต้องหาเงินให้ได้ไม่ต่ำกว่าเดือนละ 30,000 - 35,000 บาท ถึงจะพอใช้ แต่บางทีก็ไม่พอ สิ่งที่ทำให้ผมลำบากไม่ใช่เพราะงานที่ผมทำ แต่เป็นเพราะแต่ละวันผมต้องเลี้ยงลูกไปด้วย ซึ่งผมคิดว่าคนเป็นแม่ ซึ่งก็คือแฟนผม สมควรที่จะดูแลลูกได้โดยไม่ต้องให้ผมลำบากด้วยก็ได้ เพราะแฟนผมไม่ได้ทำงานอะไรเลย แต่แฟนผมก็ทำได้ไม่ดีพอในความคิดผม เพราะแต่ละวันผมต้องอาบน้ำให้ลูก เอาลูกนอนเปลและไกวเปลลูกจนกว่าจะหลับ ทั้งกลางวันและกลางคืน ตอนกลางดึกเวลาลูกร้องผมก็ต้องเป็นคนลุกมาเอานมให้ลูกกิน มันก็เหมือนผมต้องทำงานด้วยเลี้ยงลูกด้วย

และอีกอย่างที่ทำให้ผมเครียดมาก คือเรื่องเงิน ในแต่ละเดือนคนทำงาน IM มันต้องมีเงินหมุน แต่ผมลำบากมากในเรื่องนี้ เพราะค่าใช้จ่ายที่สูงเกินรายได้ในแต่ละเดือน ทำให้งานเดินไม่ค่อยได้เต็มร้อย และเวลาทำงานก็น้อยมาก เพราะต้องเลี้ยงลูกไปด้วย บางครั้งผมรู้สึกเหนื่อยหน่ายจนไม่ทำงานทั้งวัน ผมรู้ว่าถ้าเราทำงานไม่เต็มร้อยแล้วรายได้มันจะเต็มร้อยได้ยังไง เวลาก็ไม่พอ เงินทุนก็ไม่พอ แต่รายได้จะต้องให้ได้ไม่ต่ำกว่า 30,000 ถ้าเงินได้น้อยแฟนก็จะหาเรื่องทะเลาะ บางครั้งเว็บอันดับตก รายได้ก็ตก จะจ้างทำ seo ก็ไม่มีเงิน จะทำเองก็ไม่มีเวลา เพราะต้องเลี้ยงลูก ชีวิตยุ่งยากมากสุดๆ สำหรับผม

นานเข้าผมเริ่มมีความคิดในหัวตลอดว่า ทำไมผมต้องเป็นทาสหาเงินให้เมียใช้ เมียต้องการอะไรได้ทุกอย่าง ผมต้องอดทุกอย่าง ผมทำอะไรพลาดโดนด่า หาเงินได้น้อยโดนด่า ต้องทิ้งแม่ที่ไม่ค่อยแข็งแรงไว้ให้ลำบากตามลำพัง นี่เราทำบ้าอะไรอยู่ เรามาอยู่ที่นี่ทำไม เราทิ้งแม่มาทำไม

ผมอยากเลิกกับแฟนเพื่อกลับไปดูแลแม่ แต่พอเห็นหน้าลูกผมก็ทำไม่ได้ ผมคิดในหัวตลอดว่า ผมจะอดทนเลี้ยงลูกจนโต ถ้าถึงวันนั้นแฟนผมยังเป็นแบบนี้อยู่ผมคงต้องเลิกกับเขา แล้วกลับไปดูแลแม่

เราอยู่กันมาเรื่อยๆ หลังๆ ผมรู้สึกเบื่อหน่ายกับการทะเลาะกัน อันเป็นสาเหตุให้ผมตามใจแฟนผมทุกเรื่อง แฟนต้องการอะไรก็ให้ทำไป อยากซื้ออะไรก็ซื้อไป ให้คิดเอาเอง เพราะถ้าเขาอยากได้แล้วผมไปขัดใจ ก็จะทะเลาะกัน ผมสงสารลูกที่ต้องเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันบ่อยๆ แต่สุดท้ายแล้วการที่ผมปล่อยตามใจแฟน ทุกอย่างมันก็ยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ เงินต้องใช้เยอะขึ้น เขาใช้เงินฟุ่มเฟือยมากขึ้น แต่ละวันเขาจะออกไปข้างนอก ไปช้อปปิ้ง เสริมสวย ปล่อยให้ผมเลี้ยงลูกอยู่บ้านพร้อมกับการทำงานหาเงินไปด้วย ซึ่งผมก็ทนได้ไม่ว่าอะไร ผมใช้การบริหารเวลาทำงานใหม่ไปทำงานตอนกลางคืนแทน นอนดึกตีหนึ่ง ตีสอง ต้องตื่นแต่เช้าพร้อมลูก เพราะลูกตื่นเช้ามาก ลูกตื่นผมก็ต้องตื่น ในบางวันแฟนไปข้างนอกจนค่ำกลับมาผมก็ยิ้มให้ ในใจโกรธแต่ต้องอดทนไว้ แล้วก็ให้มันผ่านไป

สุดท้ายถึงวันที่แตกหัก
วันนั้นเป็นช่วงปลายเดือน แฟนเขาก็จะออกไปข้างนอกเหมือนที่เคยไป ในเดือนนั้นผมเงินช็อตตั้งแต่ต้นเดือนโดยที่ผมไม่ใช่คนก่อ ซึ่งผมเคยพูดไปสองสามครั้งว่าผมไม่มีเงิน แต่ดูเหมือนแฟนผมจะไม่สนใจเท่าไหร่ ตอนนั้นผมก็เอาลูกนอน แต่ยังไม่หลับ แฟนผมก็พูดขึ้นมาว่าเงินเหลือพันเดียวเองนะ ผมก็พูดกลับไปว่า ผมไม่มีเงินซักบาทแล้วนะ แค่นั้นแหละเรื่องก็เกิดจนได้ เขาเดินลงมาต่อว่าผม ว่าผมทำไมไม่บอกว่าเงินไม่มี ผมก็บอกว่าผมเคยพูดหลายครั้งแล้ว แต่คุณไม่สนใจ ผมยอมรับว่าผมเริ่มโกรธ ทั้งเบื่อหน่าย เพราะเวลาแฟนผมไม่พอใจอะไร เขาจะออกท่าทางเหมือนนางร้ายในละคร เราก็มีปากเสียงกันขึ้นอีกต่อหน้าลูก ผมรู้สึกว่าผมทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ผมอดทนมามากแล้ว ผมจะทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว

เขาพูดขึ้นมาว่า อยากกลับไปหาแม่ก็ไปเลย ไปแล้วไม่ต้องกลับมาอีก นาทีนั้นผมรู้ว่าผมไม่ได้โกรธถึงที่สุด แต่ในหัวผมและใจของผมสั่งให้ผมเก็บโน็ตบุ๊ก กีตาร์ บอกกับลูกว่าพ่อไปแล้วนะลูก แล้วผมก็ขับรถกลับบ้านแม่ผม มาอยู่สองวันไม่พูดกับใคร แม่ดูออกว่าผมทะเลาะกันมาแน่ แม่จึงโทรไปหาแฟนผม แฟนผมเขาขอให้ผมกลับ ร้องให้ ขอโทษ แต่ผมไม่ยอมกลับ ผมโทรหาแม่ยายบอกว่าให้ไปคุยกัน ผมไม่ไหวแล้ว ผมจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว ผมพาแม่ยายกับน้องแฟนไปด้วย แล้วผมก็คุยกับแฟนพักหนึ่ง เขาขอโทษ และอยากขอเริ่มต้นใหม่ เขาจะปรับปรุงตัวเอง แต่สำหรับผม...ผมได้ยินเขาพูดแบบนี้หลายครั้งแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้สักที ผมบอกเขาว่าให้เราแยกกันอยู่ หรือไม่ก็เลิกกันไปดีกว่า ผมเหนื่อยแล้ว ไม่ไหวแล้ว แฟนผมร้องให้อ้อนวอนให้ผมอยู่ แต่สุดท้ายผมก็ไม่อยู่ ผมกลับบ้าน

สุดท้ายถึงตอนที่ผมเขียนอยู่นี้ ผมอยู่กับแม่ กับหลานอีกคน เมียและลูกไปอยู่กับพ่อตาแม่ยาย ผมคิดถึงลูกมาก น้ำตามันจะไหลทุกวัน อยากไปหาลูก แต่ผมไม่อยากไปเจอหน้าแฟนผมเลย แฟนผมไม่ใช่คนเลวในสันดาน แค่เป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจคนอื่น เขาสนใจแต่ความสุขของตัวเองมากกว่า และนิสัยอีกหลายๆ อย่างที่ผมพูดไปแล้ว มันทำให้ผมรู้สึกเหนื่อยมาก

ผมไม่รู้ว่าที่ผมทำแบบนี้ ผมเลวหรือไม่ดีมากแค่ไหน ที่ผมทิ้งลูก ทิ้งเมีย ผมไม่มีความสุขเลยที่ต้องทำแบบนี้ แต่จะให้ผมกลับไปอยู่กับแฟนเหมือนเดิม ผมก็ไม่มีความสุขเหมือนกัน บางครั้งผมคิดว่าผมเห็นแก่ตัว ผมน่าจะต้องสละความสุขของตัวเองเพื่อลูก แต่ถ้าผมสละความสุขของตัวเองเพื่อลูกไปอยู่กับลูกเมีย แล้วแม่ผมล่ะ ท่านต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเอง ทั้งงานหนัก งานเบา กับร่างกายที่ไม่ค่อยแข็งแรง ผมสงสารแม่ ถ้าผมเลือกให้ความสุขกับลูก แล้วผมต้องทิ้งแม่ผู้ให้กำเนิดผมหรือ?