ไม่รู้ว่าต้องการความรู้ลึกมากขนาดไหนครับ ในบล็อกของผมที่ทำลิ้งค์ในลายเซ็นต์ เป็นแค่การเอาโค้ดธีมที่แจกกันเท่านั้น ไม่ถึงขั้นแบบตกแต่งเอง ลองเข้าไปอ่านดูก็ได้ครับ 

ขอบคุณครับ

จำได้ว่า...ในงานสัมมนาที่เชียงใหม่ น่าจะเป็นคุณโซวบอกว่า ทำAdwordได้ดีแล้วสิ่งที่เราจะได้คือ การรู้ว่าKeywordตัวไหนเป็นKeywordที่ทำเงิน เพราะเป็นKeywordที่มีคนหาแล้วพร้อมจะซื้อสินค้า ก็น่าจะต่อยอดมาทำเรื่องAdsenseได้ แต่ก็ต่างกันที่ Adsenseนั้นต้องการKeywordที่มีค่าคลิ๊กสูงๆ แต่เวลาทำAdwordเราอยากได้คลิ๊กที่มีราคาต่ำๆและต้องอาศัยความรู้เรื่องการทำเวปกับSEO ซึ่งใช้เวลาพอสมควร

แล้วแต่ใครถนัดอะไรครับ เห็นคุณไก่บอกว่าจากadsenseแล้วจะลองPPC...ลองถามคุณไก่ดูน่าจะได้ไอเดีย

ขอบคุณทุกท่านที่อยู่เบื้องหลังงานนี้โดยเฉพาะน้องsutenm ....
ขอบคุณความมีน้ำใจและเสียสละของคุณโซวบักท้งและคุณต่อ...
มาเก็บความรู้ได้เยอะเลยครับ....ได้กลับมาหลายตั้ง
กองหนังสือที่คุณต่อขนมาให้ดู....ผมเห็นแล้ว...รู้แล้วครับคุณต่อว่า....อ่านให้หมดความรู้แล้วเอามาปรับใช้
...คุยกับคุณโซวแล้วรู้ครับว่า
World Of Link.....World Of Test and Try

คุณโซวครับ....ชายสูงวัยที่เดินไปถามเรื่องสะพานบอท สวมแจ็คเก็ตสีดำ..ผมเองครับ
ขอให้คุณโซวเดินทางกลับโดยสวัสดิภาพครับ

บรรยากาศในแม่โจ้ ร่มรื่นมากครับ ที่โรงอาหารผมชอบสระน้ำรอบๆ ดูปลาคร๊าฟว่ายไปมาแล้วผ่อนคลายดี ช่วงเดินกลับห้องประชุม เดินเลียบคลองน้ำเล็กๆที่วางข้างถนน เสียงน้ำไหล ฟังแล้วอารมณ์ดีเลยครับ...อิจฉาคนที่เรียนที่นี้ครับ....ผมเคยมาแม่โจ้ครั้งสุดท้ายเมื่อ ปี 2540 มาเที่ยวงานกล้วยไม้นานาชาติ เผลอแป๊ปเดียวก็สิบกว่าปี เปลี่ยนไปเยอะเลยครับ...ขนมเบรคอร่อยครับ

ลงทะเบียนเสร็จแล้วต้องทำอะไรต่ออีกไหมครับ รอเมลล์ตอบกลับหรือเปล่าครับ
ยังไงก็ขอขอบคุณทีมงานทุกคนครับ และขอบคุณท่านโซวและคุณปุ๊กครับ

ชอบแนวคิดของคุณmetoo55....ถ้าเคยอ่านกำลังภายใน กว่าพระเอกจะได้วิชา ถูกเคี่ยวแล้วเคี่ยวอีก พระเอกเราตอนนั้นก็น้อยใจอาจารย์ หาว่าอาจารย์เอาแต่แกล้ง ทรมาณ นับวันมีแต่เกลียดอาจารย์ แต่ดีที่ยังอดทนฝืนฝึกต่อไป แล้วในที่สุด อาจารย์ถึงมาบอกว่า นี่เป็นแบบทดสอบ และเป็นการฝึกพื้นฐานให้แน่น เพราะวิชาที่จะถ่ายทอดให้ต่อไปนี้เป็นวิชาสุดยอด ถ้าไม่อดทนและมีพื้นฐานที่ดีจะเรียนไม่ได้...สุดท้ายพระเอกเรายอมอดทนฝึกหนักจนได้ยอดวิชามา
เหมือนเพื่อนรักผมคนหนึ่งที่ผมเคยเล่าไว้นานแล้ว...คนโคตรอึด...เรียนมัธยมแบบกลางๆ เรียนจบเทคนิคการแพทย์แล้วไปเรียนต่อ ป.โทซึ่งขึ้นชื่อว่า จากเรียน 20 คนเหลือจบแค่ 4คน...เห็นชัดๆว่าโอกาสสำเร็จแค่ 20%....แต่เพื่อนผมคนนี้มันไม่ยอมแพ้ ยิ่งลำบาก ยิ่งขยัน เคยเห็นมันนั่งในห้องสมุดตั้งแต่ 8โมงเช้าถึง 2ทุ่ม...เห็นบ่อยมาก ถามมันว่าทำอะไรกันนักหนา...มันก็บอกว่า ถ้าไม่ทำแบบนี้ รับรองมีแต่แพ้ คือถูกคัดออก เบื่อไหมนั่งแบบนี้บ่อย ตอนแรกก็เบื่อ เพราะทำอะไรก็ยังไม่คล่องติดๆขัดๆ งานก็ยังไม่เห็นผล แต่เมื่อเวลาผ่านไปหกเดือน มันบอกว่าไม่เบื่อแล้ว เพราะเริ่มทำอะไรคล่องขึ้น งานที่ส่งอาจารย์ก็ถูกตีกลับมาแก้น้อยลง กลับสนุกกับงานค้นคว้า งานอ่านหนังสือมากขึ้น และมันบอกผมว่า ไม่สู้ก็แพ้แน่นอน ถ้าสู้ก็ยังมีโอกาสสำเร็จแม้จะน้อยก็ตาม...เป้าหมายชัดเจนตลอดคือ...เรียนจบ เป็น 1 ใน 4 คนที่รอด
..ผมเคยอ่านที่เอดิสันเคยบอกไว้ว่า ถ้าเมื่อไหร่เราเริ่มบ่นว่าเบื่องาน รู้สึกท้อกับงาน นั่นแสดงว่าเรายังทุ่มเทไม่เต็มที่ เพราะคนที่ทุ่มเทเต็มที่แล้ว เขาจะไม่มีเวลาหรือแรงมาบ่นว่าเบื่อหรือท้อ....

เท่าที่อ่านมาก็ไม่เห็นว่า...ไม่ชอบงานที่ทำอยู่เลย
ก็คงเครียดเพราะทำได้ไม่ดีอย่างที่ตัวเองหวังไว้หรือเปล่า

ผมอ่านข้อความคุณidangแล้วจริงๆคุณเป็นคนจริงจังและสมบูรณ์แบบ แถมมีความยุติธรรมสูง
เพราะประโยคนี้"เราก็ไม่ได้อยากได้ชื่อว่า แพ้หรือล้มเหลวหรอกนะ
แต่รู้สึกว่าทักษะในการทำงานเรามันยังไม่ถึงขึ้น".....ถ้าคิดแบบคนรักสบายแบบผมล่ะก็
คงเกาะงานไปเรื่อยๆ บารมีเราก็มี ทำก็พอไปได้แล้วจะออกไปทำไม....
ผมแนะนำกลับมาทบทวนเรื่องตั้งแต่แรกเริ่ม...ในเมื่อตอนแรกที่สามีเข้ามาเสนองานรู้อยู่แล้วว่า...งานนั้นไม่ใช่สายที่คุณถนัด แต่คุณidangรับงานนี้ด้วยเหตุผลอะไร...ถ้าเป็นเหตุผลว่าจะได้ไม่เหงา แต่คุณก็คงคิดเสร็จสรรพแล้วว่า คุณน่าจะปรับตัวได้ถึงรับปากสามีใช่ไหม สามีก็น่าจะไกด์ให้แล้วว่างานนี้ต้องทำอะไร ปรับตัวไปแนวไหน ซึ่งคุณจะน่าจะพอรู้แนวทางอยู่แล้ว ผมเชื่อว่าถ้าคุณไม่มั่นใจคงไม่กล้ารับปาก....ถ้าคุณรับปากสามีไปแล้ว แสดงว่าคุณก็มั่นใจตัวเองในระดับหนึ่ง...ถ้าคุณไม่มั่นใจในตัวเองแล้วใครจะมั่นใจในตัวคุณล่ะครับ ดังนั้นประเด็นเรื่องการรับงาน ผมเชื่อว่าคุณประเมินแล้วว่า คุณมีความสามารถ ดังนั้นจงเชื่อเถอะว่า"คุณมีความสามารถตามที่คุณเชื่อมั่น"...อย่าเขว้กับแค่ปัญหาเล็กน้อย ถ้าคุณเขว้แสดงว่า คุณไม่มั่นใจในความสามารถของตัวเอง
...ประเด็นที่สองเรื่องลักษณะของงาน คุณidangบอกว่า"ทักษะในการทำงานเรามันยังไม่ถึงขึ้น" แสดงว่าคุณยังพัฒนาได้ เพียงคุณกดดันตัวเองด้วยเงื่อนไขเวลา คุณน่าจะลองให้เวลากับตัวเองอีกหน่อย หรือเข้าไปคุยกับฝ่ายHRถึงปัญหานี้แล้วหาCoachingที่จะช่วยคุณปรับตัวให้ได้ ผมว่าถ้าผมเป็นเจ้านาย เจอลูกน้องแบบนี้น่ะ ปลื้มใจครับ ลูกน้องเข้ามาขอให้ช่วยแบบนี้แสดงว่า เขาไม่พยายามทำตัวเป็นกาฝากองค์กร คนอย่างนี้น่าสนับสนุน.
...สุดท้าย ผมขออนุญาตถามหน่อยเถอะครับว่า...กดดัน เครียดเรื่องอะไรครับ ในเมื่อบอกว่าทำก็ทำได้
...สำหรับผม ผมถือว่า การแพ้หรือล้มเหลวนั้น ในเรื่องนี้ คือการเดินหนีไปโดยไม่ได้เข้าใจจริงๆว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วไม่ลองทุ่มเทแบบสุดๆ ถึงเป็นการยอมแพ้ แพ้โดยไม่คิดสู้ แพ้โดยไม่ได้อะไรติดตัว
...ใช้วิกฤตเป็นโอกาส..ได้เรียนรู้ตัวเองเถอะครับ  และจะได้รู้ว่ายามลำบากแบบนี้ มิตรแท้สำหรับเรามีกี่คนครับ โดยเฉพาะสามีอ่ะครับ

ขอบคุณมากเลยครับคุณsutenm ที่เป็นธุระให้จนได้จัดมิตติ้งกัน ซาบซึ้งน้ำใจท่านโซวมากครับ
 

ขอบคุณทุกความเห็นมากครับ โดยเฉพาะความเห็นในมุมแตกต่าง
ลูกผมไม่ได้มีปัญหาครับ...ผมถามลูกผมทุกครั้งก็บอกว่าพอไปได้
แต่ผมเป็นตัวแทนกลุ่มผู้ปกครองครับ มีผู้ปกครองโทรมาปรึกษาผมหลายคน คุณzhaiจะให้ผมอยู่เฉยหรือครับ เรื่องนี้มันผ่านมา 2 เดือน ผมพยายามทำทุกอย่าง แต่เชื่อไหมว่า ทุกขั้นตอนผมถูกบล็อกด้วยการรับเรื่องแล้วเงียบ ไร้คำตอบ แม้แต่หนทางที่จะเตรียมรับกับเรื่องเหตุการณ์ที่จะตามมาก็ไม่มี คุณzhaiโชคดีมากเลยครับที่ผ่านวิกฤตตรงนั้นได้ ถ้ายังไงช่วยถ่ายทอดวิธีการให้หน่อยสิครับ เผื่อผมจะได้ไปแนะนำน้องบาสครับ เขามองโลกแย่ลงทุกวัน น้องเค้าปรับตัวไม่ได้ ถ้าเขาปรับตัวได้ ผมก็คงไม่กล้าไปยุ่ง  อย่าลืมสิครับว่า เด็กไปเรียนที่โรงเรียนวันละเกือบ 8 ชั่วโมง อยู่กับครู แล้วครูก็ต้องปลูกฝังความรู้พื้นฐานในการเรียนให้เด็ก แล้วคุณจะไม่หวังให้โรงเรียนต้องทำได้ขนาดโน่นขนาดนี้หรือครับ...อย่าบอกว่าไม่นะ
คุณzhaiเคยมีประสบการณ์ไปร้องเรียนหน่วยงานราชการหรือเปล่าล่ะครับ เคยรู้ไหมครับว่าหน่วยงานราชการเขามองประชาชนคนหนึ่งที่เข้าไปร้องเรียนว่าเป็นยังไง เคยได้รับการตอบมาไหมครับว่า ผลเสียยังไม่เกิด คุณมาร้องมันก็ไม่มีประโยชน์
ผมไม่ได้เคยบอกว่าให้ครูย้ายกลับ เพราะมันเลยเวลาตรงนั้นไปแล้ว ที่จะทำคืออยากให้เกิดขบวนการรับรู้ว่า เด็กมีปัญหาจริง อย่างที่ผู้ปกครองเคยถามผู้บริหารว่าจะทำยังไงถ้าเด็กเรียนไม่ได้ คำตอบคือ ทำหนังสือมาสิ...จริงใจมากเลยครับ ครูที่ย้ายมาสอนกลางเทอม ไม่มีประสบการณ์สอนระดับชั้นนี้มาก่อน ทำไมไม่ขยับครูระดับเดียวมาสอนล่ะครับ จะได้เกิดผลกระทบน้อยที่สุด
สำหรับเรื่องทั้งหลายที่คุณzhaiยกตัวอย่างมานั้น มันเป็นเรื่องอนาคตครับ เด็กก็ต้องโตขึ้น มีประสบการณ์ มีวุฒิภาวะมากขึ้น แต่สิ่งที่เด็กเจอตอนนี้ เขาปรับตัวไม่ได้ เขารู้สึกว่าในโลกนี้ ไม่มีใครจะช่วยเขาได้ แล้วเขาก็พูดประโยคนั้นออกมา....ก็หวังว่ายามที่คุณzhaiมีลูก คงไม่ต้องมาปวดหัวกับเรื่องแบบนี้ และหวังให้ลูกคุณzhaiปรับตัวได้ดีเท่ากับตัวคุณzhaiในเวลาที่ต้องเจอปัญหาแบบนี้
ในสังคมนั้น เวลามีปัญหา กลุ่มคนที่เก่งเอาตัวรอดได้ เขาก็วุ่นวายและพอใจที่ตัวเองรอดเท่านั้น และส่วนหนึ่งก็ยืนดูกลุ่มที่เอาตัวรอดไม่ได้ค่อยๆหายไป เขาสามารถยืนดูได้อย่างเฉยๆ ราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไร ผมไม่แน่ใจว่าในใจเขาจะสมน้ำหน้าคนที่อ่อนแอเหล่านั้นว่าดีแล้ว ก็ดันไม่เก่งเอง ก็ต้องเป็นแบบนี้ เขาจะคิดอย่างนั้นไหม....สังคมเราเดี๋ยวนี้ต่างคนต่างอยู่กันมากขึ้น ความเมตตา ความเห็นอกเห็นใจน้อยลงอย่างน่าใจหายเลย.....วิธีเดียวที่ทำให้คนกลุ่มที่ไม่รอดจากปัญหา มีโอกาสรอดมากขึ้น คือ การรู้จักร่วมมือกัน เกาะกลุ่มกัน....แม้จะไม่รอดทั้งหมด ก็ไม่ตายหมด แม้จะรอดมาพร้อมกับรอยแผลหรือความพิการ ก็ยังดีกว่าไม่รอด

คำถามของคุณ 3 ข้อ ผมคิดว่าผมตอบได้นะ
1.ครูที่สอนวิชาภาษาไทยผมตอน ป. 5 ชื่อครู ทองอินทร์ เป็นครูผู้ชายผิวดำแดง รูปร่างสันทัด ไว้หนวด ดูเหมือนพี่เล็กคาราบาว ใจดี ชอบเล่นกับเด็กเสมอนอกห้องเรียน แต่เวลาเดินตรวจแถวหน้าเสาธง ดุมากแถวต้องตรง
   ครูสอนวิชาสังคมตอน ป.6 ชื่อครูศรีเพชร เป็นครูประจำชั้น เป็นครูผู้หญิงสวย ผิวขาว รูปร่างสูงโปร่ง ใจดี ตอนเป็นเด็กป.6ยังแอบชอบครูเลยครับ คิดให้ใจว่า ตอนโตขึ้นต้องมีแฟนสวยแบบครูนี่แหละ
2.คงเข้าใจอะไรผิดแล้วมั้งครับ...เรื่องที่เขียน...ครูเก่งสำหรับผมคือคนที่สามารถเข็นเด็กไม่เก่งให้เรียนรอดผ่านเกณฑ์การวัดของกระทรวงได้ ถ้าจะเก่งสุดยอดคือ เจียรไนเพชรในตมได้
3.ประสบการณ์ที่ไม่ดี ก็ไม่ได้สิ่งที่ไม่ดีหรอก แต่คุณzhaiพูดไม่หมดนี่ครับ และด้วยวัยวุฒิของเด็ก ป.6 อายุ 10กว่าขวบ เขาจะเปลี่ยนประสบการณ์ที่ไม่ดีให้เป็นบทเรียนได้ยังไงครับ....ช่วยสอนผมหน่อยเถอะครับ ถ้าเป็นไปได้ ช่วยบอกวิธีที่คุณzhaiจะคุยกับเด็กคนนี้เพื่อปรับเปลี่ยนประสบการณ์ที่ไม่ดีขนาดนี้ให้เป็นบทเรียนที่ดีด้วยเถอะครับ...ช่วยหน่อยเถอะครับ ผมไม่รู้ว่าจะคุยกับเด็กยังไงดี

ขอบคุณครับคุณzhaiที่ทำให้ผมเห็นว่า...ในสังคมไทย มีทั้งคนที่มีเมตตา อยากช่วยคนอื่นและในขณะเดียวกันก็มีคนที่พร้อมเห็นความลำบากคนอื่นเป็นเรื่องธรรมดาและพร้อมเห็นความทุกข์ยากคนอื่นเป็นเรื่องสนุก น่าสมน้ำหน้า

เย็นนี้ไปคุยกับเด็กแล้ว แม่เด็กไม่ยอมครับ...กลัวถูกกดดันมากกว่าเดิม
ขอบคุณมากครับสำหรับทุกความเห็น...เย็นนี้เพิ่งไปคุยกับเด็กนักเรียนคนหนึ่งชื่อน้องบาส...ขณะคุยกับเด็ก เด็กนั่งก้มหน้าตลอด ไม่ยอมสบตา พูดเสียงสั่น ฟังเศร้าๆ.....บอกว่าไม่อยากเรียนหนังสือแล้ว เรียนแล้วไม่รู้เรื่อง ถามมากครูที่ย้ายเข้ามาใหม่ก็ตี ถูกตีทุกวัน ถูกด่าทุกวัน ผมนั่งคุยกับแม่น้องบาสด้วย เทอมก่อนตั้งใจเรียน ไม่เคยดื้อ ไม่เคยถูกตี....คุยไปเสียงเบาลง เบาลง ก่อนจะจบ น้องบาสบอกว่าเครียด เบื่อโลกเซ็งโลก ไม่อยากมาเรียนหนังสือ เกลียดวิชาภาษาอังกฤษ อยากฆ่าตัวตาย.....ผมฟังประโยคนี้แล้วอึ้ง มันจุกในอกเลยครับ ได้แต่บอกว่า หนูอายุแค่สิบกว่าขวบ ยังมีอะไรให้ดูอีกเยอะ ผมเกือบจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่ แต่มันทำอะไรไม่ได้จริงๆ อยากอัดเทปสัมภาษณ์ให้ท่านผู้หญิงกษมาได้ฟัง เตรียมกล้องไปแล้ว แม่เด็กไม่ยอมกลัวว่า เดี๋ยวหลังจากเอาเทปไปเผยแพร่แล้วเด็กจะถูกกดดันหนักกว่าเดิม น้องบาสเล่าว่า ทุกครั้งครูจะขู่ว่า คะแนนอยู่ในมือครูนะ จะให้ตกก็ได้.ผมได้แต่บอกว่าเขียนจดหมายสิแล้วน้าจะจัดการส่งไปถึงมือท่านผู้หญิงให้
... ผมจุกจริงๆ พูดไม่ออก ได้แต่ว่าตัวเองว่าไร้ความสามารถ ช่วยเด็กก็ไม่ได้
...ได้แต่รอว่าน้องบาสจะเขียนจดหมายให้ผมส่งเมื่อไหร่

ขอบคุณครับที่ช่วยชี้ทางให้ครับ
รอคุยกับเด็กก่อนครับว่า...เด็กจะโอเคไหม ผู้ปกครองของเขาจะอนุญาตไหม
ถ้าผู้ปกครองไม่เห็นด้วย ผมก็จบครับ
แต่เด็กอีกหลายคนที่เจอปัญหาเดียวกัน ผมค่อยๆถามทีละคนครับ ขอให้ผู้ปกครองอนุญาตก่อน
ขอบคุณจากใจจริงครับ

ขอบคุณครับคุณมี่....
ผมอยู่ในเรื่องนี้ตั้งแต่แรก เป็นคนเดินหนังสือติดต่อทุกจุดที่ผมเล่าให้ฟัง เห็นเลยครับว่า ระบบราชการ กับข้าราชการนั้นเป็นแบบนี้ ถ้าไม่เกิดผลเสีย เขาก็เพียงแค่รับฟังเราเหมือนว่าเราไปบ่นให้ฟังแล้วก็เงียบ
เด็กคนนี้ เล่าให้ผู้ปกครองคนหนึ่งฟังว่า พอถึงชั่วโมงภาษาอังกฤษ เขาไม่อยากเข้าเรียนเลยและเขาไม่ชอบวิชานี้เลย ภาวนาไม่ให้ถึงชั่วโมงภาษาอังกฤษเลย ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ เขาก็พอเรียนไปได้กับวิชานี้

คนตัวเล็กๆ เรื่องที่ใครๆก็ดูว่าเรื่องเล็ก แต่มันมีผลกับเด็กคนหนึ่งขนาดนี้เลยนะครับ

ขอบคุณครับคุณเก้าคุงกับคุณก้ามปู
ผมจะเข้าไปซักถามเด็กที่มีปัญหาก่อนครับ แล้วค่อยขออนุญาตผู้ปกครองของเขาครับ
 

คืออย่างนี้ครับ...ไม่ได้ต้องการวิจารณ์เขาครับ
เพียงแค่ให้เด็กเล่าออกมาว่า...สองเดือนที่ผ่านมา เขารู้สึกยังไง เขาเรียนเป็นยังไงครับ
อยากให้ผู้ใหญ่เขาทำอะไรให้เด็กบ้าง
ไม่ได้ทำเพื่อโจมตีใครครับ
อยากให้ผู้ใหญ่มารับรู้ความรู้สึกของเด็กบ้าง....เคยไหมครับ วิชาภาษาอังกฤษ เอานักศึกษาฝึกสอนมาสอน พอสอนไม่รู้เรื่อง เด็กตอบผิดแล้วเอาขอบบอร์ดกระดาษตีหัวเด็ก ให้เด็กสก็อตจั๊ม ถ้าครูคนนี้ยังอยู่ ก็ไม่มีการปล่อยให้เด็กนักศึกษาฝึกสอนเข้ามาสอนแน่ๆ....

บอร์ดนี้เป็นบอร์ดหนึ่งที่ผมเข้ามาเที่ยวดูประจำ....ผมมีปัญหาข้อหนึ่งซึ่งเป็นเรื่องส่วนตัว ไม่อยากรบกวนเพื่อนๆในนี้ เรื่องมันมีอยู่ว่า ตั้งแต่เปิดเทอมมานี้ อยู่ๆทางโรงเรียนที่ลูกชายคนโตผมเรียนอยู่...ชั้น ป.5 มีคำสั่งให้ย้ายครูประจำชั้น ทั้งๆที่ครูท่านนี้ทำหน้าที่ได้อย่างดี เรื่องกลับเป็นเรื่องของการกลั่นแกล้งกัน ทางฝ่ายผู้ปกครองก็พยายามไปคุยกับ ผ.อ.โรงเรียน แต่ก็ไม่เป็นผล ทั้งๆที่ขอให้ครูท่านนี้อยู่สอนจนครบเทอม.ทางพวกผมเลยไปคุยกับสำนักงานเขตการศึกษา ซึ่งดูแลโรงเรียนนี้อยู่ ตอนแรกก็บอกว่า เดี๋ยวจัดการให้กลับไปสอนเหมือนเดิม รับปากอย่างชัดเจน เพราะตอนนั้นมีผู้ตรวจการรัฐสภามาประชุมที่ลำปางพอดี แล้วมีคนร้องเรียนไป ก็เลยเข้ามาตรวจสอบ ผ.อ.เขตบอกว่ารอเดือนมกราคม 2552 จะย้ายครูกลับให้ ทางพวกผู้ปกครองเลยเงียบลงแล้วรอเวลา และในช่วงนั้นผมก็ยื่นเรื่องไปทางจังหวัดทางผู้ว่าราชการและศูนย์ดำรงธรรม ก็เงียบไปเลย จนมาถึงเดือนมกราคม ผมก็โทรไปถาม ผ.อ.เขต ก็ปฏิเสธเสียงแข็งว่า ผมรับรองอะไรเรื่องนี้ไม่ได้ เล่นพลิกลิ้นเลย....สองเดือนที่ผ่านมา เด็กนักเรียนในห้อง เรียนไม่รู้เรื่องเลย เด็กบางคนเกิดอาการเบื่อวิชาเรียน บางคนถึงกลับไม่อยากเรียนบางวิชาเลย.....ผมกำลังจะติดต่อคุยกับเด็กที่มีปัญหาเรื่องการเรียน ซึ่งทางโรงเรียนบอกว่า ไม่มีปัญหาหรอก อย่าเพิ่งวิตกไปก่อน.......ตอนนี้ปัญหามันเกิดแล้ว.....ผมมีความคิดว่า จะสัมภาษณ์เด็กที่มีปัญหา รวมทั้งผู้ปกครอง แล้วจะอัพขึ้นYoutubeเพื่อเอาคลิปนี้ไปแปะให้สาธารณะชนทั่วประเทศได้รับรู้ว่า เด็กมีปัญหาจากการบริหารงานที่ไม่มีประสิทธิภาพของโรงเรียน ไม่รู้ว่าทางเพื่อนๆพอจะแนะนำว่า บอร์ดไหนที่ผมน่าจะเอาไปแปะครับ เรื่องนี้ในจังหวัดคงช่วยอะไรผมไม่ได้ สื่อหนังสือพิมพ์ก็ยังถูกล็อบบี้ ไม่ให้เขียนข่าวเรื่องนี้เลย
 แถมผมยังสืบรู้มาอีกว่า ผอ.เขตกับ ผ.อ.โรงเรียน เขารับผลประโยชน์จากสหกรณ์ครูด้วยกัน

ช่วยแนะนำบอร์ดที่มีคนเข้าเยอะๆให้หน่อยครับ ถือว่าช่วยเด็กเอาบุญแล้วกันครับ
ขอรบกวนเท่านี้ครับ

วันก่อนไปอ่านเวปREDTOR.com ก็พูดถึงสองบล็อกเกอร์ที่ถอดAdsenseออกจากบล็อกตัวเอง แล้วเอา Aff.มาติดแทนครับ ส่วนเวปคุณREDTORก็กำลังจะถอดadsenseออก เขาเชิญไปร่วมเป็นสักขีพยานในวันที่ 15 มค.2552นี้ด้วย...ถ้ามีสัมมนาจะได้โยนคำถามกับคุณโซวว่า ถ้าไม่ติดAdsenseจะแนะนำติดอะไรหาตังค์แทนดี...

ในเรื่องการเกษตรนั้น...มีเรื่องราวที่ให้เขียนได้เยอะแยะเลย เอาตามความรู้ของคนที่ไม่เคยได้ทำ..เอาแค่ฟังเขามาแล้วกันครับ
1.ในเรื่องผลผลิตนั้น ต้องยอมรับว่า ผลผลิตต่อพื้นที่ของเราต่ำ อาจต่ำกว่าเวียตนาม หรือจีนด้วย
นี่เลยทำให้เวลาผลผลิตได้น้อย แถมราคาต่ำเลยคิดกลับมาว่า ไม่คุ้มทุน โจทย์แรกควรต้องเพิ่มผลผลิตให้ได้มากที่สุดตามที่ความรู้และเทคโนโลยีของเราจะมีก่อน พัฒนาพันธุ์พืชให้ดี พัฒนาระบบชลประทาน
2.การควบคุมต้นทุน...รวมถึงการลดสิ่งฟุ้งเฟ้อ การเอาเงินไปละลายกับสิ่งที่ไม่เกิดประโยชน์
การควบคุมต้นทุนนั้น เริ่มจากตัวเกษตรกรเองก่อนเลย รู้จักเพียงพอกับชีวิต ลดอบายมุข สิ่งฟุ้งเฟ้อที่ไม่จำเป็น....อยากให้ดูชีวิตของ...แหลม ชาวนาอรหันต์....ที่รายการตนค้นคนเคยเอามาออก...ควบคุมต้นทุนชีวิตตัวเอง
การควบคุมต้นทุนในการเพาะปลูก...ดีสุดกลับไปใช้เกษตรอินทรีย์ ลดการใช้ยาฆ่าแมลง ลดการใช้ปุ๋ยสูตร...ผมเคยเห็นรายการหนึ่งเขาพาไปดูเกษตรอินทรีย์ เขาวางแผนใช้พื้นที่เพาะปลูกอย่างดี ช่วยลดต้นทุนได้เยอะ นาที่ใช้ปุ๋ยอินทรีย์ที่ทำเอง ได้ผลผลิตสูงกว่าการใช้ปุ๋ยเคมี ประหยัดตังค์ไปเยอะเลย
ส่วนเรื่องอื่นๆ ผมไม่มีความรู้ อย่างการควบคุมต้นทุนแรงงาน
3.การตลาด....ส่วนหนึ่งนโยบายของรัฐบาลก็มีส่วนในการกำหนดราคา กลไกของรัฐก็สำคัญ
ก็ต้องยอมรับว่า เกษตรกรไทยนั้นยังมีความจำกัดเรื่องการตลาด การส่งออกยังต้องผ่านคนกลาง  คนกลางสามารถกดราคาได้ ผลผลิตที่เก็บมาแล้ว มีอายุการเก็บไว้ไม่นาน ยิ่งถูกกดราคามากขึ้น....การแปรรูปผลผลิตก็เหมือนกับการเปลี่ยนตลาด....คงพอจะช่วยได้บ้าง

.....ทุกอย่างก็มีปัญหาของมันเองแหละครับ และทุกอย่างก็มีทางออกของปัญหาด้วยถ้าใจเย็นๆค่อยๆพิจารณา
...ขอให้เกษตรกรจงเจริญครับ

น่าจะดีครับ เพราะทั้งสองสูงนั้นจะดึงปริมาณเงินให้ลงในระบบเศณษฐกิจ ทำให้เกิดการหมุนเวียนของเงิน
ปัญหาคือ 1.รัฐบาลจะเอาเงินที่ไหนมาลงในระบบ คงไม่พ้นว่าจะต้องกู้อีกแล้ว
             รายได้จากการจัดเก็บภาษีน่าจะลดลง ไม่ว่าจากธุรกิจขนาดเล็กและกลางปิดตัวลง การออกนโยบายงดเว้นการจัดเก็บภาษี และการว่างงานที่จะเพิ่มขึ้น
             2.ราคาสินค้าเกษตรสูง.....ใครกำหนดราคาล่ะครับ....การที่ข้าวจะกลับไปได้ตันละพันเหรียญเหมือนปีที่แล้ว คงยากถ้าดูจากสภาวะแวดล้อมในปัจจุบัน ยกเว้นจะมีภัยธรรมชาติถล่มประเทศที่ผลิตข้าวรายใหญ่เหมือนปีที่แล้ว...นอกจากนี้ประเทศทางเอเซียที่ยังเป็นผู้ผลิตสินค้าทางการเกษตร ก็มีแนวโน้มจะแข่งขันตัดราคากันเอง มากกว่าจะร่วมมือกันให้มีอำนาจต่อรองราคา แข่งกันเพื่อไปตายครับ...เหมือนราคายางที่ครั้งหนึ่งเราเคยจัดความร่วมมือในฟากเอเซียนจนเกือบจะกำหนดราคาต่อรองขายกับจีนได้ แต่สุดท้ายก็เหลว เหมือนที่เรากำลังจะจัดเอเซียนสับมิต ก็คงไม่ได้อะไรเป็นเรื่องเป็นราวอีกแน่ๆ นโยบายระดับหัวก็พูดกันได้ พอลงมาถึงระดับเอกชนกลับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

...นโยบายสองสูงนั้น ดีไหม ดีแน่เพราะเงินไหลเข้าระบบ แต่ถามว่า เงินที่ไหนจะไหลเข้า....และในสภาวะแบบนี้ อารมณ์ของผู้บริโภคมีแต่ความไม่มั่นใจ แล้วใครจะกล้าจับจ่าย ใครๆก็รัดเข็มขัด...ที่ท่านเจ้าสัวพูดนั้นก็เพื่อส่งเสียงกระตุ้นให้รัฐออกมาช่วย ช่วยกระตุ้นภาคการลงทุนและฟื้นฟูความเชื่อมั่น.....โดยผู้จะได้รับผลท้ายสุดก็ท่านเจ้าสัวเองแหละครับ เพราะท่านกุมบริษัทการเกษตรและบริษัทที่เกี่ยวข้องกับสินค้าบริโภคมากที่สุด สัดส่วนรายได้ของบริษัทท่านกว่าครึ่งมาจากการบริโภคในประเทศครับ....ท่านมองแล้วว่าปีนี้ถ้าจะรอดต้องรอดจากพลังการบริโภคในประเทศ การส่งออกนั้นทรงตัว....เพราะถ้าพูดถึงการส่งออก ท่านก็น่าจะพูดเหมือนทางฝั่ง..สหพัฒน์...ตระกูลโชควัฒนา...ที่ขอให้มีนโยบาย 2 อ่อน.....คือ ค่าเงินบาทอ่อนลง...กับ..ดอกเบี้ย(เงินกู้)ที่อ่อนลง.......ในสภาวะแบบนี้ดอกเบี้ยอ่อนลงไหม น่าจะอ่อนลง เพื่อกระตุ้นคนที่ยังมีศักยภาพเอาเงินไปหมุน แต่สิ่งที่ตามมา...แหล่งเงินกู้อย่างธนาคารจะเขี้ยวมากในการพิจารณา

...ปีนี้ บรรยากาศโดยทั่วๆไป ไม่น่าสดใส แต่...ลองดูสิครับว่า การหมุนเวียนของปริมาณเม็ดเงินในออนไลน์บิสสิเนส กลับไม่ลดตาม กลับจะขยายตัวเพิ่ม....ไม่เชื่อก็ตามดูข่าว...มีคนลงทุนเปิดบริษัทในสภาวะเศรษฐกิจแบบนี้ แต่เป็นธุรกิจเกี่ยวกับออนไลน์หมด........อย่างเบอร์สองของDTACก็ออกมาทำธุรกิจ เปิดบริษัทด้านนี้

...รัดเข็มขัดครับ ใช้แนวพระราชดำริเรื่อง"เศรษฐกิจพอเพียง" และเชื่อเถอะครับว่าบ้านเรานั้น"เงินทองของมายา ข้าวปลาสิของจริง"......สินค้าอุตสาหกรรมเต็มร้าน ขายไม่ได้ก็ไม่ได้ตังค์ มีแต่อดกับอด แต่ถ้ามีข้าวมีปลาเต็มยุ้ง รับรอง..ไม่อดตาย...

ทีมงานของBarack Obamaนั้นมี Chris Hughesที่เป็นหนึ่งในผู้ร่วมก่อตั้ง Facebookมาเป็นผู้บัญชาการด้านOn line....หนึ่งในนั้นมีการใช้Adwordsเพื่อโปรโมทเวป...myBarackObama.com.....ถ้าลองตามอ่านเรื่องของBarack Obamaในการใช้กลยุทธ์ด้านOnlineแล้วถือว่าสุดยอด เป็นกลยุทธ์ที่ช่วยดันจากฝ่ายเพลี่ยงพล้ำให้กลับมาชนะได้.....เพราะผู้สมัครคนอื่นหันทุ่มเงินไปกับOld Mediaอย่างซื้อเวลาทางทีวีบ้าง ลงหนังสือพิมพ์บ้าง....แต่ทีมงานของObamaสามารถบุกเข้าถึงผู้ใช้อินเตอร์เนทแบบถึงตัว เคาะประตูห้อง....Obamaสามารถรวบรวมทุนการบริจาคจากผู้ใช้ออนไลน์ได้กว่า 250 ล้านดอลลาร์ แถมการเข้าถึงกลุ่มวัยรุ่นอายุน้อยกว่า 25ปีนั้นก็ได้จากกลยุทธ์นี้ กว่า 70 เปอร์เซ้นต์ของกลุ่มนี้เทคพแนนให้Obama
สนุกมากกับการตามดูการใช้New Mediaอย่างเต็มศักยภาพ
...Obama Applicationจากค่าย iPhone
...Obama Facebook,Obama Twitter......ใช้Social Networkingอย่างเต็มสตรีมเลยครับ
..."Yes We Can"....Videoใน youtubeที่มีการโหลดดูถึง 95ล้านครั้ง

กรณีของObamaนี้เป็นกรณีการศึกษาได้เป็นอย่างนี้

We Need Change....................Yes We Can