กระทู้ล่าสุดของ: kajeeja

สวัสดีวันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องเกี่ยวกับ "การเป็นหนี้" ที่ไม่อย่าให้ใครต้องมาเป็นแบบผม
ผมทำงาน ตอนอายุ 18 ปี เริ่มต้นธุรกิจด้วยตัวเอง รับของมาขาย ได้กำไรพออยู่ได้
แต่ธุรกิจที่ผมทำนั้น มันค่อนข้างหนักสำหรับเด็กอายุเท่านี้ ผมต้องตื่นตี5 มาขับรถไปเอาออก
ซึ่งของที่รับมานั้น จะเป็ฯในส่วนของพวกของเล่นเด็ก ขายตามงานวัด กว่าจะเก็บร้านก็ตี2
แล้วมันเหนื่อย แต่ตอนนั้นคือว่า เราหาเงินเองได้แล้วดีดี (รู้สึกภูมิใจในตัวเอง) แต่แล้ว
ด้วยสภาพอากาศเข้าฤดูฝน ทำให้การขายของตามงานวัดนั้นแทบขายไม่ได้เป็นหนี้แล้ว
เป็นหนี้อีก (กลุ่มใจมากเป็นหนี้ หลักแสน เงินที่ได้จาก กำไร นั้นก็ลงของหมด)
หลังจากนั้นก็ทำงานใช่หนี้เค้า หาเงินมาจ่ายด้วยการเป็นพนันงานอยู่สักระยะนึง แล้วก็หมดหนี้

หลังจากเราเรียนจบ เราจบมาใน สาขาเทคโนโลยีสารสนเทศ จบมาเขียนโปรแกรม
ได้งานทำ ตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองมีเงินอีกครั้ง ซื้อทั้งรถทั้งบ้าน(กู้รวมกับพ่อนะครับ)
รู้สึกว่าการซื้อของด้วยน้ำพักน้ำแรงตัวเอง มันดีเหลือเกิน

รถเราผ่อนอยู่ที่ 12,000 บาท ค่าน้ำมัน 4,000 บาท
บ้านผ่อนอยู่ที่ 37,000 บาท (ผ่อนกับพ่อพ่อช่วย 17000 แต่ตอนนี้ไม่ได้ช่วยแล้ว)

นี้แหละ ครับหนี้ที่ผมสร้างมาจากความภูมิใจอันผิดๆ

ตอนนี้ผมรู้สึก ว่าผมไม่มีความสูข เลย กับบ้านหลังนี้ อยากขายบ้านให้ได้ ประกาศขายก็ผ่านไป 1ปีและไม่มีใครติดต่อมาเลย
ผมรู้สึกทำงานไป ก็ใช่แต่หนี้ วนๆ แบบนี้ไปเลื่อนๆ ทุกๆเดือน ตอนนี้รู้สึกเหนื่อยมาก

ผมอยากจะบอกทุกวันที่กำลังจะซื้อบ้าน หรืออะไรก็ตามให้คิดเยอะๆ การจะทำอะไรเอาที่เราไวคิดทบทวนดีดีว่าสิ่งของนั้นจำเป็นตอนนี้ไม ขอบคุณครับ