พิมพ์หน้านี้ - ****เรื่องของยักษ์กับบ่างช่างยุ****

นิทานผู้ใหญ่ "เรื่องของยักษ์กับบ่างช่างยุ"

นิทานผู้ใหญ่:

เรื่องของยักษ์กับบ่างช่างยุ
ผู้เขียนเป็นคนช่างรื้อ ช่างค้น โดยเฉพาะที่บ้านมีตู้เก็บหนังสือเก่าๆของคุณปู่ วันหนึ่งค้นพบวารสารกองโตประมาณปี พ.ศ.2514 ชื่อ สารประชาชน ออกโดยกระทรวงมหาดไทย ไม่มีวางขายตามแผงหนังสือ
แต่ให้ข้าราชการของกระทรวงยุคนั้นบอกรับเป็นสมาชิกในราคาฉบับละ 3 บาท (ปู่ของผู้เขียนเคย เป็นกำนัน)
เมื่อเปิดอ่านรายละเอียดในวารสาร ดู เป็นเรื่องสัพเพเหระ เช่นข่าวทางราชการ สารคดีต่างๆ
ลำตัดการเมือง เรื่องน่ารู้ต่างๆ สมัยที่จอมพลถนอม กิตติขจร เป็นนายกรัฐมนตรีของประเทศไทย
สมัยสั้นจำได้ว่าคนไทยกลัว”คอมมิวนิสต์” ถึงกับตั้งชื่อต้นหญ้าชนิดหนึ่งที่ปราบไม่รู้จักหมดว่า
“หญ้าคอมมิวนิสต์” เด็กๆสมัยนี้เกิดไม่ทันขออธิบายสั้นๆว่าคอมมิวนิสต์คือชื่อของ
ลัทธิการเมืองที่สมัยนั้นขัดแย้งกับการเมืองบ้านเราจนต้องมีการปราบปรามกันเป็นล่ำเป็นสัน
ผู้เขียนชอบบทความในวารสารเล่มหนึ่งชื่อ “นิยายชาวบ้าน” ผู้เขียนใช้นามปากกาว่า
“พรานอะคร้าว” ซึ่งพาดหัวคอลัมน์ว่า”ใคร่จะเรียนให้ท่านผู้อ่านทราบว่า ทางหนังสือพิมพ์นี้
จะ มีความยินดีเป็นที่สุด หากท่านผู้อ่านจะส่งนิยายชาวบ้าน แต่ละท้องถิ่นของท่านมาร่วมสนุกด้วยในโอกาสต่อไป จะเป็นเรื่องอะไรก็ได้ ขอความกรุณาเพียงอย่าให้หยาบโลนเกินขอบเขตศีลธรรมอันดีของสังคมก็แล้วกัน”
เรื่องที่อ่านแล้วสนุกน่าจะให้เด็กๆได้อ่าน ขณะเดียวกันก็จะได้เรียนรู้ว่าบางครั้งผู้ใหญ่เค้าก็เล่านิทาน
สอนผู้ใหญ่ด้วยกันเหมือนสอนเด็กๆ แสดงว่านิทานสอนคนได้ทุกเพศทุกวัยแล้วแต่ว่าคนอ่านจะคิด
ได้มากน้อยแค่ไหน นิทานเรื่องนี้ชื่อ”ยักษ์วัดแจ้งตีกับยักษ์วัดโพธ์” เด็กๆลองอ่านดูว่าเหมือนกับที่เราเคยฟังกันมาไหม
มีเจ้าบ่างตัวหนึ่งอาศัยเรือสำเภาเข้ามาจากเมืองจีนในสมัยรัชกาลที่ 3 ทรงค้าขายทางเรือสำเภากับจีน
มีตุ๊กตาปูนปั้นจำนวนมากติดมากับเรือเพื่อกันเรือโคลง(เรียกตุ๊กตานี้ว่า อับเฉา) รัชกาลที่ 3 ทรงโปรดให้
ปฏิสังขรณ์ วัดโพธ์และวัดแจ้งในเวลานั้น จึงทรงให้นำตุ๊กตาไปตั้งที่วัดทั้ง 2 แห่ง เจ้าบ่างเมื่อติดมามากับเรือสำเภาก็ไม่ยอมกลับเมืองจีน คงเห็นว่าเมืองไทยอุดมสมบูรณ์ด้วยผลหมากรากไม้ ผู้เล่านิทานได้วิเคราะห์แทรก
ไว้ตอนนี้ว่า”ขึ้นชื่อว่า”บ่าง” คุณๆก็คงทราบจากหนังสือนิทานอีสปแล้วว่า เป็นสัตว์นิสัยเสียคือช่างยุให้คนอื่นแตกร้าวกัน “ เจ้าบ่างช่างยุตัวนี้อาศัยอยู่ที่เพดานพระอุโบสถวัดแจ้งมาถึงสมัยรัชกาลที่ 5 มันก็ก่อเหตุวุ่นวายขึ้น ในคืนวันหนึ่งของปี 2438 มันกลับจากการหากินแล้วก็ลอดหลังคาเข้าไปในพระอุโบสถ แต่เกิดแถไป
ชนโคมไฟซึ่งจุดไว้ ไฟติดผ้าม่านไหม้ลุกลามเกือบหมดพระอุโบสถทั้งหลัง เจ้าบ่างเลยอพยพมาอยู่ที่พระ
อุโบสถวัดโพธิ์ ต่อมามันก็ไปตีสนิทกับยักษ์ทวารบาลที่ยืนเฝ้าประตูวัดโพธิ์ ยุยงว่ายักษ์วัดแจ้งแกล้งยืนหลับ
ปล่อยให้ศัตรูเข้าไปเผาพระอุโบสถ แถมไม่ยอมช่วยดับไฟทั้งๆที่มีลูกน้องยักษ์แบกฐานของพระปรางค์ตั้งมากมาย
ยักษ์วัดโพธิ์ไปเล่าต่อให้ยักษ์วัดพระแก้วฟัง แล้วเลยมีมติเป็นเอกฉันท์ ให้คว่ำบาตรยักษ์วัดแจ้ง
ตัดสัมพันธไมตรีกัน แม้ยักษ์ฝั่งโน้นข้ามฟากมาฝั่งกรุงเทพฯก็จงช่วยกันทำร้ายและไล่มันไป
ดังนั้น เมื่อยักษ์วัดแจ้งส่งลูกน้องมาเชิญยักษ์ฝั่งกรุงฯไปร่วมแจมเอ๊ยร่วมงานรื่นเริงในงานฉลอง
พระอุโบสถ ยักษทูต(แปลว่ายักษ์ที่เป็นทูต) เลยถูกซ้อมงอมพระรามกลับไปเล่าให้ลูกพี่ฟังว่า
ถูกยักษ์วัดโพธิ์รุมซ้อม สิงโตเมืองจีนไล่กัด และร้องด่าว่า “ไอ้พวกทรยศ เนรคุณแผ่นดิน”
ยักษ์วัดแจ้งรู้เรื่องก็โกรธจนหนวดปูนกระดิกตั้งใจว่าเสร็จจากงานเลี้ยงจะต้องข้าม
ไปสอบถามสาเหตุ เผื่อไม่ชอบมาพากลจะได้ฉะกันให้แหลกไปข้างหนึ่ง ทันใดนั้นเอง
เจ้าบ่างก็แถมาเกาะไหล่กระซิบว่า มันแอบได้ยินยักษ์วัดโพธิ์สุมหัวนินทาเรื่องไฟไหม้
ยักษ์วัดแจ้งกำลังยัวะเลยยกพวกข้ามฟากไปทันที
พอถึง 2 ยาม ยักษ์วัดแจ้งยกพวกมา 50 ตน ข้ามมาถึงหน้าวัดโพธิ์ หัวหน้าใช้ลูกน้องปีน
กำแพงเขตพุทธาวาสด้านตะวันออก ไปท้ายักษ์มาตีกันข้างนอก เกรงใจพระพุทธไสยาสน์ท่าน
(นิสัยดีนะ รู้จักเกรงใจพระนอน) ยักษ์ 2พวกระดมพลต่อสู้กันจนฝ่ายยักษ์วัดแจ้งถอยร่น
ไปถึงท่าช้าวังหน้า อีกพวกหนึ่งถูกตีเตลิดมาถึงท่าช้างวังหลวง จนไปบรรจบกันที่ท่าเตียน
ผลการต่อสู้ยักษ์ช่างกลเอ๊ยยักษ์วัดโพธิ์เป็นฝ่ายล่าถอย เพราะยักษ์วัดแจ้งมีพวกซุ่มอยู่อีก
ประกอบกับใกล้สว่าง ยักษ์มีความรับผิดชอบในหน้าที่รีบไปเฝ้ายามจึงเลิกรบชั่วคราว
ย่างเข้าคืนที่ 2 ยักษ์วัดโพธิ์ใช้ยุทธวิธีแยบคายคือให้สมุนซ่อนตัวในความมืดตามกำแพง
วัดตลอดแนวริมแม่น้ำ ยักษ์วัดแจ้งข้ามมาถึงถูกโจมตีตกน้ำตกท่าสะบักสะบอมไปตามๆกัน
เจ้าบ่างตัวร้ายแอบดูสงครามยักษ์อยู่บนยอดนภศูลของพระปรางค์รีบมาบอกยักษ์วัดแจ้งว่า
มันจะไปเจรจาขอแรงพวกตุ๊กตาจีนวัดสุทัศน์มาช่วย (มาจากเมืองจีนเหมือนกัน)
วิธีเจรจาของเจ้าบ่างคือเล่าให้ตุ๊กตาจีนวัดสุทัศน์ฟังว่ายักษ์วัดโพธิ์อิจฉาอุโบสถวัดแจ้งว่าสวยกว่าของตนจึง
ให้ลูกน้องมาจุดไฟเผา ใส่ไฟยักษ์วัดแจ้งด้วยว่าพูดจาหยิ่งยะโส ทำนองว่ารัชกาลที่ 3
ทรงเมตตาปรานี ทรงปั้นแหวนใส่นิ้วให้มันมากกว่า เครื่องประดับก็สวยกว่า ตุ๊กตาจีน
วัดโพธิ์ช่วยต่อสู้ด้วย คุยทับว่าพวกมันเป็นนักรบที่เก่งกาจจึงอยู่ใกล้พระราชฐาน
ไม่เหมือนตุ๊กตาวัดสุทัศน์เป็นพวกชั้นต่ำ พวกวัดสุทัศน์ก็โกรธจนหนวดปูนกระดิก
ตกดึกคืนที่ 3 ยักษ์วัดแจ้งยกพวกข้ามมาบุกอีก คราวนี้เป็นศึกรูปปั้นทั้งหลายเช่น
สิงโตตัวมหึมา ศาสตราวุธนานาชนิด เช่น ดิ้ว ดาบ มีดสั้น มีดยาว กั้นหยั่น สามง่าม
ปัสตันปืนไฟ สู้กันจนแขนขาขาด จมูกวิ่น หน้าตาเละเทะ แต่ไม่ยักมีใครตาย
สุดท้ายพระสยามเทวาธิราชทรงปรากฏพระวรกายห้ามทัพ และให้โอวาทอบรม
สั่งสอนเรื่องความสามัคคี แล้วส่งไปอบรมในค่ายทหาร เอ๊ยไม่ใช่อ่านข่าวช่างกล
มากไปหน่อย เป็นอันว่ายุติสงคราม ส่วนเจ้าบ่างช่างยุไม่รู้หายตัวไปไหน
คนเล่าเรื่องบอกว่าสงสัยจะกลับเมืองจีน ไปสอนวิธียุแยงตะแคงรั่วให้พวกคอมมิวนิสต์
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าผู้ใหญ่ก็ชอบอ่านนิทานเหมือนเด็ก แต่นิทานผู้ใหญ่อ่าน
แล้วน่าปวดหัวเที่ยวได้กระทบกระเทียบเปรียบเปรยคนนั้นคนนี้ไปทั่ว คนอ่านต้อง
คิดหลายซับหลายซ้อนถึงจะตีความออกว่ากระทบใคร

ThaiSEOBoard.com