ThaiSEOBoard.com

เป็นเวลาครบรอบ 1 ปี   กับอีก  24 วันที่ผมได้ออกมาเป็นเจ้านายของตนเอง ได้มีธุรกิจส่วนตัวที่ตนเองรัก ตัวเองชอบ  มันไม่ได้มาซึ่งความฟลุ๊ค ทุกอย่างมันมาด้วยโอกาส จังหวะ และเวลา   ผมเห็นหลายคนบ่นบอกว่าอยากจะลาออกจากงานประจำ อยากมาทำธุรกิจส่วนตัว  ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นครับ ที่มีความรู้สึกเช่นนั้นจริง ๆ ไม่มีใครอยากเป็นลูกจ้างใครหรอกครับ  แต่ในบางจังหวะเวลาเราไม่มีทางเลือกครับ  เราเลยต้องตกอยู่ภายใต้สภาวะเช่นนั้น   ผมจะค่อย ๆ  เล่า เพราะมันอาจจะยาวสักหน่อย ก็อยากจะให้เพื่อน ๆ ได้ติดตามอ่านกัน จะเขียนบรรยายเป็นซีรีย์ ๆ ไป เพราะเรื่องมันยาว ซับซ้อนครับ...ผมจะเริ่มต้นจากสมัยเรียนก่อนเพราะมันสำคัญมากครับ  มันเป็นตัวกำหนดชะตาชีวิตของเราเลยแหละ.....


เริ่มต้นจากด้านการเรียนก่อนนะครับ

ผมเหรอ จำความได้ว่า  ผมเป็นเด็กเรียนดีมาตั้งแต่อนุบาลแล้วครับ   ได้เกรดดีมาตลอด  สมัยนั้นก็ได้เกรด 4 มาตลอด  เด็กบ้านนอกคนหนึ่งครับ   มีประกวดอะไรทางโรงเรียนก็จะส่งผมเข้าคัดเลือกอยู่ตลอด   มีประกวดคัดไทย คิดเลขเร็วที่ไหน  ผมก็มักจะได้เข้าไปประกวดอยู่เรื่อย  วันเด็กทีไรผมมักได้ขนมมากกว่าเพื่อน  จนเรียนจบ ป.6  เข้าเรียนโรงเรียนดี มีชื่อเสียงที่สุดในจังหวัดเชียงราย  โรงเรียนสามัคคีวิทยาคม   สอบคัดเลือกเข้าเรียนในห้องคิงครับ  ก็คือห้องที่ถือว่าเรียนเก่งน่ะแหละ   แต่พออยู่ไปนานรู้ไหมครับว่าความมั่นใจในตัวเองเริ่มลดน้อยลงไป  มีแต่เด็กเรียนเก่ง ๆ กันทั้งนั้น  เหนือฟ้ายังมีฟ้าครับ  เริ่มรู้สึกว่าตัวเองโง่ลงทันที  ก็เรียนมาเรื่อย ๆ ครับ  เกรดเฉลี่ย  3 กว่าบ้าง  2 กว่าบ้าง 2  กว่านี่โดนด่าเลยนะ  ผมอยู่ในรุ่นของหลานสาว อ. เฉลิมชัย  ผู้สร้างวัดร่องขุ่นน่ะแหละ หลานสาวท่านน่ารักมากมาย ตอนนี้ไม่รู้อยู่ไหน ผมไม่อาจเอื้อมได้ครับ เพราะเธอเป็นางฟ้าที่หนุ่ม ๆ วัยนั้นต่างหมายปองเป็นการใหญ่  ต่างก็กินแห้วกันไปทุกราย เพราะเธอรักไม่ยุ่ง มุ่งแต่เรียน...ครอบครัวผมไม่ได้ร่ำรวยอะไรครับ  ที่บ้านประกอบอาชีพทำไร่ทำสวน  บางทีผมอายนะ  กับการต้องกรอกใบสมัครอะไรหลาย ๆ อย่าง เมื่อเทียบกับเพื่อนผมในห้องซึ่งส่วนมากจะเป็นลูกคนรวย ๆ มาเรียนทั้งนั้น(ตอนนี้ไม่อายครับ ภูมิใจเลยด้วยซ้ำ)   ผมสมัครสอบโครงการทายาทเกษตรครับ  ไม่รู้ว่าปัจจุบันยังมีโครงการนี้อยู่อีกหรือไม่....ตอนที่สอบผมไม่มั่นใจเลยครับ  จำได้ว่ากามั่วไปมากทีเดียวเลยแหละ  แต่ผลสอบปรกาฏว่าผมสอบผ่านครับ  ได้มีเครดิตในการเดินเข้ามหาวิทยาลัยเชียงใหม่เป็นคนแรกของห้อง  ตอนนั้นอยู่ ม.5  ขึ้น ม.6 ผมก็เรียนไปวัน ๆ  ไหน ๆ ก็ได้เรียนมหาลัยที่มีชื่อเสียงที่สุดในภาคเหนืออยู่แล้ว  ต่างกับเพื่อนหลาย ๆ คนครับที่ต่างต้องเรียนพิเศษอย่างหนัก เพื่อนผมผู้ชายทุกคนต่างใฝ่ฝันจะสอบติดนายร้อยกัน เพราะมันเท่ห์ครับ...แต่ผมไม่ต้องดิ้นรนอะไรมากครับ  เพียงแต่เรียนให้มันจบ ๆ ม. 6 ไปวัน ๆ  ...........เริ่มติดตามตอนต่อไปครับ   ความหักเหมันกำลังจะเกิดขึ้น....เพราะมันเป็นอุทาหรณ์สำหรับน้อง ๆ ที่คิดจะเรียนต่อครับ..........โชคดีครับที่ผมเกิดมาผมก็ไม่มีความคิดที่จะต้องเป็นลูกน้องใคร  คือมีความคิดที่อยากจะเป็นเจ้านายของตัวเองตั้งแต่เรียนมัธยมแล้ว.....ไม่ต้องมาเปลี่ยนวิธีคิดอะไรมากมายเหมือนดังเช่น ประโยคยอดฮิตที่ธุรกิจ MLM เอาไปใช้ในปัจจุบัน "แค่เพียงคุณเปลี่ยนวิธีคิด ชีวิตมันก็เปลี่ยน "  แต่มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอกครับกับชีวิตคนเรา   มันประกอบไปด้วยปัจจัยต่าง ๆ นานา หลายประการเลยแหละ โปรดติดตามตอนต่อไป ชีวิตผมจะผกผันเช่นไร.....(กับการตัดสินใจเลือกเรียนคณะที่ตนเองไม่ชอบ..คือมันสอบได้เองครับ แต่ใจมันไม่ชอบ  เพราะที่บ้านก็ทำเกษตรอยู่แล้ว เห็นมาตั้งแต่เด็ก  ก็ยังจนอยู่เหมือนเดิม....)

ลงชื่อไว้ เด๋วมาอ่านครับ   

ลงชื่อใว้ก่อนเดียวมาอ่านจ้า

ลงชื่อครับ  :wanwan011:

เยี่ยมมากครับ รอฟัง :wanwan019:

ถามคำเดียว เดี๋ยวมารอตามอ่าน

จขกท. อายุเท่าไหร่คร๊าาา

 :wanwan017:

มารอ :wanwan003:

ขอบคุณครับ  :wanwan011:

มาตามอ่านต่อครับ :wanwan019:

ปูเสื่อรอครับ :wanwan002:

ว่ากันไปรอฟังครับพี่น้อง

ท่านใดว่างๆเป็นสมาชิกแฟนเพจอสังหาได้ครับ www.facebook.com/prrealestate9654 (http://www.facebook.com/prrealestate9654)

รออ่านต่อครับ  :'(

รอเลย :wanwan016:

ขอบคุณครับ

รอ...

รออ่านต่อคะ

 :wanwan017:

ครบ 32 เดือนนี้ไปหมาด ๆ

ขะใจ๋โวยโวย  :'(

จองที่นั่ง

รอ  :-[ :-[

รอติดตามครับ

รอติดตามด้วยคนนะครับ

ติดตามครับ

ตอนที่  2   มาต่อกันครับ

การตัดสินใจเลือกเรียน ระหว่างสิ่งที่ตนเองชอบกับ สถานการณ์ที่เป็นไป....

อย่างที่บอกไปตั้งแต่ตอนแรก ผมสอบติดโครงการทายาทเกษตรได้ตั้งแต่ ม.5  ขึ้น ม.6  นี่ผมสบายเลยนะ  ไม่ต้องไปเรียนกวดวิชาอะไรที่ไหน   แต่ผมก็สอบเอ็นทร้านซ์นะทั้ง 2 ครั้ง สมัยนี้คงไม่มีแล้วมั๊ง ที่สอบก็เพราะอยากเลือกเรียนคณะอื่น ๆ ที่ไม่ใช่เกษตร...เพราะที่บ้าน พี่ป้าน้าอา อยากให้ผมเรียนเกษตรน่ะดีแล้ว จบออกมาจะได้นำเอาความรู้มาพัฒนาบ้านเกิด มันก็ดีนะ  แต่ใจผมน่ะมันไม่ชอบ  มันชอบไปทางด้านเทคโนโลยีซะมากกว่า ก็คือ คอมพิวเตอร์ พร้อมกับที่บ้านฐานนะก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรมาก   เรียนเกษตรน่ะดีแล้ว  ถ้าจะเรียนคอมพิวเตอร์ก็ต้องซื้อคอมด้วยทางบ้านคงไม่มีแรงพอที่จะซื้อให้ได้....ทางญาติ ๆ บอก ถ้าชอบคอมพิวเตอร์ ก็หาเวลาว่าง ๆ ศึกษาเพิ่มเติมระหว่างเรียนไปด้วยก็ได้นี่...หารู้ไม่ว่า เวลาปฏิบัติจริง ๆ มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

พร้อมกับเกิดความไม่มั่นใจในตัวเองด้วยแหละ (ความมั่นใจ  ผมถือว่าสำคัญมากสำหรับความคิดผมในตอนนี้  น้องคนไหนที่กำลังจะจบ ม.6 อย่าเอาเป็นแบบอย่างนะครับ....)   ตอนที่เราจะต้องเลือกเรียนคณะใหม่ เราจะต้องสละสิทธิ์คณะเดิมเสียก่อน เพราะเป็นการไปตัดสิทธิ์ของคนอื่นเค้า  ถึงจะมีสิทธิ์ยื่นเลือกคณะใหม่ได้   เกิดความรู้สึกไม่มั่นใจในคะแนนสอบเอ็นทร้านซ์ครับ  กลัวว่าคณะที่เราเลือกไปคะแนนจะไม่ถึง ....เรียน มช.นะ  ใครล่ะไม่อยากจะเรียนมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง   ตัดสินใจไม่เลือกคณะใหม่  เลือกเรียน คณะเกษตรศาสตร์ เหมือนเดิม.....และการตัดสินในครั้งนี้มันส่งผลมากต่ออนาคตของผมเลยทีเดียว....


พอจบ ม.6   ก็เดินเข้าเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเชียงใหม่  คณะเกษตรศาสตร์  ได้อย่างเต็มตัวครับ   แต่รู้ไหม.......ระหว่าง 4 ปี ที่เรียนอยู่  เหมือนทนเรียนให้ไปวัน ๆ ครับ  ไม่ได้มีความรู้สุขที่อยากจะเรียนเลย   วิชาไหนที่ไม่มีเรียน ไม่มีเช็คชื่อ  ผมไม่เข้าเรียนครับ  ผมจะนำพาตัวของผมไปขลุกอยู่แต่ในห้องคอม  พอห้องคอมที่คณะปิด  ไปต่อห้องคอมที่หอ  อยู่ในห้องคอมวันละมากกว่า 5-10 ชม. เลยด้วยซ้ำ

เวลาเข้าเรียนก็ไม่ได้ตั้งใจฟังสิ่งที่อาจารย์พูดมาเลยครับ  นั่งคอยให้รีบหมดเวลาเป็นคาบ ๆ ไป  เพราะเบื่อที่จะฟัง  อาจารย์ก็เอาในหนังสือนั่นแหละมาพูดมาสอน  ผมไม่เคยทบทวนบทเรียนที่เรียนจบในแต่ละวัน   เว้นแต่ว่าวันไหนมีรายงานที่จะต้องส่งเพื่อเก็ยคะแนนก็ทำส่งไป...
แต่เวลาสอบกลางเทอม กับท้ายเทอม    ก่อนใกล้จะสอบ 3 อาทิตย์  ผมจะมานั่งอ่านหนังสืออย่างเอาเป็นเอาตาย  อาทิตย์แรก ๆ จะอ่านลวก ๆ ไปให้จบ ให้รู้เนื้อหาในหนังสือทั้งหมด  อาทิตย์ที่ 2 ก็อ่านแบบเน้น ๆ  สรุป ใจความสำคัญออกมา อาทิตย์ที่ 3 ก็มานั่งหัดทำแนวข้อสอบเก่า ๆ ที่รุ่นพี่ทิ้งสมบัติและลายแทงเอาไว้.....และไม่เคยติด F เลย  ได้เกรดช่วง D ถึง B+  ได้ เกรด A ก็วิชาที่มันง่าย ๆ


วัน ๆ  อยู่แต่ในห้องคอม ทำอะไรล่ะ...

เวลาส่วนใหญ่ของผมจะอยู่ในห้องคอม  ช่วงนั้นหัดเขียนเว็บไซต์ครับ  เขียนด้วยภาษา html ด้วย Notepad นี่แหละ  จะรู้ว่ามันยากขนาดไหน ไม่มีแบ่งสี แบ่งอะไรเลย ดูยากมาก ๆ  หนังสืออะไรก็ไม่มีให้ศึกษาเหมือนในปัจจุบัน  ความรู้ในเน็ตก็มีให้หาไม่มาก  เว็บที่เป็นแรงบันดาลใจให้ผมก็คือ sanook ครับ  แต่สมัยนั้น sanook ก็ไม่ได้มีอะไรมาก  เป็นเว็บรวมลิงค์ซะส่วนใหญ่  ผมก็ทำตามบ้าง ....จนที่สุดก็เจอ  Google  ครับ ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่ามันคือเว็บ Search Engine  แต่คิดว่าคนทำเว็บ Google  นี่มันเก่งนะ  เค้าทำยังไงถึงได้รวมลิงค์ทุกเว็บมาไว้ในเว้บตัวเองได้มากขนาดนี้   หลังจากที่เรียนรู้ html จนไม่มีอะไรจะศึกษาอีก  ทิ้งเรื่องการเขียนเว็บไปเลยครับ  เป็นเวลา 1 ปีเต็ม ๆ  แต่ก็ยังเข้าห้องคอมอยู่ และนึกถึงคำว่าญาติ ๆ บอก  ถ้าชอบคอมก็ศึกษาเพิ่มเติมเอา   .....และจะบอกให้ว่า......จะศึกษาอะไรได้ล่ะ  คอมมหาลัยลงโปรแกรมอะไรก็ไม่ได้  ศึกษาอะไรไม่ได้เลย ล็อคระบบไว้หมด....   5555  โธ่เอ้ย....ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง  ไปที่ร้านเน็ตก็ศึกษาอะไรไม่ได้อีกเช่นกัน  เพราะบล็อคไว้หมดเช่นกัน เอาวะ....นั่งอ่าน mthai hunsa อะไรไปนี่แหละ  จนขึ้น ปี 3 จะมาเริ่มเขียนเว็บดูอีกที  โอ้ว....มันเปลี่ยนไปเร้วขนาดนี้เลยเหรอ จาก html ง่าย เปลี่ยนมาเป็น php asp asp.net javascrip  อะไรยั๊วเยี๊ยะเต้มหัวไปหมด  สรุปไปต่อไม่ได้ ผมจำโค้ดไม่ได้ครับ  ไมมันต้องเขียนอะไรยากขนาดนี้  เลยทิ้งการเขียนเว็บไปโดยปริยายครับ   

วันหนึึ่ง  เจอ..ข้อมูลการหารายได้เสริมจากอินเทอเน็ตโดยบังเอิญ   2 เว็บ  ก็คือ

thaiadpoint.com  ปัจจุบันก็ยังมีอยู่ครับ  จ่ายจริง  แต่กว่าจะได้....

cashfiesta.com  ปัจจุบันยังอยู่อีกเหรอ .....

และนี่เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมพบกับการสร้างรายได้เสริมบนอินเทอร์เน็ต  นับเป็นข่าวดีครับ  ที่ผมจะได้ช่วยแบ่งเบาภาระจากทางบ้านได้  แต่ทำไปทำมา  ผมไม่ได้สักบาทจาก 2 เว็บนี้เลยครับ.........

ต่ออีกโพสต์ละกันนะครับ .....

มาติดตาม

เข้ามาติดตาม  :wanwan044:

ปูเสื่อรอ ครับ

ตอนที่  2 - 2

ตัดช่วงการหารายได้เสริมจากเน็ตออกไป  ขอวกมาเข้าเรื่องของความเป็นอยู่บ้างครับ  ในช่วงที่เป็นนักศึกษา ปี 1-4  ผมอิจฉาเพื่อนร่วมคณะตลอด  คิดว่าเป็นปมด้อย  เรียนเกษตรก็จริง แต่มีลูกคนรวย ๆ มาเรียนครับ มีเพื่อนร่วมรุ่นประมาณ 300 กว่าคน  มีเพียงเพื่อนที่ผมสนิทจริง ๆ ด้วยก็ 3 คน  นอกนั้นผมเข้ากับใครไม่ได้เลย...ชีวิตโดดเดี่ยวตลอด คิดว่าสักวันหนึ่งผม  จะต้องรวยให้ได้ ๆๆๆ 

ช่วงที่เรียนก็มีปัญหาเรื่องเงินเข้ามาตลอดครับ   ทางบ้านส่งเงินให้ใช้เดือนละ  2,000 บาท  ผมกู้หนี้ กยศ. ด้วยนะ  แต่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย  คือ 4-6 เดือนเงินจะเข้าทีนึง  ไม่ได้เข้าทุกเดือนตามที่ทำสัญญากันไว้ ไม่รู้เดี๋ยวนี้ เงินเข้าทุกเดือนเหรอเปล่า...ได้เดือนละ  2,000 บาท  ผมมหาลัยก็มีหอให้พักนะ แต่อยู่ไม่เป็นสุขครับ  ไม่มีความเป็นส่วนตัว ใครจะเข้า จะออกห้องได้ตลอดเวลา เสียงรบกวนเยอะจากห้องข้าง ๆ ตี 1 ตี 4 ก็ยังไม่นอนกันเลย.........จึงย้ายมาพักอยู่หอนอกมหาลัยครับ   ค่าหอ ค่าน้ำ ค่าไฟ ก็มีค่าใช้จ่ายประมาณเดือนละ 1,600-1,700 บาท
ผมมีตังค์ใช้ซื้อข้าวกินก็เดือนละ 300-400 เอง และต้องรบกวนยืมเพื่อนเดือนละ 500 ทุกเดือน ก็เกรงใจมันอยู่เหมือนกัน 

พร้อมกันนั้นก็ต้องหางานเสริมครับ  ด้วยการรับจ้างติดใบปลิว  เป็นของสถาบันศึกษาต่อต่างประเทศอะไรนี่แหละ   ได้ครั้งนึงก็ 300  บ้าง 600 บ้าง 2,000 บ้าง ว่ากันไปตามจำนวนแผ่นและขนาด  ผมติดใบปลิวคนเดียวครับทั่วเชียงใหม่   ถามว่าอายไหม  ก็อายมากครับที่จะต้องทำ  (หน้าตาผมค่อนข้างดีอ่ะ  หล่อ ๆ อย่างเรา ต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย  แต่เพื่อเงินครับ ต้องทนทำเอา....)  เวลาจะเดินผ่านหน้าสาว ๆ  แล้วก็อายครับ....เมื่อไหร่เราจะรวยสักทีหนอ.....ด้วยความที่ผมเป็นคนซื่อสัตย์ในการทำงาน  พี่เค้าให้มาเท่าไหร่ผมติดให้หมดเลยครับ ไม่ไดเหลือไว้หรือเอาไปทิ้งที่ไหน เพราะเค้าตรวจสอบได้จากการที่มีคนดทรมาสอบถาม และพี่เค้าก็ไว้วางใจมอบงานให้ผมคนเดียวมาตลอดจนจบ

แต่กระนั้นเงินมันก็ไม่พอครับ สำหรับค่าใช้จ่ายอะไร นู่น นั่น นี่  รายงานนี่ทำส่งทีหนึ่งก็หลายตังค์นะ  หลายวิชาเข้า เงินมันก็ไม่พอ....อย่าว่าแต่ไปจะเที่ยวตามผลับ ตามบาร์เลยครับ  เงินจะแด....กข้าวก็ยังไม่พอเลย   ประหยัดทุกอย่างครับที่พอจะประหยัดได้  วันไหนไม่มีเรียน ไม่ออกไปไหนครับ อยู่แต่ในห้อง  ไข่ฟองเดียวพยายามกินให้ได้ทั้งวัน   ดื่มน้ำเยอะ ๆ ครับ ประทังหิว ไปวัน ๆ  ขนาดนั้นเลย.....


555555555555   ผมฝึกงานด้วยตัวเองครับ  เพื่อน ๆ ผมคนอื่นไปฝึกงานที่อื่น ๆ กันหมด.......


ผมเก็บตังค์  ซื้้อคอมเป็นของตัวเองได้  จนใกล้จะจบปี 4 อีก 4 เดือน    และผมก็เพิ่งลง windows   ลงโปรแกรม เองเป็นก็คราวนี้แหละครับ   หัดใช้   Photoshop Flash Dream     แต่จะเอาเวลามาทุ่มให้ตรงนี้มันไม่ได้ซะแล้วครับ   ต้องรีบหางานครับ  ใจจริงไม่อยากจะเรียนจบ ยังอยากจะอยู่ในวัยเรียนอยู่ ไม่อยากทำงาน  ไม่อยากต้องไปเป็นลูกจ้างใครที่ไหน  .....อยากอยู่สบาย ๆ  ไปวัน ๆ   แต่คนเรามันก็เลือกไม่ได้ใช่ไหมล่ะครับ  พอถึงเวลาที่เรียนจบแล้ว   เพื่อนผมบางคนก็มีงานทำแล้ว CP บ้าง โครงการหลวงบ้าง  เจียไต๋บ้าง   กระดาษ dubble A บ้างแหละ   แต่ผมนะ....อืม ยังไม่ได้ที่ไหนเลยสักที่   หางานในเชียงใหม่ครับ  เชียงใหม่เป็นเมืองที่เจริญรองจากกรุงเทพ แต่ไหงมันหางานได้ยากขนาดนี้  ...ผมหมายถึงงานที่มันตรงกับความชอบของผม   ผมใช้วุฒิเกษตรที่จบมานั่นแหละ  ไปสมัครงานที่มันเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์  แล้วคิดว่าเค้ารับผมเข้าทำงานไหมล่ะครับ  ทุกที่ปฏิเสธผม....เพิ่งเรียนจบ เป็นวุฒิเกษตรอีก ไม่มีประสบการณ์   อยู่ในสภาพที่ย่ำแย่ครับ   จนท้ายสุดไปสมัครงานเป็นคนสวนครับ.......เหนื่อย  ร้อน ตัวดำ  พี่ที่รับผมเข้าทำงาน น้อง น้องเรียนจบปริญญาตรีเชียวนะ ทำไมมาสมัครงานแบบนี้   ผมตอบ  ผมไม่มีทางเลือกครับ .......................

เห็นไหมล่ะครับ  การตัดสินใจผิดมันส่งผลต่ออนาคตของเราเลยนะ

F5 รัวๆ ^^

ต่อๆ

รอติดตามครับ 

ดีครับขอบคุณครับ แต่อย่าพาไป MLM ก็แล้วกันนะครับ พวกนี้ เงินที่ได้มาต้องเอาไปลง เพื่อรักษาตำแหน่งเยอะมาก ยกเว้นพวกต้นสายจริง ๆ ไม่ต้องทำอะไรก็อยู่ได้

เพื่อนห้องเดียวกัน สมัย ม.ปลาย มีพรสวรรค์ด้านศิลปะโคตรๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ    มันได้โควต้า คณะเกษตร ม.เกษตร  เรียนปีเดียว เอ็นใหม่เลย ต่อมาได้คณะศิลป์ ของ ม.อะไรนี่แหล่ะ

ตอนนั้นยังคิดเลยว่า เค้าน่าจะตัดสินใจถูกแล้วทีเอ็นใหม่ เพราะเสียดายพรสวรรค์ของมัน

ปูเสื่อ

รอครับๆ :wanwan020:

รอค่ะ ขอบคุณค่ะ

ตอนที่  3   ดิ้นรนหางานทำ

เรื่องราวมันอาจจะยาวสักหน่อยครับ  ผมจะเล่าแบบละเอียดครับ  ต้องการให้เห็นว่าจู่ ๆ จะได้มาเป็นเจ้านายของตัวเองมันไม่ง่ายเลย   ถ้าใครคิดจะออกมาทำธุรกิจส่วนตัวที่ตัวเองรัก ตัวเองชอบ  ไม่ไม่ยากหรอกครับ หากที่บ้านมีเงินลงทุนให้... แต่สำหรับผมแล้วมันไม่ใช่ครับ เพราะที่บ้านไม่มีอะไรให้ผมเลย.......

------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หลังเรียนจบคณะเกษตรศาสตร์  สาขาพืชสวน มหาวิทยาลัยเชียงใหม่  ด้วยความภาคภูมิใจของทางบ้านและบรรดาเหล่าญาติพี่น้อง ที่ผมได้เรียนจบซะที  พ่อแม่ดีใจและภูมิใจมากครับ ที่ผมจะได้มีเงินเดือนมาเลี้ยงครอบครัวได้บ้าง......แต่มันไม่ได้สวยหรูอย่างที่คิดเอาไว้เลยครับ  ใบปริญญาที่ได้มามันไม่ได้ช่วยให้ผมได้สมัครงานในสิ่งที่ตัวเองชอบเลย.....หลังจากที่เป็นคนสวนอยู่ได้พักหนึ่งก็เที่ยวหาสมัครงานไปทั่ว  ใช้วุฒิเกษตรน่ะแหละ  ไปสมัครงานคอมที่ไหนเค้าก็ไม่รับ  

อย่าว่าแต่จะทำธุรกิจส่วนตัวเป็นนายของตัวเองเลย  ลำพังเพียงหาตังค์กินข้าวก็ยังไม่ค่อยจะรอดเลยครับ  

พอดีเห็นในหนังสือสมัครงานครับ  

- รับสมัครเจ้าหน้าที่สื่อประชาสัมพันธ์/เจ้าหน้าที่กราฟิค/เจ้าหน้าที่ฝ่ายโฆษณา
- ไม่จำกัดวุฒิการศึกษา  ไม่จำเป็นต้องมีประสบการณ์
- สอบสัมภาษณ์แล้วรู้ผลได้ทันที
- เงินเดือนเริ่มต้น  12,000 - 20,000 บาท หรือมากน้อยตามความขยัน

คุ้น ๆ ไหมล่ะครับ  กับคำโฆษณาเช่นนี้   หารู้ไม่ว่ามันคือธุรกิจ MLM   (ตอนนั้นผมไม่รู้นะครับ ว่ามันเป็นงาน MLM ใครที่ไม่จริงใจอย่าลงโฆษณาเช่นนี้เลยครับ)

และแล้วตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ครับ  เอาวะ  .....ลองดูมันสักตั้งเผื่อไปถึงแล้วคงได้งานเลย  เดินทางไปกรุงเทพเลยครับ ด้วยเงินติดตั้วอยู่ประมาณ 3,000 บาท ครับ

พอถึงกรุงเทพ......มันตื่นเต้นไปหมด ไม่เคยเดินทางมากรุงเทพเลย........ไม่รู้อะไรสักอย่าง อะไรอยู่ตรงไหน  โทรติดต่อพี่ที่เคยคุยกันไว้เรื่องงาน แล้วรียตรงดิ่งไปยังบริษัททันที....โอ้ว..แม่เจ้า   เป็นงาน MLM เหรอ  นี่..พี่ ผมเดินทางมาตั้งไกล จากเชียงใหม่มากรุงเทพเนี่ยนะ พี่จะให้ผมมาทำ MLM เหรอ......ผมไม่เอา....ได้ไม่ได้ไม่รู้  ผมอยากได้งานที่ทำเป็นเดือน ๆ ไปเลย...

น้องไปฟังอบรมก่อนไหม แล้วความคิดน้องจะเปลี่ยน................หยุดก่อน อย่าคิดว่าผมทำ MLM จนสำเร็จไม่ใช่เลยครับ


พอเข้าฟังอบรมแล้วมันเคลิ้ม ๆ  ไงก็ไม่รู้ครับ  ในที่สุดผมตัดสินใจสมัครครับ เงินที่ติดตัวมา ลงสมัครธุรกิจนี้จนหมดครับ .................

ผมพูดไม่เก่งพี่....................เอาน่าน้องไปติดใบปลิวตามตู้โทรศัพท์ แล้วใส่เป็นเบอร์พี่ไป เดี๋ยวมีคนโทรมา พี่รับโทรศัพท์เอง....

ผมอยู่มา  4 เดือน  ผมได้ค่าคอมจากธุรกิจนี้มา 500 บาท

ระหว่างนั้นให้ทางบ้านช่วยส่งเงินมาประทังชีวิตผมไว้......เอาน่าแม่....เดี๋ยวก็จะได้งานใหม่แล้ว....................

ปูเสื่อรอติดตามด้วยคนครับ   :wanwan019:

4เดือนห้าร้อย

ดีนะผมไม่หลวมตัวไปทำ เมื่อก่อนเพื่อนชวนไปทำเหมือนกัน เหอะ ๆ

ประสบการณ์เหมือนกันเลยครับ เรียนสิ่งที่ไม่ชอบไม่ได้เป็นผลดีกับเราเลยครับ สอบติดที่เดียวกันอีก ทุกวันนี้ผมก็ทำงานเกี่ยวกับคอมครับ รออ่านครับ

ตอนที่  3-2   ดิ้นรนหางานทำ

เมื่องาน MLM มันไม่ได้ดั่งหวัง ............ดิ้นรนหางานทำใหม่ครับ   

......แต่วุฒิเกษตรของผม หางานในกรุงเทพยากมากครับ   ทีนี้แหละหางานเกี่ยวกับด้านเกษตรก็ไม่ได้   หางานทำเกี่ยวกับคอมที่ตนเองรักก็ไม่ได้  แต่อาอยากให้ผมรับราชการครูครับ  ผมไม่ชอบ  ผมเป็นครูไม่ได้  ให้ผมไปพูดหน้าชั้นเป็นชั่วโมง ๆ แบบนั้นผมพูดไม่ได้ ....ไม่สนใจที่จะไปสอบราชการอะไรทั้งนั้น   แล้วก็หางานเรื่อย ๆ  ครับ  เรื่องงานด้านคอมตัดออกจากหัวสมองไปได้เลยครับ ชาตินี้คงไม่ได้ไปเกี่ยวข้องกับมันอีก  เอาวะ....งานอะไรก็ได้ที่ทำแล้วได้เงินมาต่อชีวิตก็ทำไป

-  เป็นเด็กเสริ์ฟร้านอาหารแห่งหนึ่งในสวนจตุจักร  ขอบอกเหนื่อยมาก วิ่งเสิร์ฟอาหารทั้งวัน เจ้าของร้านก็ดูถูกกันชิบหาย มีอะไรแม่งด่าฉอด ๆ   ผมไปทำงานวันแรก ใส่รองเท้าแตะไป ด่าอย่างกะผมไปทำธุรกิจมันวอดวาย ก็กรู....ไม่รู้นี่หว่า.....ค่อย ๆ พูดก็ได้ ก็เข้าใจ....

-  สมัครอยู่ในวงการบันเทิง ไม่ใช่อะไรหรอกครับ  ไปปรบมือตามรายการโชว์  ขอบอก....ไอ้คนที่จ้างเราไป พูดจาหมาไม่แดกมาก 

-  เป็นพนักงานจัดเรียงสินค้าในห้าง ....ตอนแรกคิดว่าสบาย  จัด ๆ เรียง ๆ เป็นระเบียบก็เสร็จแล้ว ที่ไหนได้ แม่ม...ยืนจัดของทั้งวัน

ฯลฯ

จนกระทั่งวันหนึ่งไปขอพักอาศัยอยู่กับเพื่อนสมัยเรียนด้วยกันตอนมัธยมเจอเพื่อนของเพื่อนที่ออกจากที่ทำงานเดิม ....แนะนำให้ไปสมัครงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง  บริษัท A ละกัน  เป็นบริษัทโบรคเกอร์ประกันภัย  แต่มีแผนกไอที ลองไปสมัครดูสิ.....เค้าน่าจะรับนายอยู่นะ  มีที่พักบริษัทให้  มีเลี้ยงข้าวกลางวันด้วยนะ   แต่ไม่ได้เป็นเงินเดือนนะ  เค้าคิดให้เป็นรายวันนะ แต่เวลาจ่ายตังค์ จ่ายเป็นเดือน.....

เอาน่า......แต่เงินเดือนเท่าไหร่ก็ช่างเถอะ รอดตายแล้วโว๊ย.....แถมยังได้ทำงานในสิ่งที่ตนเองชอบอีก.....รีบไปบริษัทนี้ทันทีเลยครับ  เค้ารับผมเข้าทำงานครับ ไชโย........เค้าให้ผมวันละ 200 บาท   เออ...ช่างมัน ค่อยว่ากันใหม่.....

รีบขนของย้ายเข้ามาพักที่บริษัท A ครับ ได้ไปพักที่ห้องรุ่นพี่คนเหนึ่งเค้าให้พักอยู่ด้วยกัน  ระหว่างนั้นผมมีตังค์ติดตัวแค่ 50 บาท

เอาไงดี...ถ้าไม่กล้าพูด ก็คงต้องอดตายแน่........

รอฟังครับ :wanwan003:

ชีวิตเหมือนผมเลย สอบติดทายาทเกษตรมช เรียนสิ่งที่ไม่ค่อยชอบ แต่ของท่านโหดกว่าเยอะ จบมาทำงานไม่ตรงสาย แต่ผมดีกว่าตรงที่ ได้กลับไปเรียนในสิ่งที่ชอบอีกครั้งหนึ่ง สายคอมพิวเตอร์ แม้ว่าจะช้าไปหน่อย

รอตอนต่อไปค่ะๆๆๆ  :wanwan005:

ปูเสื่อรอ  8)

น่าติดตาม :'(

ตอนที่ 4  ตั้งหลักที่บริษัท A  เป็นมนุษย์เงินเดือนที่ทำงานเกินกว่าค่าจ้าง

หลังจากที่หอบกระเป๋าเสื้อผ้าใบหนึ่งมาพักที่บริษัท  ช่วงแรกของการทำงาน เค้าให้ผมไปอยู่ฝ่ายไอที   รับคำสั่งเค้าไปทั่ว  ไม่รู้จะทำอะไร ใครใช้ให้ทำอะไรก็ทำหมดทุกอย่างครับ  ให้พิมพ์งานให้  ใช้ไปซื้อกับข้าว กาแฟให้  ทำหมดครับ  นอบน้อมๆ 

ทางบริษัทเค้าให้รายวันผม  วันละ 200  บาท  มีที่พักให้ฟรี  มีข้าวกลางวันให้กินฟรี  อาหารเช้า-เย็น  หากินเอาเอง  แต่เค้าไม่ได้จ่ายเงินให้เป็นแบบรายวันหรอกนะ  คือ วันไหนมาทำงานก็ตอกบัตร พอสิ้นเดือนก็นับจำนวนวันที่มาทำงาน   นับวันที่ 1-30   แต่จะจ่ายเงินเดือนให้อีกทีก็วันที่ 10 ของเดือนหน้า  ดูเหมือนจะเอาเปรียบพนักงานนะ  นี่ผมต้องทำงานให้ฟรีอีก 10 วัน กว่าเงินเดือนเดือนแรกผมจะออก แต่ก็ไม่เป็นไรครับ  ทนเอา...อยู่ฝ่ายไอที ก็ดูเหมือนไม่ใช่ จับฉ่ายไปเรื่อย  ฝ่ายไอที ถ้านับรวมผมด้วยก็ 5 คนครับ  แรก ๆ ท้อมากครับ  พี่เค้าพูดอะไรมาคิดแบบว่าเราน่าจะรู้เรื่องหมด  ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย แชร์ฟงแชร์ไฟล์อะไรล่ะ  ทำยังไงพี่ ถามมากกลัวเค้าว่าเราโง่อีก  เงียบ ๆ ขรึมๆ ไม่พูดอะไรมาก  แล้วเจ้าของบริษัทก็สั่งให้ผมไปเรียนรู้เรื่องการทำตู้โฆษณาป้ายไฟ(เป็นอุปกรณ์อย่างหนึ่งในแฟรนไชส์ของเค้าน่ะ) เรียนรู้การตัดสติ๊กเกอร์  โอ๊ว.....อะไรวะเนี่ย มันงานไอทีตรงไหน.....มันไม่ใช่งานที่ผมอยากทำนี่......คิดเอาไว้ในใจ รอเงินเดือนออกสัก 2-3 เดือนก่อน แล้วค่อยลาออก......


แต่มันอาจจะเป็นโชคดีของผมครับ  ทุกคนในฝ่ายไอทีต่างก็โดนไล่ออกบ้าง ลาออกเองบ้าง

คนที่รับเค้ารับผิดชอบทำตู้ไฟ ไม่มีความรับผิดชอบ  โดนไล่ออก ....เจ้าของบริษัทจึงให้ผมรับผิดชอบในการทำตู้ไฟแทน และขึ้นค่าจ้างให้เป็นวันละ 300 บาท....ทำให้ผมต้องอยู่ทำงานที่บริษัทนี้ต่อครับ....

พอเข้าเดือนที่  3   พี่ที่เค้าดูแลการซ่อมคอม  เรื่องระบบ Network โดนไล่ออกอีก ผมจึงได้มารับภาระหน้าที่ตรงนี้อีก

พอเดือนที่  4   พี่ที่ทำกราฟิคก็ลาออกอีก  ผมจึงได้มารับหน้าที่ตรงนี้อีก

พอเดือนที่ 5  เพื่อนร่วมงานที่เป็นโปรแกรมเมอร์ลาออกอีก  ผมได้มารับหน้าที่นี้แทนอีก

สรุปแล้วเค้าไม่คิดจะรับสมัครพนักงานใหม่มาเพิ่มเลย หน้าที่ฝ่ายไอทีทั้งหมดอยู่ในความรับผิดชอบของผมคนเดียว....

ผมพยายามเรียนรู้ด้วยตนเองหมดทุกอย่าง  อันไหนไม่ทราบ ก็หาซื้อหนังสือมาอ่านเพิ่มเติมครับ  เดือนละเล่ม 2 เล่ม   ใช้เวลาทั้งหมดประมาณ 7-8 เดือนครับในการเรียนรู้ ผมเริ่มคล่องตัวและรู้งานทั้งหมดในบริษัททั้งสำนักงานใหญ่และ อีก 2 สาขาย่อยที่ผมต้องดูแล

และนี่คืองานทั้งหมดที่ผมต้องทำ   ที่จริงมันมีงานจุกจิกมากกว่านี้อีก  ไม่นับรวมต้องไปขุดดิน ปลูกต้นไม้ อะไรอีก....จนต้องขอขึ้นค่าแรงเป็นวันละ  400 บาท เพราะรับภาระหน้าที่หมดทุกอย่าง

(http://upload.sodazaa.com/image.php?id=595C_53AADD9F)

ชีวิตผมเริ่มดีขึ้น...ผมใช้จ่ายค่อนข้างประหยัด  วัน ๆ หนึ่งผมไม่ต้องใช้เงินสักบาทเลยก็มี  ถ้าคิด ๆ แล้วเดือน ๆ หนึ่ง ผมมีเงินเก็บเดือนละหมื่นเลยทีเดียว......หน้าที่การงานอะไรก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง   ทุกคนในบริษัทต่างให้การยอมรับในตัวผม  ผมทำตัวกลมเกีลยวเข้ากันได้ทุกแผนก ที่บริษัทมีสาว ๆ เยอะ แต่ส่วนมากจะมีเจ้าของแล้วกันแล้วทั้งนั้น.....มีความสุขกับเพื่อนร่วมงานดีครับ ทุกอย่างเหมือนมันจะดีขึ้นครับ   แต่ต้องมาตกม้าตายเรื่องการติดเที่ยวครับ............

น่าติดตามทุกตอน

ขอบคุณครับผม สุดยอดๆ  :wanwan017:

ตามครับ รออยู่ ๆ   :wanwan004:

ตอนที่ 5  เก็บเกี่ยวประสบการณ์  เบื่อชีวิตมนุษย์เงินเดือน

ทั้งที่ตอนแรกผมเองกะจะอยู่บริษัท A นี้ สัก 2-3 เดือน  อยู่ไปอยู่มา อ้าว ผ่านมาเป็นปีแล้วเหรอ.....ศึกษาเรื่องระบบคอมทุกอย่าง  ทั้งซื้อหนังสือมาอ่านเพิ่มเติมเอง  หยิบจับทดลองอุปกรณ์ทุกอย่างเองในบริษัท   ตอนนี้เริ่มรู้สึกชอบที่นี่แล้วล่ะครับ  เพราะที่นี่ผมมีสิทธิ์ที่จะทำอะไร ๆ กับคอมได้ทุกอย่าง  อยากศึกษาเรื่องลีนุกซ์ก็หาเครื่อง spare ที่ไม่ได้ใช้งานมาลองลงดู ......อยากรู้ว่าเครื่อง server IBM ข้างในมันมีอะไรบ้าง มันเหมือน PC ทั่วไปไหม ขอบอกระบบข้างในมันเจ๋งมาก  ผมนี่แหละที่เป็นคนหาสเปคเครื่องให้เจ้านายเอง.....ถ้าเป็นที่อื่นผมก็คงไม่มีสิทธิ์ได้ทำอะไรอิสระแบบนี้อีกแล้ว.......

ทำไป ทำมา มันเริ่มจะอยู่ตัว  รู้หมดละ  ระบบก็นิ่งละ  งานในแต่ละวันก็น่าเบื่อซะเหลือเกิน  ขี้เยี่ยวไม่ออก ตดไม่หอม ก็เรียกใช้ผมตลอด  โปรแกรมระบบใช้งานไม่ได้ทีนี่  โทรศัพท์ดังรัวตลอด........มันเครียด มันเซ็ง  ......เออ.....ขอเก็บประสบการณ์อีกนิดนะ  สักวันลาออกแน่.........

ด้วยความคุ้นเคยกับเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ มากขึ้น จึงกล้าถามเงินเดือนเค้าดูบ้าง.....จึงรู้ว่าผมเองเป็นคนที่เงินเดือนขึ้นเร็วสุด  เงินเดือนผมหยุดอยู่ที่วันละ  420 บาท (เพื่มรายวันให้ผมตั้ง 20 บาทแน่ะ)    บางคนอยู่มาเป็น 10 ปี  ได้วันละ 150 เอง  คนที่ได้มากสุดก็วันละ 500 บาท แค่นั้นครับ  แค่นั้นเอง  ทุกคนจะไม่ได้เงินเดือนมากกว่านี้   จึงเริ่มรู้เจ้าของเอาเปรียบเราสุด ๆ 

ความอึดอั้นตันใจกับงานที่น่าเบื่อ   ผมเที่ยวบอกกับใครหลาย ๆ คนในบริษัท ....พี่....ผมอยากจะทำธุรกิจส่วนตัวของตัวเองครับ  ธุรกิจอะไรก็ได้ที่มันเกี่ยวกับคอมอ่ะ  แต่ผมคิดไม่ออกจะทำอะไรดีครับ  เงินทุนผมก็มีไม่เยอะ.... แล้วพี่คิดจะลาออกไหม  ทำไมพี่ไม่ออกล่ะ....

คำตอบที่ได้มา...................

- พี่แก่แล้ว มีครอบครัว  สามีก็พอมีเงินเดือนจุนเจืออยู่ .....ออกไป  พี่ก็ไม่รู้จะออกไปทำอะไร   ไม่อยากจะเริ่มต้นใหม่....

- พี่เป็นหนี้บุญคุณเค้าน่ะ เค้าเก็บพี่มาเลี้ยงไว้ตั้งแต่สมัยนู้นแล้ว....

- พี่ติดหนี้บริษัทเค้าอยู่น่ะ ยังออกไม่ได้  (เจ้าของเค้าเก่งครับ ....อ่านใจลูกน้องออก  อยากได้บ้านใช่ไหม  เดี๋ยวฉันซื้อให้ก่อน แล้วเธอค่อยมาผ่อนกับฉันทีหลังนะ  เป็นหนี้ยาว ออกไปไหนไม่ได้เลย)

-  พี่ก็อยากจะออกนะ  แต่พี่ไม่มีทุน ไม่รู้จะทำอะไร อยู่ที่ก็ดีแล้ว ไม่ต้องคิดอะไรมาก...

หันหน้าปรึกษาใครมักจะได้คำตอบประมาณนี้   เพราะทุกคนเป็นลูกจ้างกันหมด  และความคิดของผมที่อยากจะออกมาทำธุรกิจส่วนตัวก็ได้หยุดอยู่แค่นั้นครับ  จำใจทนทำงานที่น่าเบื่อต่อไป  บางวันคิด ไหง เราต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยวะ....มันเป็นงานที่ผมชอบ ผมรักก็จริง แต่รายได้มันกลับสวนทางกันครับ  ช่วงเดือนแรก ๆ ผมทำงานทำวันนะ  เดือนไหนมี 31 วันก็ทำมันทั้ง 31 วันนั่นแหละ   ทำมาก ทำน้อย ก็เงินเดือนหยุดอยู่ที่เดิม  ไม่มีความก้าวหน้า อนาคตไม่ไปไหน.......หลัง ๆ มาร่างกายชักไม่ไหวครับ เหนื่อย เลยหยุดบ่อยมาก  พอหยุดบ่อยจำนวนวันทำงานของเราก็น้อยลง  รายได้ต่อเดือนก็ไม่ถึงหมื่น....ก็ทำงานมันไปวัน ๆ ปล่อยไปตามโชคชะตาครับ....

เชื่อไหมผมปิดเพลงแลัวอ่าน
ที่จริงผมน่าจะอ่านไปฟังไป แสดงว่าเป็นกระทู้ที่ผมให้ความสำคัญเป็นพิเศษ

ขอบคุณมากครับ อ่านเพลินและชวนติดตามต่อเนื่องครับ  :wanwan002: :wanwan002: :wanwan002:

เพลิน ดีครับผมอ่าน รวดเดียวเลยครับ

เข้าใจชีวิตพี่ครับ ผมคนต่างจังหวัด มาหากินกรุงเทพเหมือนกันครับ  :-[

ตอนที่ 6  เบื่อ ๆๆๆๆๆๆ  อยากลาออก  หารายได้เสริมบนโลกออนไลน์

พอเวลาผ่านไปนานวันเข้า  งานที่ทำอยู่ทุกวันก็เริ่มน่าเบื่อ.....ใคร ๆ ก็อยากรวย  สำหรับผม ไม่ต้องรวยมากมาย แต่ขอให้เป็นอิสระทีเถอะ ไม่ต้องให้ใครมาออกคำสั่ง  ถึงเป็นงานที่รักก็เถอะ แต่มันไม่มีความรู้สึกที่อยากจะทำอย่างเป็นสุข....เพราะต้องทำโดยมีใครมาบังคับให้ทำ

วันหนึ่งเดินในห้าง ก็หาซื้อหนังสือคอมอีกตามเคยน่ะแหละ  แต่เหลือบไปเจอหนังสือเล่มนี้  
Google Make Me Rich สร้างความรวย...ด้วย Google   โดย ตราวุทธิ์ เหลืองสมบูรณ์   อาจจะเป็นไอดอลของหลาย ๆ คนในบอร์ดนี้
(http://www.witty.co.th/pic-cover/coverpic_24_cl-google.jpg)

ตาลุกวาว  ซื้อมานั่งอ่าน  อ่านไป อ่านมา  โอ้ว....ผมไม่เข้าใจเลยครับ  อะไรยังไงหรือว่าผมโง่เอง  พี่เค้าก็ออกจะเขียนดี....คือผมอ่านไม่เข้าใจเองครับ

ไปเจออีกเล่ม   Make Money by Google AdSense : เทคนิคลับเพิ่มความรวยด้วยเว็บไซต์   โดย อนุชา ลีวรกุล
(http://upload.sodazaa.com/image.php?id=9417_53ABBE32)

เล่มนี้แหละที่ทำให้ผมสมัคร Google Adsense ผ่านในรอบเดียว.......แต่ปัจจุบันเนื้อหาอาจจะล้าสมัยไปบ้างแล้วล่ะ...

และค้นหาข้อมูลในการสร้างรายได้แบบอื่น.....ทั้งเว้บคลิก เติมเงินแล้วรวย amazon .................ฯลฯ.......

แต่อย่าคิดว่าผมประสบความสำเร็จจาก Google Adsense นะ  ทุกวันนี้ก็ยังไม่สำเร็จเลยครับ....

ทุกคนที่คิดว่าลาออกจากงานประจำ  แล้วออกมาทำ IM จะประสบผลสำเร็จเลย.....ไม่ใช่ทุกคนครับ.....

สู้ต่อไปครับ ผมทำงานออนไลน์ตั้งเเต่อายุ 12 จนถึงปัจจุบันก็ยังทำครับตอนนี้อายุ 16
ก็ยังทำครับ พวก โหวตมอนิเต้อ คลิกโฆษณา ฝากไฟได้เงิน linkbuck
หรือเเม้กระทั่ง เว็บ 18+ ก็ล้มไม่เป็นท่า
ยังไงก็ขอติดตามด้วยคนครับ
เพราะเรื่องราวของพี่ มันโหดมาก ผมอ่านเเล้วเห็นใจมาก

ชีวิตท่านในวัยเด็กเหมือนผมเป๊ะ

ตอนที่ 7  ติดเที่ยว  เป็นหนี้บัตรเครดิต  โดนไล่ออกจากงาน

อยู่มาพักใหญ่  เริ่มสนิมสนมกับเพื่อนร่วมงานมากขึ้น  จากที่เคยตั้งใจเก็บเงินเอาไว้....ก็เริ่มติดเที่ยว ด้วยการชักจูงของพื่อนร่วมงาน  เมากลับห้องทุกวัน....เริ่มเที่ยวกลางคืน...เท่าไหร่เท่ากัน  เดี๋ยวป๋าเลี้ยงเอง  กลับมาห้อง เมา ไม่ต้องคิดอะไรมาก มีความสุข..แล้วหลับไป  ใช้ชีวิตเสเพลกับเรื่องเหล่านี้เป็นเวลาเกือบปี  ตอนนั้นอายุ 25 แล้วล่ะ  เค้าว่าวัยเบญจเพส มักจะเจอเรื่องอะไรไม่ดี ก็ไม่ดีจริง ๆ ครับ   หลวมตัวไปทำบัตรเครดิตซะงั้น  เงินเดือนยังไม่ออก เอาเงินในบัตรมาใช้ไปก่อน  ไป ๆ มา ๆ อ้าว เป็นหนี้ซะอย่างงั้น...ไม่ได้มากมายเป็นแสน แต่อยู่ในสภาวะที่ไม่สามารถจะใช้ได้ครับ

และอยู่มาวันหนึ่ง เช้า ๆ  ก็นั่งทำงานอยู่ดี ๆ   ตอนบ่ายเจ้านายเรียกเข้าไปคุย  ด่าว่าผมอย่างรุนแรง ด้วยความที่เข้าใจผิดคิดว่าผมแอบขโมยข้อมูลทางบริษัทไปขายให้คนอื่น  คือก่อนหน้านั้นวัน 2 วัน  ไวรัสมันแพร่ทั้งระบบ ใช้ตัวไหนกำจัดก็ไม่หายซักที  มีตัวหนึ่งที่ใช้จัดการได้ แต่ต้องอัพเดทฐานข้อมูล   ผมรีบจัดการโดยเร็ว...โดยเปิดให้ server สามารถเชื่อมต่ออินเทอร์เน็ตได้ คือมันไม่ได้แยก server กันครับ ก็ทางเจ้าของเค้าต้องการประหยัดงบ เสนออะไรดี ๆ ก็ไม่เอา...ด้วยความหวังดีครับ ผมสามารถกำจัดไวรัสออกจากระบบไปได้อย่างรวดเร็ว   แต่ผลที่ได้รับ   คือ  ผมโดนไล่ออกอย่างกระทันหัน   ตอนนั้นเบลอมาก ๆ   โดนด่าอยู่ดี  ๆ ก็มีใบลาออกมาวางตรงหน้า ผมเซ็นต์ยินยอมไปด้วยโดยปริยาย โดยที่ไม่ได้รับค่าชดเลยสักบาท    ผมไม่ได้มีเจตนาแบบนั้นจริง ๆ ครับ   ยกมือไหว้กราบอ้อนวอน   คืนนี้ผมขอพักที่นี่ก่อนได้ไหมครับ  แล้วพรุ่งนี้ผมจะเก็บของออกไป   ไม่ได้....เธอต้องไปออกไปตอนนี้เลย.....ความดีที่เคยทำให้มาโดยตลอด   เค้าไม่เคยจะมองเห็น พอทำผิดแค่ครั้งเดียวโดยที่เราไม่เจตนา ไม่ได้คิดอย่างนั้นเลย มองว่าเราผิดซะงั้น  มันเจ็บใจ มันคับแค้นใจมากถึงมากที่สุดเลยครับ  กลับการต้องโดนไล่ออกมาอย่างกะหมูกะหมา....

หลังจากโดนไล่ออกมา ......หาบ้านเช่าได้หลังหนึ่ง ตอนนั้นมีเงินอยู่ในบัญชีประมาณ 3,000 กว่าบาท  และเป็นหนี้บัตรด้วย....

เอาไงต่อไปดี ทำไมชีวิตเราจะต้องกลับไปเริ่มต้นใหม่อีกแล้วเหรอ....ไม่อยากจะกลับไปลำบากเหมือนเดิมตอนเริ่มเข้ามากรุงเทพอีก มันมืดแปดด้านไปหมด  คิดอะไรไม่ออก  ....เบลอ ........เหลือเงินอยู่แค่นี้กว่าจะหาสมัครงานใหม่ก็คงต้องใช้เวลาหลายวัน และไม่รู้ที่ใหม่เค้าจะรับหรือเปล่า  จะขอให้ทางบ้านส่งมาให้ก็กระไรอยู่ หาสมัครงานใหม่ไปเรื่อย ๆ ครับ ไม่มีที่ไหนตอบรับสักที่ เพราะผมทำได้หลายอย่างก็จริง แต่มันจับฉ่ายครับ ไม่มีอะไรโดดเดี่ยวเป็นพิเศษ  จนคิดว่าที่นี่คงไม่ใช่วิมานสำหรับเรา เหลือเงิน 600 กว่าบาท นั่งรถไฟกลับบ้านเกิดครับ...

ติดตามๆครับ ติดตาม ชีวิตไม่ต่างกับผมเลย ผมนักกว่าท่านอีกนะใช้วุฒิ ม.6 แต่วาสนาผมดีกว่าท่านนิดหน่อย

สุดยอดมากครับขอติดตาม

เส้นทางไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบจริง ๆ  ติดตามครับ   :wanwan017:

คนบ้านเดียวกัน รอติดตามต่อ

รอติดตามค่ะ  :wanwan003:

ย้อนกลับมาดูวันที่ นึกว่าใครขุดมาหรือเปล่า
เหมือนหนังสือที่ผมอ่านเมื่อ 4 ปีที่แล้วเลย ของคุณตราวุทธิ์ ซื้อทุกเล่ม

ติดตามอ่าน  :'(

ตอนที่ 8  กลับมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่บ้านเกิด

หลังจากโดนไล่ออกจากงานที่กรุงเทพอย่างไม่มีเหตุผล ก็กลับมาอยู่อยู่บ้านเกิดครับ วันที่  20 ก.ค. 2552

กลับมาอยู่บ้านก็ไม่รู้จะทำอะไรดีเหมือนกันครับ  เงินเก็บก็ไม่มี เอาไปเที่ยวซะหมด แถมยังเป็นหนี้อีกต่างหาก (ตอนนั้นตั้งใจหนีหนี้ไปด้วยเลยครับ  เปลี่ยนเบอร์ใหม่ เปลี่ยนที่อยู่ใหม่  ตอนพักอยู่บริษัทผมย้ายทะเบียนบ้านเป็นกรุงเทพ คงตามหาเราไม่เจอ....ตอนหลังตามเจอจนได้ครับ พนักงานเค้าเก่งจริง ๆ)

รู้สึกไม่คุ้นครับ  อะไร ๆ ก็ไม่มี ไม่สะดวกเหมือนอยู่ในกรุงเทพ   ทำอะไรดีล่ะ....แถวบ้านก็ทำไร่ ทำสวนกันทั้งนั้น.....

เอาล่ะ.....บอกพ่อกับแม่ไป   ผมจะขายของทางเน็ต ตอนนั้นก็ยังไม่รู้จะขายอะไร และทำเว็บติดโฆษณาจาก Google เฮอะๆ  พ่อกับแม่ผมไม่รู้เรื่อง อ้าว ขายยังไง เอาของใส่ไปในคอมเหรอ....เปล่า  ๆ  พ่อกับแม่คอยดูละกัน  บางคนมีรายได้เดือนละเป็นหมื่น เป็นแสนเชียวนะ...

หลังจากนั้นก็เริ่มเอาจังเอาจังกับการทำ Google adsense  คิดว่า ดีละ ๆๆ  เราว่างงานก็ดีละ มีเวลาทุ่มเทให้อย่างเต็มที่ไง ผ่านไป  4 เดือน  เพิ่งจะได้มา $100   โอ้ว....รับเงินจาก Adsense  ครั้งแรกดีใจมาก .....แต่มันไม่พอกินครับ......หรือว่าเรายังไม่เต็มที่พอ.....

แม่เริ่มชักบ่น.........ไปหาสมัครงานใหม่เหอะลูก...

ผมไม่ไป  ผมไม่อยากจะเป็นลูกจ้างใครอีกแล้ว เบื่อ ๆ  ต้องมารับคำสั่งจากใคร  มันเครียด...น่าเบื่อ...  เนี่ย รอเวลาอีกหน่อยเดี๋ยวสักวันก็คงจะสำเร็จเองแหละแม่......

ผ่านไปอีก 2 เดือน.............ชักจะไม่ไหว  adsense ทำเงินให้ผมได้วันละ 1$-2$ เอง....ไม่ไหวละ พอกันที .....หางานใหม่ดีกว่า...คงไม่เหมาะกับมันมั๊ง......

หาไปหามา   มีโรงเรียนเอกชนใกล้บ้านครับ  เค้าขาดครูอยู่พอดี.....แต่ที่บอกไปตั้งแต่ตอนแรก ผมไม่อยากเป็นครูครับ  ผมไม่ชอบเลย....แต่เป็นครูสอนคอมนะ....เอาวะ...ลอง ๆ ดูมันไม่มีทางเลือกนี่หว่า ทำไงได้ .....ตัดสินใจ....เป็นครูสอนคอมพิวเตอร์ครับ  เค้าให้ผมสอนคอมตั้งแต่ อนุบาล 1  ยัน ม.3  เงินเดือน 6,000 กว่า ๆ  หักไปหักมาเหลือ 5,000 บาท  ความรู้สึกที่เคยได้เดือนเป็นหมื่น ตอนนี้มันได้น้อยลงเป็นครึ่ง  คงเดาออกนะครับ ความรู้สึกผมแย่ขนาดไหน...

ช่วงแรกของการเป็นครูเครียดมากครับ   ไม่เคยสอนใครมาก่อน  ไม่รู้ว่าเด็กวัยไหนควรจะสอนลึกขนาดไหน แถมเราไม่ชอบในอาชีพนี้ด้วย แต่จำเป็นต้องทำครับ ทำ ๆ ไปอาจจะชอบก็ได้  คิดในแง่ดี  อืม ดีเหมือนกันได้หยุดเสาร์-อาทิตย์  ปิดเทอมก็ได้หยุดอีกแน่ะ  แต่ผิดคาดวันหยุดทีไร อบรม ๆๆๆ แล้วก็อบรม  พอเย็น ๆ จะกลับบ้านเร็ว ๆ หน่อย มีคำสั่งไปเยี่ยมบ้านเด็กนักเรียน  ปิดเทอม  เข้าเวรๆๆๆ แล้วก็อบรม ๆๆ เป็นโรงเรียนเอกชนน่ะครับ เค้าไม่ปล่อยให้เราอยู่ว่าง ๆ หรอก.....

พิมพ์เร็วๆหน่อยครับ
อยากเห็นตอนจบ แหะๆ
ว่าจะเป็นBossตัวเองได้ยังไง   เงินเดือนก็น้อย  ถ้าไม่ฟลุ๊คถูกหวย  ก็ฟลุ๊คดวงดี  หรือไม่ก็ได้มรดกราคาแพงจากพ่อแม่ หรือไม่ก็อื่นๆ





ถ้าพูดถึงเรื่องถูกหวย
บางที คนมันจะรวย  ช่วยไม่ได้ครับ  คนมันจะเป็นนายตัวเอง
เช่น  เพื่อนผม ไปทำงานขายแรงงานที่ประเทศซาอุ  และซื้อหวยซาอุ  ซื้อเล่นๆ  ดันถูกหวย 6ล้านบาท ซะงั้น..(เทียบเป็นเงินไทย)  กลับไทยทันทีเลย  คนมันจะรวย ช่วยไม่ได้จริงๆครับ
 :P

ขออภัยครับที่เรื่องมันอาจจะยืดเยื้อสักหน่อย  แต่อยากจะให้เห็นภาพอย่างชัดเจนว่ามันอยู่ที่ช่วงจังหวะเวลาและโอกาสจริง ๆ  ไม่ได้ฟลุ๊คถูกหวยครับ....เหลืออีกไม่กี่ตอนก็ใกล้จะจบแล้วครับ....

ติดตามๆ  :wanwan017:

ตอบจบ  เปลี่ยนที่ทำงานใหม่จากโรงเรียนสู่วัด เริ่มต้นเป็นนายของตัวเอง

เป็นครูมาได้ 5 เดือน เริ่มเบื่อครับ ลาออก .....พอดีวัดใหญ่ใกล้บ้านต้องการรับคนดูแลเว็บไซต์.....ตัดสินใจทำงานวัดครับ  ตอนนั้นก็คิดอยู่ เออ....คงเงียบสงัดน่าดู.....แต่เอาวะไม่มีทางเลือกแล้วนี่......

ต้องขอพระขอบคุณหลวงพี่ท่านหนึ่งครับเป็นผู้รับผมเข้าทำงาน ......

-  ผมไม่เคยออกแบบสื่อสิ่งพิมพ์มาก่อน   แต่ก็ต้องทำตามคำสั่งครับ หลวงพี่ท่านก็ทำไม่เป็นเหมือนกัน....
    http://www.thaiseoboard.com/index.php?topic=306815.10

-  ผมไม่เคยออกแบบป้ายไวนิลมาก่อน...แต่ก็ต้องทำ หลวงพี่ท่านก็ทำไม่เป็น
    http://www.thaiseoboard.com/index.php/topic,174015.msg2356955.html

ระหว่างที่อยู่วัดนั้น......ผมได้ศึกษาธรรมะของพระพุทธเจ้าไปด้วย

....การทำทาน ส่งผลให้ร่ำรวย.....

http://www.84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html

....แจกหนังสือธรรมะส่งผลให้มีสติปัญญาดีขึ้น...

ช่วงนั้นผมเจียดเงินเดือนส่วนหนึ่งแบ่งไปทำบุญ.....และชักชวนคนทำบุญพิมพ์หนังสือธรรมะอยู่เป็นประจำ...

ทำงานอยู่วัดมาได้ 2 ปี  เจ้าหนี้โทรมาตามครับ....เออ...ตามเจอจนได้นะ อุตส่าห์เปลี่ยนเบอร์โทร-ย้ายที่อยู่อะไรแล้ว  ใครที่เป็นหนี้อย่าคิดหนี เค้าตามท่านเจอจนได้แหละ...ด้วยวิธีการอะไรก็ไม่รู้แหละ...ก็ชดใช้ให้จนหมด........โล่งอก.....เป็นไท...ไม่ต้องกังวลใครจะมาตามหนี้อีก.....

ชีวิตมันก็ยังไม่ดีขึ้น...ลองโทรติดต่อเพื่อนเก่า ๆ ดูซิ  เพื่อนแต่ละคนมีหน้าที่การงานเจริญก้าวหน้ากันทั้งนั้น.....ทำไม ๆ  ชีวิตเราต้องมาตกต๋อยอยู่วัดอะไรเช่นนี้.

....อืม.....หางานใหม่.....เอาวะ...หางานเกษตรทำนี่แหละ มันคงเหมาะกับตัวเรามากที่สุดแล้ว ก็เรียนจบมายังไงมันก็ได้อยู่แล้ว  ความคิดเปลี่ยน   สอบงานราชการ.........แต่ๆๆๆ  ไม่มีคุณสมบัติครับ  สมัครไม่ได้...ไม่เคยผ่านการสอบ กพ. มาก่อนเลยครับ

ตัดสินใจไปสอบ กพ. เพื่อจะผ่านแล้วไปสมัครงานราชการให้ได้  ...เชื่อไหม ผมผ่านข้อสอบมหาลัยยาก ๆ มาแล้ว  มาสอบกพ..ไม่ผ่านซะงั้น   ไป 2 รอบ ไม่ผ่านทั้ง 2 รอบ.....

อยู่มาวันหนึ่ง  คิดอะไรไม่รู้  อยู่ดี ๆ ก็นึกอยากจะเปลี่ยนระบบเว็บไซต์ของวัดซะงั้น   เลยนำมาให้เพื่อน ๆ ในบอร์ดวิจารณ์ดู........

http://www.thaiseoboard.com/index.php/topic,265553.0.html

http://www.watsangkaew.com/oldweb/   

จู่ ๆ  ก็มีใครที่ไหนไม่รู้ครับ  โทรมาติดต่อผมว่ารับทำเว็บไหม  ผมก็เออออ  ครับ ๆ  รับทำครับ 

และนั่นคือ จุดเริ่มต้นของธุรกิจส่วนตัวของผม  คือรับทำเว็บไซต์นั่นเองครับ......จากกระทู้นั้นก็ทำให้ผมมั่นใจในฝีมือตัวเองมากขึ้น  ลงกระทู้รับงานทำเว็บมีเพื่อนจากในบอร์ดโทรติดต่อผมมาเรื่อย ๆ 

ถ้าย้อนกลับไปอ่านดูในช่วงเริ่มแรกของการเรียน  ผมไม่ได้สนใจเรียนเลย แต่เอาตัวไปขลุกอยู่ในห้องคอม หัดเขียนเว็บครับ



ที่เล่ามายืดยาวมาทั้งหมดนั้น  ผมอยากจะสื่อสารกับทุกคนว่า.....บางทีคนเราจะทำอะไรนั้นมันอยู่ที่  จังหวะ โอกาส เวลา และอยู่ถูกที่ถูกทางด้วยครับ.....

ทุกคนในนี้คงทำเว็บเป็นกันทุกคนแหละ... แต่สำหรับผม มันนำไปสู่ซึ่งการเป็นเจ้านายของตัวเอง จนกระทั่งในที่่สุดก็ตัดสินใจลาออกจากวัด  มารับงานเว้บไซต์อย่างเต็มตัว  ถึงแม้อาจจะไม่ใช่ธุรกิจอะไรที่ใหญ่โตมากนัก  แต่ผมก็พอใจในสิ่งที่ผมรัก ในสิ่งที่ผมทำ ทุกวันนี้รายได้หลักมาจากการรับทำเว็บไซต์อย่างต่ออเนื่องมาเป็นเวลา 1 ปี กับอีก 26 วัน  มีงานเข้าทุกเดือน  อยากทำก็ทำ ไม่อยากทำก็ไม่ทำ อยากไปไหนก็ไป ซึ่งไม่เหมือนตอนเป็นลูกจ้างเค้าจะไปไหนก็ไม่ได้ไป..ต้องขออนุญาติ ผมไม่ต้องบอกใคร จะตื่นกี่โมงก็ได้  นอนกลางวันก็ได้   วันรับเงินก็ไม่ต้องรอถึงสิ้นเดือน.......เห็นไหมล่ะครับ ชีวิตผมกว่าจะได้มา.....ทั้ง ๆ  ที่ผมน่าจะรับทำเว็บตั้งแต่เรียนจบแล้ว  แต่สวรรค์ส่งให้ผมไปเจอกับความลำบากมาก่อน.......ก็คงต้องขอขอบคุณเจ้าของบริษัท A นั้นนะครับที่ไล่ผมออกในวันนั้น  ให้ผมได้มาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่บ้านเกิด..........จบบริบูรณ์ครับ.....ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านจนจบ.....

โอ้วว    บทความเยี่ยมมากค่ะ :wanwan003:

ติดตามอ่านจนจบ ทุกๆตอนเลยครับ  
Good content  :wanwan011:  +1

ผมว่าสาหตุส่วนหนึ่งที่ท่าน ประสบความสำเร็จ เกิดจากฝีมือในการออกแบบไซต์ของท่านสุดยอดครับ  ดูจากผลงานแล้ว สมควรได้รับรางวัลชีวิต ยากที่ใครจะเลียนแบบได้ เป็นความสามารถเฉพาะตัวที่เกิดจากการฝึกฝนจนเชี่ยวชาญ...
และการดำเนินชีวิต การไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคต่างๆ  เป็นตัวอย่างในการสู้ชีวิตให้กับใครหลายๆคนได้เลยครับ
 
อย่างที่ อ.เฉลิมชัย กล่าวไว้ประมาณว่า "ทุกอาชีพ ไม่มีไส้แห้ง ถ้าเก่งจริงๆในอาชีพนั้นๆ ฯลฯ"
 :wanwan013:

ยังไม่อยากให้จบเลยครับ กำลังมันส์   :wanwan003: :wanwan003:

จะบอกว่าหลงรักเจ้าของกระทู้เลย เขียนได้น่าติดตามมากเลยค่ะ สู้ๆ คนเราอยู่ที่จังหวะ เวลา และโอกาส จริงๆค่ะ :( :(

สุดยอดค่ะ  :wanwan017:

ขอบคุณมากครับ.....ที่จริงผมไม่ได้ออกแบบได้สวยเลิศหรูอลังการหรอกครับ ....เพียงเพราะทำได้เพราะใจรัก....

และความคุณสำหรับทุกความคิดเห็นครับ  ที่จริงก็ไม่ได้อยากตัดตอนให้จบ  มีอะไรอีกมากในการต่อสู้กับความกลัวที่จะลาออกมา...

เพราะสิ่งหนึ่งที่ทำให้บางคนไม่กล้าตัดสินใจออกมาอย่างเด็ดขาด นั่นคือ  "ความกลัว" ครับ  ไม่ได้หมายความว่าให้ลาออกมาอย่างไร้สติ  มาตายเอาดาบหน้า แต่ให้คิดก่อนว่าจะออกมาทำอะไร  ออกมาแล้วจะอยู่รอดได้ไหม ออกมาแล้วจะหาลูกค้าได้ไหม  ที่ยากที่สุดของการทำธุรกิจ  คือ จะทำยังไงให้มีลูกค้าได้อย่างต่อเนื่อง....เพราะรายได้ท่านมาจากลูกค้า....

ขอบคุณครับ

ทิ้งท้าย  ก่อนจะเข้านอน

ฝากเอาไว้เป็นข้อคิดสำหรับใครหลาย ๆ คนนะครับ อาจจะเขียนได้เข้าใจยากหน่อย... ไม่ใช่นักเขียนครับ แต่ก็พยายามเขียนให้อ่านง่ายครับ

1.  สำหรับใครที่ตัดสินใจจะเลือกเรียนอะไรนั้น  ให้ตัดสินใจให้ดีครับ  ไม่ใช่สุ่มสี่สุ่มห้าเรียนตามเพื่อน  เรียน ๆ ไปเถอะ จบออกมาเดี๋ยวก็มีงานทำ  มีอยู่ 2 ทางเลือกครับ  จะไปเป็นลูกจ้างเค้า หรือจะเป็นนายของตัวเองล่ะ จะทำธุรกิจที่ตัวเองรักนั้น มันไม่ยากครับหากเราคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด จะไปยากอะไรเพียงแค่ขอเงินพ่อแม่มาลงทุนก็แค่นั้น  ......การศึกษาไทยก็หล่อหลวมให้เป็นลูกจ้างกันทั้งนั้น  รวมถึงสถาบันครอบครัวที่บ้าน พอรุ่นพ่อแม่ลำบาก ก็อยากจะให้ลูกเรียนจบสูง ๆ มีงานมีการทำที่ดี ได้เงินเดือนเยอะ ๆ  ปลูกฝังความคิดตั้งแต่เด็กและตอกย้ำอยู่เสมอ เรียนให้เก่ง เรียนให้ได้เกรดดี ๆ นะลูก  จบออกมาจะได้ไปเป็นลูกจ้างที่ดี (ทำงานให้คนอื่นรวย....)


2. ใบปริญญา มันไม่สำคัญมากนักหรอก สำหรับใครที่ต้องการจะเป็นนายของตัวเอง  แต่หากคุณต้องการจะเป็นลูกจ้างที่ดี ได้เงินเดือนสูง ๆ ใบปริญญามันก็สำคัญครับ  เพื่อน ๆ ผม  จบโท จบด็อกเตอร์ ไม่รู้จะเรียนต่ออะไรกันนักหนา  สุดท้ายก็เป็นลูกจ้างเค้าอยู่ดี...ผมมีเพื่อนอยู่คนหนึ่งครับได้เป็นผู้จัดการโลตัสในระยะเวลาอันรวดเร็ว  ดูเหมือนจะอิจฉามันมาก  แต่มีสาขาที่ไหนเปิดใหม่ มันต้องย้ายที่อยู่เป็นว่าเล่นอยู่เรื่อย ๆ   ผมใช้วุฒินี้สมัครงานด้านคอมครับ .......สุดท้ายแล้วปริญญาใบนี้ก็ไม่ใช่ทางสำหรับผม...บางคนอาจจะใช่ก็ได้ครับ เพราะคนเราความถนัดมันไม่เหมือนกัน

(http://a.lnwpic.com/_/a.lnwpic.com/_raw/3x/77/fb.jpg)

3. ผมเชื่อว่าคนเราทุกคนมีความสามารถที่แฝงอยู่ในตัวนะ  มันต้องมีสักอย่างหนึ่งล่ะน่าในตัวคุณเองถนัดและทำได้แน่....แต่บางทีมันต้องขึ้นอยู่กับ โอกาส จังหวะ เวลา สถานที่ ผู้ที่มาคอยอุปภัมภ์ค้ำจุน  และปัจจัยอีกหลาย ๆ ด้านครับ  มากระตุ้นให้คุณเกิดความคิด ความสนใจ แรงผลักดันอย่างใดอย่างหนึ่งขึ้นมา  หากเคยได้ยินประโยคนี้......เพียงคุณเปลี่ยนวิธีคิด  ชีวิตคุณก็เปลี่ยน  .....ผมว่าจริง แต่มันไม่จริงทั้งหมดครับ  เปลี่ยนวิธีคิด และต้องลงมือปฏิบัติด้วยนะ   ลองนึกดูว่าเราแค่คิด ๆๆๆ  เออ..เนี่ย เปลี่ยนความคิดแล้ว ๆๆ  นะ  มันจะยังไม่เกิดขึ้นจนกว่าคุณจะลงมือทำ  ......หากคุณศึกษาธรรมะอย่างจริงจัง ข้อคิดปฏิบัติคำสอนของพระพุทธเจ้านั่นแหละครับ สุดยอดแล้ว.....จะรู้เลยว่าอีกสิ่งหนึ่งที่เป็นตัวกำหนดชะตาชีวิตของคุณนั้น  คือ  กรรม ผมไม่ได้หมายความว่าให้ทุกคนปล่อยชีวิตไปตามโชคชะตานะ.....แต่กรรมและผลบุญที่เราสร้างขึ้นมาใหม่มันมีผลต่อในอนาคตครับ.....

ฝากไว้แค่นี้แหละครับ....จะนอนแล้ว ง่วงละ....

ชอบมากเลยค่ะ น่าติดตาม มีอีกอาชีพที่น่าจะรุ่งนะคะ เขียนหนังสือขายเลย

สุดยอดไปเลยครับผม   :wanwan017:

ขอบคุณครับ....คงจะไม่ถนัดเท่าไหร่  

นอกจากการนั่งหน้าจอเกือบทั้งวัน ก็หาอะไรทำ ผ่อนคลายครับ  ด้วยการปลูกต้นไม้บ้าง... เป็นรายได้เสริมครับนอกจากงาน IM ครับ

ต้นฟักข้าว  ตอนนี้กำลังส่งเสริมกันปลูกครับ สรรพคุณมีมาก หาใน Google ดู  ผลเอามาทำเป็นส่วนประกอบในเครื่องสำอางค์ได้ด้วย..

ยอดมันเอามาผัดใส่ไข่ อร่อยนะครับ  ให้แม่เก็บไปขายตลาด ขายดีมากครับ  ตอนนี้กำลังขยายผลผลิตอยู่ มันต้องใช้เวลาครับ ต้องรอมีออกผลอีกครั้ง เอาเมล็ดข้างในมาเพาะอีกที....

(http://upload.sodazaa.com/image.php?id=4598_53ACD151)

ยอดฟักข้าวครับ เก็บยอดไปขายก็ได้ ..ขายดีเลยแหละ  มีสรรพคุณในการต่อต้านมะเร็งครับ
(http://upload.sodazaa.com/image.php?id=9784_53ACD17C)

(http://upload.sodazaa.com/image.php?id=A557_53ACD21A)

(http://upload.sodazaa.com/image.php?id=E4C8_53ACD265)

http://www.youtube.com/watch?v=9G7aniRI1PE

http://www.youtube.com/watch?v=ofTaGyF0Dco

ต้นหม่อนกินผล  (มัลเบอร์รี่)  พืชเศรษกิจมาแรงในยุคนี้ครับ  ผลเอามาเป็นน้ำผลไม้ ข้อมูลใน Google มีเยอะครับ  รอขยายพันธุ์มันอยู่ครับ

(http://upload.sodazaa.com/image.php?id=90E3_53ACD2F1)

(http://upload.sodazaa.com/image.php?id=00A8_53ACD317)

http://www.youtube.com/watch?v=VCGPvoIa4Oc

http://www.youtube.com/watch?v=rMvGfKM8XRI

ขอบคุณมากครับ ติดตามมาตลอเลยครับ อยากรู้ว่ารายได้ตอนนี้ที่ทำเว็บไซต์ตกเดือนล่ะเท่าไมหร่ครับ อยากรู้ไว้เพื่อศึกษาครับผม เพราะผมเองก็อยากจะออกมาเพื่อทำธุรกิจส่วนตัวที่ไม่ต้องเป็นลูกน้องใครเหมือนกันครับ

ขอบคุณครับ

ขอชื่นชมจากใจเลยครับ
ผมยังเชื่อเสมอว่าความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น และการลงมือทำสำคัญที่สุด
เป็นตัวอย่างได้ดีครับ

อ่านจนจบ สุดยอดค่ะพี่ ความอดทนในสิ่งที่รัก และต้องรักจริงๆด้วย ไอดอลเลย

เก่งมากครับที่ฟันฝ่ามาจนถึงทุกวันนี้ได้ ผมยังเคยโทรไปคุยจะให้ทำเวปให้เลย แต่ช่วงนั้นยุ่งเรื่องอื่นเลยไม่ได้จ้างงานไปครับ

ขอบคุณครับ ที่จะทำเว็บเซรามิคเหรอเปล่าคับ ถ้าจำผิดขออภัยด้วย

รอๆ

เยี่ยมเลยครับ

สุดยอดครับท่าน

ยินดีด้วยครับ..ผมก็รุ่นราวคราวเดียวกัน แต่ยังทำแบบนี้ไม่ได้เรย สุดยอดครับ..ซูฮก 3 ที :wanwan031: :wanwan031: :wanwan031:

เรียนรุ่นเดียวกับหลานสาว อ.เฉลิมชัย นี่ใช่คนที่ชื่อเหมือนกับคนญี่ปุ่นหรือป่าวครับ งั้นก็รุ่นเดียวกับผมเลย สู้ๆครับเพื่อน

ขอบคุณสำหรับประสบ และ ข้อคิดดีๆนะครับ

สุดยอดดดดดดดดดดด

น่านับถือครับ+1

น่านับถือ  :wanwan017: :wanwan017:

ขอบคุณครับ

 :wanwan003: :wanwan003: :wanwan003:

สุดยอดครับ

สุดยอดมากครับ

ขอให้ประสบความสำเร็จในสิ่งที่ทำทุกอย่างนะคะ

อ่านแล้วให้พลังในการต่อสู้มากๆ

 :wanwan017:

ขอบคุณครับ

สุดยอดคะ  :wanwan017: :wanwan017:

ขอบคุณครับ เขียนเล่าเรื่องชีวิตได้น่าอ่าน สนุก และได้ข้อคิดดีครับ

ขอบคุณที่แชร์ค่ะ 

สุดยอดมากครับ

สุดยอดครับ ผมกำลังพยายาม  :wanwan003:

อ่านเพลินเลยครับ :wanwan003:

สุดยอด

เขียนได้ดีน่าติดตามมากเลยค่ะ อ่านจนจบ  :wanwan012:

เราว่าคนจำนวนมากก็เขียนเว็บเป็น แต่ จขกท. ออกแบบได้ดีค่ะ
ปกติเราไม่ค่อยชอบหน้าเว็บไทยเพราะมันดูโบราณๆ เราชอบเว็บฝรั่ง
เพราะมันสวย มันดูไฮเทค ล้ำสมัย เราชอบสไตล์ที่มันโมเดิล 555
แต่... จขกท. ออกแบบมามันลงตัวดี สีสันการจัดวางที่ใส่ลงไป
มันทำให้เว็บอ่านง่าย ดูง่าย เข้าใจง่าย สแกนรวดเดียวก็รู้ว่าต้องหาอะไรที่ตรงไหน
ซึ่งเป็นจุดหลักสำคัญของการทำเว็บไซต์อยู่แล้ว สำคัญกว่าลูกเล่นทันสมัยมากมายซะอีก

ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ เห็นด้วยทุกคำพูดค่ะ
ทุการตัดสินใจ ไม่ว่าจะเล็กๆ น้อยๆ หรืออะไรก็ตาม ส่งผลกับอนาคตทั้งหมด
สิ่งที่ผ่านมาในอดีต ล้วนคือสิ่งที่ทำให้เราเป็นวันนี้ ไม่ว่าจะดีหรือแย่ก็ตาม
ย้อนเวลากลับไปแก้ไขก็ไม่ได้ นอกจากจะเริ่มทำวันนี้โดยรอบคอบเสียใหม่
แต่ก็นะ ชีวิตมันเป็นเรื่องลี้ลับ เราไม่รู้หรอกว่าอะไรจะเกิดขึ้นมาบ้าง
ก็เพียงแต่เลือกทำสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง อนาคตเราจะได้ไม่เสียใจ

แต่พนันได้ หลายๆ คน รู้ตัว แต่ก็ยังทำแบบเดิมๆ (บอกตัวเอง) 5555
สู้ต่อไป ทาเคชิ  :wanwan013: :wanwan013:

เป็นสตอรี่ที่ดีมากครับ  ขอบคุณมากครับที่เล่า ส่วนตัวผมเองก็เคยลำบาก ตั่งแต่เด็กวัด เด็กปั้ม ล้างรถ และอื่นๆกว่าจะมีวันนี้ เขียนเป็นสตอรี่คงยาวเหมือนกัน  :wanwan017: อยากให้ทุกคนที่ท้อสู้ต่อไปนะครับ

ท้อแต่ไม่ถอย

ชอบคุณคับ กำลังใจที่ต้องทำให้เราก้าวต่อไป

ขอบคุณที่แชร์ ประสบการณ์ดีดีนะคะ คุณเขียนได้สนุกเลยทีเดียวค่ะ สำนวนไม่ต้องแป๊ะมาก มันจะทำให้ผู้อ่านรู้ว่า ... นี่สิ เขียนออกมาจากความคิดและจิตใจจริงๆ เห็นที่แชร์เรื่องทำเกษตรแล้วนึกอิจฉา คิดถึงสมัยตัวเองเด็กๆ

อาชีพเกษตรกร เป็นอาชีพที่เรารักมาก เรามีความสุขกับการได้เฝ้าดูการเจริญเติบโตของมัน ได้รดน้ำพรวนดิน จนถึงเวลาเก็บเกี่ยวผลผลิต
มันเป็นความสุขที่สัมผัสได้จริง โดยที่ไม่ต้องเสียเงินเสียเวลาไปแลกมาแพงๆ ยังไงนะเหรอ เราพูดแบบนี้ เพื่อนๆบางคนอาจจะนึกภาพไม่ออก
ขอแชร์ประสบการณ์ส่วนตัวบ้างก็แล้วกันนะคะ  ให้เพื่อนๆ ได้อ่าน(เผื่อบางคนที่ไม่เคยสัมผัส)

คือสมัยเด็กๆตอนอยู่บ้านนอก ส่วนตัวเราชอบปลูกผักบุ้งจีน 
นับตั้งแต่ขุดดิน ทำแปลงผัก จนนำไปขายที่ตลาด ทำอะไรทุกๆอย่างด้วยตัวเอง ...  ก็ไม่เชิงว่าเราเป็นลูกกตัญญูดีเด่น อะไรหรอกนะคะที่ชอบทำก็เพราะ มันได้ตัง สามารถเอาไปซื้อขนมได้เยอะๆเท่านั้นเองคะ อิอิ (อ่าวออกทะเล)

เริ่มต้นด้วยการขุดดินและขึ้นแปลงตากดินไว้ 1 วัน หลังจากนั้นก็เอาไม้มาทุบดินให้เป็นก้อนเล็กๆๆๆ เอาปุ๋ยมูลสัตว์ เช่น ขี้หมู ขี้ไก่ที่แม่เลี้ยงไวนั้นแหละค่ะ มาคลุกๆไปกับดิน  ทั้งหมดนี้ก็เป็นขั้นตอนของการเตรียมดินสำหรับปลูก

เสร็จเรียบร้อยแล้วเราก็สามารถที่จะนำเมล็ดผักบุ้งหว่านลงไปในแปลงของเราได้เลย
หลังจากนี้ก็หมั่นรดน้ำ เช้า-เย็น  ไม่เกิน 2 - 3 วัน เมล็ดผักบุ้งที่หว่านไว้ก็จะเริ่มงอก เห็นไหมคะมันรวดเร็วทันใจ..วัยรุ่นมาก

เราก็หมั่นรดน้ำ พรวนดินไปเรื่อยๆ พอต้นมันโต  ก็มีแมลงมารบกวนบ้าง ตาก็บอกเอายาเส้นใบยาสูบของคุณตา มาแช่น้ำทิ้งไว้แล้ว เอาไปรดในแปลงเพียงเท่านี้แหละคะ แมลงก็จะไม่มารบกวนต้นผักของเราอีก   ผักเราก็งามและปลอดสารพิษยาฆ่าแมลง

ราวๆ 2 อาทิตย์ผ่านไป ต้นผักโตพอที่จะขายได้แล้ว เราก็ถอนมาทั้งรากเลยค่ะ เอามาล้างน้ำให้สะอาดให้ดินออกให้หมดและจัดเป็นกำๆ เสร็จแล้วก็นำไปขายที่ตลาดกับแม่ (ดีตรงที่แม่เป็นแม่ค้าขายของอยู่แล้ว) ก็ขายกำละ 2 บาท ผักบุ้งที่ปลูก แปลงนึงถ้าจำไม่ผิด เก็บไปขายได้ประมาณ 3 ครั้ง  ทะยอยๆทำทำทีละน้อยๆ เท่าที่ตัวเองจะทำไหว (เพราะแม่ปล่อยให้ทำเองไม่ได้มาช่วย แม่คือผู้มีหน้าที่ให้เมล็ดพันธ์แก่เรา อิอิ)
ผักที่เก็บ ครั้งนึงเก็บได้ราวๆ 20-30 กำ ขายหมด ก็ได้เกือบ 100 บาท(แม่ชอบเพิ่มเงินให้^^) เงินจำนวนนี้ถือว่าเยอะมากๆสำหรับเด็ก 10 ขวบ ยังจำอารมณ์ของการใช้เงินก้อนแรกที่ตัวเองหาได้ ไปที่ร้านขายขนมซื้อขนมทุกๆชนิดที่อยากจะกินมาทุกอย่าง ....แต่ตังยังเหลืออีกเพียบ ...สุขสุดๆแล้วสำหรับเด็กอย่างเรา

ก็ประมาณนี้ค่ะ ความสุขเล็กๆ ของเด็กบ้านนอกและอาชีพเกษตรกร ได้รถน้ำ พรวนดิน เห็นการเปลี่ยนแปลงพืชผักผลไม้ที่เราปลูกเองกะมือเจริญเติบโต สิ้นเดือนมีเงินฝากธนาคาร 500 บาท เยอะมหาศาลสำหรับเรา    คิดถึงทีไรก็มีความสุข และอาชีพเกษตรกรจะเป็นอาชีพสุดท้ายในบั้นปลายของชีวิตเราที่จะกลับไปทำมันอีกครั้ง ^__^

ต้องขอขอบคุณทุกความคิดเห็นมากนะครับ  นึกว่ากระทู้ผมคงจะตกหายไปเยอะแล้วซะอีก

กลับมาอ่านความคิดเห็นเพื่อน ๆ ดูอีกที  รู้สึกตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูกเลยครับ ที่การแชร์ประสบการณ์ครั้งนี้เป็นประโยชน์กับผู้อื่นได้บ้างไม่มากก็น้อย ต้องขอขอบคุณด้วยใจจริงครับที่ติดตามเรื่องราวชีวิตของผม ที่จริงก็ไม่ได้เป็นคนเขียนบทความอะไรดีหรอกนะครับ   พยายามจะเขียน E-Book  กับเค้าบ้างที่ฮิตกันอยู่ ณ ตอนนี้ ก็ยังคิดไม่ออกเลยครับว่าจะเขียนอาไรดี ......เพียงแต่มันกรั่นกรองมาจากประสบการณ์จริงมั๊ง เลยเขียนออกมาได้ดี......

รายได้หลักของผมคือ การรับทำเว็บ และ การขายของออนไลน์ครับ 

-  งานทำเว็บผมไม่ได้ทำออกมาสวยเลิศหรูอลังการ  เพียงแต่ให้ความสำคัญกับการบริการครับ  ผมไม่ค่อยได้หาลูกค้าใหม่เลยนะ  ลูกค้าคนเดิมกลับมาใช้บริการของผมอีก...พองานลูกค้าคนเดิมใกล้จะเสร็จก็มีลูกค้าใหม่เข้ามา....ทำให้งานมันไม่ขาดตอนกันครับ

-  นอกจากทำเว็บ....บางช่วงไม่มีงานเข้า  ผมก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร ก็ยังมีธุรกิจตัวที่ 2  ที่ช่วยหนุนกันอยู่ คือ การขายของออนไลน์   เป็นสินค้าที่ผมไม่ต้องไปแข่งอะไรกับใคร ของมันขายได้เรื่อย ๆ ครับ

ไม่ได้ยึดติดกับงานออนไลน์แต่เพียงอย่างเดียวครับ  ก็หันมาทำงานในโลกปกติเราบ้าง

ผมแบ่งเงินส่วนหนึ่ง มาลงทุนต่อยอดอย่างอื่นครับ  ตอนนี้ผมก็ได้เริ่มต้นวางแผนปลูกมะนาวนอกฤดูในวงบ่อซีเมนต์ครับ   ถึงจะไม่ใช่ธุรกิจอะไรใหญ๋โตมากนัก แต่ก็ภูมิใจครับ  ที่มันจะเป็นตัวเสริมรายได้ให้กับเราได้หลากหลายช่องทางมากขึ้น...

ตอนนี้ก็แค่รอการเติบใหญ่ของมัน ... อีกปีกว่า ๆ ก็คงเก็บผลผลิตได้ครับ...

(http://a.lnwpic.com/_/a.lnwpic.com/_raw/ek/kx/r2.jpg)

(http://a.lnwpic.com/_/a.lnwpic.com/_raw/ml/qt/98.jpg)


ทำให้มันสำเร็จเพียงธุรกิจเดียวก่อนครับ  แล้วสมองมันจะโล่ง คิดอะไรออกได้อีกเยอะ  แล้วค่อยต่อยอดขยายไปทำอย่างอื่นต่ออีก

รออ่านด้วยคนนะครับ

 :wanwan003:

ขอบคุณที่แชร์เรื่องราวนะคะ  เขียนดี อ่านเพลิน น่าติดตาม  :wanwan003:

ขอบคุณครับ

 :wanwan003:
ขอบคุณที่แนะนำข้อมูลดีๆ ให้มือใหม่หัดขับ

กว่าจะเป็นเถ้าแก่ได้ต้องล้มลุกคลุกคลานลำบากเหมือนกันนะ :wanwan022:

ขอบคุณครับ ได้แนวคิดต่อยอดมาอีกหน่อย

ขอบคุณครับบ  :wanwan017:

ผมว่าเป็นประสบการณ์ชีวิตที่ดีครับ สร้างกำลังใจให้คนที่รู้สึกว่าตัวเองยังแย่ ยังหาตัวเองไม่พบ

ขอบคุณครับ