ผลงานของนักเขียนหน้าใหม่ อายุ 13 ปี (ลูกสาวผมเองครับ) ผู้ได้รับแรงบันดาลใจจาก J.K Rolling นิยายแฟนตาซีเรื่องแรก โชคชะตาแห่งเทพธิดา ลองอ่่านดู สามารถเข้าไปอ่านต่อ และติชมได้ตามลิ้งก์ข้างล่างนี้
http://writer.dek-d.com/9011090115/story/view.php?id=1517232 
บทนำ
ณ หมู่บ้านโรสเซียน่า
คนกลุ่มหนึ่งเดินสาวเท้าเข้าไปในตรอกเล็กๆที่ไม่มีใครมองเห็น ตรอกนั้นเล็ก แคบและสกปรก
เกิดแสงสว่างวาบก่อนจะมีแสงแหบแห้งเอ่ยถาม
“คุณแน่ใจหรือ ไซร์”
“แน่นอนค่ะ ศาสตราจารย์”เสียงเล็กๆตอบอย่างร่าเริง
“แต่...”เสียงแหบแย้ง แต่ก็ถูกเสียงทุ้มนุ่มนวลปราม
“เถอะน่า ศาสตราจารย์”
มีแสงสว่างวาบอีกครั้ง แล้วทั้งหมดก็หายไป
บทที่ 1
วันธรรมดาที่แปลกไป
ควันสีขาวเบาบางราวปุยนุ่น ลอยเอื่อยๆออกจากปล่องควันของบ้านหลายๆหลัง
กริ๊งๆๆ
ประตูบานใหญ่ถูกผลักเข้ามา เด็กสาวปรายตามองก่อนจะเดินมาที่เคาท์เตอร์
“สวัสดีค่ะ มาดามนอริส รับอะไรดีคะ”
“สวัสดีจ้ะ มิริน ฉันต้องการพายแอปเปิ้ล 2 ชิ้น แล้วก็แยมบลูเบอร์รี่ด้วยนะจ๊ะ” มาดามนอริสสั่ง
มิรินเดินเข้าไปในครัว หยิบพายแอปเปิ้ลร้อนๆ มาห่อใส่ถุงกระดาษอย่างเบามือ แล้วเดินกลับไปที่เคาเตอร์ก่อนจะเปิดตู้แล้วหยิบแยมออกมาใส่ถุง
“235 ซิลว์ค่ะ”
“นี่จ้ะ” มาดามนอริสส่งเงินให้ แล้วเดินจากไป
เด็กสาวถอนหายใจอย่างหน่ายๆ
ครอบครัวของเธอมีร้านขายขนมปังเล็กๆอยู่ในหมู่บ้านโรสเซียน่า เธออาศัยอยู่กับแม่และน้องสาวของเธอ พ่อของเธอหายตัวไปเมื่อหลายปีก่อน และเธอไม่มีเพื่อน...
แน่ละ เธอมีผมสีชมพูอ่อน ดวงตาสีอความารีนและชมพูอ่อนเจือด้วยความคิดบางอย่างที่ไม่มีใครรู้ แตกต่างจากเด็กคนอื่นๆที่มีผมสีดำ ตาสีดำ เด็กทุกคนกลัวเธอ เธอจึงเก็บตัวมาตลอด
กริ๊งๆๆ
ก่อนที่มิรินจะจมอยู่กับความคิด เสียงกระดิ่งที่ประตูก็ดังขึ้น มีคนกลุ่มหนึ่งผลักประตูเข้ามา เธอเดินมาที่เคาเตอร์ก่อนจะเอ่ยถาม
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่...” แต่เธอพูดยังไม่ทันจบ ก็ถูกหญิงคนหนึ่งในกลุ่มขัดเสียก่อน
“มิสอายเบิร์กอยู่ที่นี่หรือเปล่า”
“เห…” มิรินทำท่างงมาก หญิงวัยกลางคนจึงถามอีกครั้ง
“มิสมิรินด้า อายเบิร์กน่ะ อยู่ที่นี่หรือเปล่า”
“มิรินด้า... หนูเองค่ะ มิรินด้า อายเบิร์ก”มิรินตอบอย่างงงๆ
“อ้อ เธอนี่เอง”หญิงวัยกลางคนพูดอย่างโล่งใจ
หญิงวัยกลางคนหยิบเอกสารออกมาเขียนเล็กน้อย
“เอ่อ ไม่ทราบว่...”มิรินกำลังจะถาม
“เธอได้รับการคัดเลือกให้เข้าเรียนที่โรงเรียนอินเตอร์ วิทช์ และได้รับสิทธิ์ให้เป็นนักเรียนพิเศษ” หญิงวัยกลางคนตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้น
“อ้อ ฉัน ศาสตราจารย์เพลสเซล เบอร์ตี้ เรียกว่าอาจารย์แล้วกัน”คราวนี้เธอเงยหน้าขึ้นมาแล้วเก็บเอกสารใส่กระเป๋า
“เสร็จแล้วค่ะศาสตราจารย์”ศาสตราจารย์เพลสเซลหันไปบอกชายชราเดินออกไป
“อ่า จริงสิ พรุ่งนี้เจอกันที่สวนสาธารณะนะคะ”คนที่ดูเด็กที่สุดในกลุ่มพูดอย่างร่าเริง แล้วทั้งหมดก็จากไป
มิรินเก็บกวาดเศษขนมปังและเช็ดเคาเตอร์ ก่อนจะขึ้นไปที่ห้อง เธอวาดรูปไปเรื่อยเปื่อย จู่ๆเธอก็ผลอยหลับไป
“เอ๋ ที่นี่ที่ไหนน่ะ”มิรินสะบัดหัวเล็กน้อยแล้วยืนขึ้น
“มิริน มานี่สิ”ใครบางคนเรียกมิริน เธอหันซ้ายหันขวาอย่างงงๆอยู่พักหนึ่งแต่ไม่เห็นใคร เธอมองเห็นเพียงพื้นสีขาวสะอาดเท่านั้น
“ทางนี้”เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มิรินมองขึ้นไปข้างบนเธอเห็นนางฟ้าองค์หนึ่งลอยลงมาใกล้ๆมิริน นางฟ้าองค์นั้นยื่นมือมาให้ มิรินจับมือนั้นอย่างงงๆแล้วก็มีบางอย่างเกิดขึ้น
“อึก...” ความทรงจำบางอย่างหลั่งไหลเข้ามาในหัวของเธอ เธอทรุดตัวลงคุกเข่า หัวของเธอแทบจะระเบิด แต่แล้วจู่ๆเธอก็รู้สึกปลอดโปร่งเป็นปกติ
“ข ข้าขอโทษ ข้าลืมไป จ เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม”นางฟ้าตกใจมาก เธอรีบประคองร่างของมิริน แล้วร่ายคาถา
“อึก... ไม่เป็นไรหรอก”มิรินค่อยๆทรงตัวยืนขึ้น มองนางฟ้าอย่างสงสัย
“เอ่อ...ถ้างั้นไปนั่งที่โต๊ะก่อนนะ”นางฟ้าเสกโต๊ะน้ำชาเล็กๆและเก้าอี้สีขาวสองตัวขึ้นมา
ต่อมา...
มิรินและแองเจลิน่า(นางฟ้าเมื่อกี้นั่นแหล่ะ)นั่งจิบน้ำชากันที่โต๊ะ
“เอ่อ... คือ บอกฉันหน่อยได้มั้ย เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรสักอย่าง แล้วฉันก็รู้สึกปวดหัวมาก”มิรินถามแองเจลิน่า
“อืม... ก็พูดตรงๆคือ มันเป็นอนาคต”แองเจลิน่าตอบ
“อนาคตเหรอ”มิรินถามต่อ
“ใช่ ฉันทำนายอนาคตได้นะ ฉันเป็นเทพธิดาพยากรณ์“แองเจลิน่าพูดด้วยแววตาที่เป็นประกาย
“งั้...”มิรินกำลังจะถามต่อ แต่ก็มีเสียงแว่วๆลอยมา
“มิริน ตื่นได้แล้วลูก”
“เอ่อ... ฉันคิดว่าเธอควรจะกลับได้แล้วนะ”แองเจลิน่า
“แล้ว ฉันจะกลับยังไงล่ะ”มิรินถามอย่างร้อนรน
“เอ้า นี่คือกุญแจนะ ตรงนั้นมีประตู ไขเข้าไปแล้วจะกลับไปได้”แองเจลิน่าบอก พลางผายมือไปทางประตู
“ลาก่อนนะ”มิรินไขประตู
“มิรินตื่นแล้วเหรอ มาทานข้าวได้แล้วนะ”แม่ของมิรินเขย่าตัวมิรินเบาๆ มิรินค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วลุกขึ้นนั่งบนพื้น จากนั้นเธอก็เดินลงไปรับประทานอาหาร
ต่อมา...
“แม่คะ”มิรินเอ่ยปากขึ้นหลังจากที่เธอล้างจานเสร็จแล้ว
“ว่าไงจ๊ะ มิริน”
“คือ หนูได้เข้าโรงเรียนเวทมนตร์ค่ะ”มิรินพูดด้วยสีหน้าซื่อๆ
“งั้นเหรอจ๊ะ”แม่ของมิรินพูดอย่างเศร้าๆ
“ไม่เป็นไรนะคะ หนูจะกลับบ้านทุกปิดเทอมแน่นอนค่ะ”มิรินตกใจมาก เธอพยายามปลอบใจแม่ของเธอ
“จ๊ะ แม่เข้าใจแล้ว แม่จะไปเก็บของให้นะจ๊ะ”
“ค่ะ”มิริมยิ้มน้อยๆอย่างโล่งใจแล้วขึ้นไปบนห้องของเธอ
อ่านต่อตามลิ้งก์เลยจ้ะ
ความรู้ทั่วไป
