ขอบคุณทุกคำแนะนำและกำลังใจค่ะ
สถานการณ์ล่าสุด หลังจากที่คุยกันทั้งน้ำตา และอึนไป 1 วัน ป้าก็ยอมให้ทำงานค่ะ คงเห็นว่าเราเครียดด้วย เพิ่งระเบิดอารมณ์นี่แหล่ะ
เค้าบอกว่าทำได้ แต่งานบ้านเท่าเดิม และอย่าหักโหม เค้าก็ยังเห็นว่าเราทำงานเยอะอยู่ดี ทั้งๆที่เราอยากทำมากกว่านี้
ส่วนเรื่องงานนอกบ้าน ถ้าป้ายังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้อยู่ เราทิ้งท่านไม่ได้ค่ะ
อารมณ์เย็นแล้วลองมาคิดดูว่าอะไรสำคัญกับเราที่สุด ที่จริงมันคือการที่เราได้อยู่กับคนที่เรารักค่ะ ครอบครัวสำคัญที่สุดสำหรับเรา
อารมณ์ตอนตั้งกระทู้ คือนอยด์มาก มีคนเอาความคิดมาใส่หัวตลอด ว่าป้ากับแม่อยู่กับเราไปไม่ได้นานนะ เราก็กลัววันที่ต้องอยู่คนเดียวขึ้นมา
เลยเกิดมาเป็นกระทู้นี้ ทั้งๆที่ไม่ใช่ความผิดของป้ากับแม่เลย เนอะ
เราเครียดที่จบมาแล้วไม่มีงานประจำทำด้วย เพื่อนถามทำงานอะไร แรกๆก็ตอบขำๆ เกาะแม่กิน เกาะป้ากิน ไปๆ มาๆ ขำไม่ออก
เห็นเพื่อนมีงาน มีรถ มีโน่นมีนั้น มีครอบครัว หันมามองตัวเอง แล้วกุมีอะไร
ตอนนี้รู้แล้วว่ามี "ครอบครัว กับเวลาอยู่กับตัวเองมากกว่าคนอื่น" ตอนนี้เลยพยายามรู้จักตัวเองให้มากขึ้นกว่าเดิม ว่าที่จริงทำอะไรได้บ้าง
อยากทำอะไรที่สุด แฮปปี้กับอะไรที่สุด ตอนนี้เริ่มมองเห็นแล้วค่ะ
อนาคตจะเป็นยังไง ช่างมันแล้วค่ะ ขอแค่วันนี้ได้พยายาม วันข้างหน้าเป็นยังไงก็ไม่กลัวผลที่จะออกมาแล้ว
ขอบคุณทุกท่านอีกครั้งค่ะ
สำหรับคำแนะนำอันล้ำค่า
ปอลิ่ง วันเสาร์นี้นัดกับเพื่อนว่าจะไปช็อปหนังสือมาเก็บสกิลค่ะ ปัดฝุ่นปากกากับวินัยการเขียนงานของตัวเองด้วย 555+
อื่นๆ
