นี่เป็นนวนิยายที่แต่งขึ้น แต่ถ้าไปตรงกับชีวิตใครก็ขอโทษแล้วกัน
นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ที่ผมต้องมานั่งอยู่ในสภาวะกดดันอย่างนี้ บรรยากาศรอบห้องสว่างไสวผิดกับหัวจิตหัวใจของผมที่สัมผัสได้ถึงเค้ารางแห่งความมืดมนมากขึ้นทุกที คู่สนทนานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของผม หน้าตาของเธอ:Xมดุด้วยความเคร่งเครียดจนคล้ายนายนิรยบาลผู้มีอำนาจประกาศิตในการสั่งลงทัณฑ์ผม ผมนั่งกุมมือไว้ใต้โต๊ะ ถูเหงื่อในฝ่ามือไปมา ก้มหน้ามองรองเท้าคู่ชีพของผมที่ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะ ไม่ได้การละ ความเงียบและความกดดันนี้ต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่ๆ ผมต้องหาทางทำลายบรรยากาศนี้ซะ
"ผู้จัดการ" ผมพูดเสียงเบาๆด้วยความรู้สึกถ้อยทีถ้อยอาศัย
"ผู้จัดการเรียกผมมา มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ" ถึงแม้น้ำเสียงผมจะอ่อนโยน แต่หน้าตาโดยธรรมชาติของผมไม่ได้เป็นอย่างนั้น
ผู้จัดการถอนหายใจยาว เอนหลังทิ้งลงบนเก้าอี้อย่างคนเหนื่อยหน่าย อกใหญ่กระเพื่อมตามลมหายใจ ผมพยายามทำบรรยากาศให้ดีขึ้นด้วยการยิ้มแบบบารัก โอมาม่า เพื่อแสดงความเป็นมิตรอย่างจริงใจ ผมจะบอกให้นะ สีผิวและเส้นผมของผมเหมือนบารัก โอมาม่ามาก มากเสียจนทำให้ผมเคยคิดว่าบารักกับผมเราอาจจะเคยเป็นฝาแฝดที่พ่อแม่แยกพรากจากเราออกจากกันตั้งแต่เด็ก แต่ความคิดนั้นก็ต้องล้มไปเพราะพ่อของผมเป็นคนจีนกลางที่ขาวจัวะ แม่ของผมเป็นคนลพบุรีที่ผิวไม่ได้แสดงความขาวขึ้นแม้ในกลางแจ้ง ส่วนบารักเป็นคนผิวสีตั้งแต่เกิดซึ่งผิดกับผมที่ตอนเป็นเด็กผิวเหมือนพ่อ แต่พอเติบโตมาก็ยีนต์ที่ได้จากแม่ก็เริ่มเข้มแข็งขึ้นจนเอาชนะยีนต์ของพ่อไป อาจจะเป็นเพราะพ่อของผมเสียชีวิตตอนที่ผมกำลังเรียนชั้นประถมด้วยมั้ง ที่เป็นสาเหตุทำให้ยีนต์ของพ่อในตัวผมอ่อนแอลง
ผมจึงยึดเขาเป็นคนต้นแบบ ผมเลียนแบบรอยยิ้มของเขาจากข่าวภาคดึกทุกคืน ผมฝึกจนกระทั่งเห็นหน้าบารัก โอมาม่าในกระจกเวลาผมส่องและยิ้มเลยทีเดียว ความจริงแบบไม่เข้าข้างตัวเองนะ ผมคิดว่าหน้าตาของผมก็ไม่เลวซักเท่าไหร่ เวลาผมเอาเรื่องรูปร่างหน้าตาไปคุยกับคนอื่นๆ ผมก็มักจะถูกหัวเราะเยาะ ใครๆก็บอกว่าหน้าตาผมคล้ายเขาทรายตอนโดนชกสะบักสะบอม ผมโกรธไอ้พวกที่ตาไม่มีวาสนามาก อยากจะตีศอกใส่ไอ้พวกปากเสีย ผมยอมรับว่าตอนนี้ผมไม่ได้หล่อเท่ากับแต่ก่อนแล้ว แต่ผมก็ยังพอมีความมั่นใจในตัวเองอยู่บ้าง ไม่ได้หน้าเหมือนสัปปะรดผิดไม่เรียบแน่นอน
"อะ แฮ่มๆ ขาก ถุย...."
ผมสะดุ้งเฮื๊อก เสียงกระแอมของผู้จัดการสาววัยดึกดึงสติของผมออกมาจากโลกแห่งความคิด ผู้จัดการยกถังขยะขึ้นมาก่อนวางลงไว้ที่เดิม
"จอห์น" ผู้จัดการเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
"ครับ" ผมขานรับ แต่และผมขอเตือนทุกคนไว้ก่อนนะครับ ใครที่เห็นหน้าผมและแอบอึ้งไปเกิน 3 วินาทีหลังได้ยินชื่อของผม ผมจะขึ้นบัญชีไอ้คนนั้นให้เป็นแบล็คลิสต์ของคนที่ไม่น่าคบหาเป็นอย่างยิ่ง
"เราทำงานที่ร้านพี่มาสามเดือน พี่ขอชมนะว่าเราเป็นคนน่ารักและอัธยาสัยดีทีเดียว" ผมยิ้มเขิน เอามือลูบหัวแก้อาย แต่ก่อนที่ผมจะพูดอะไร ผู้จัดการก็พูดต่อ
"แต่สามเดือนที่เรามาทำงาน นอกจากวันแรกแล้ว เราไม่เคยมาทำงานตรงเวลาเลยซักวันเดียว พี่เคยเตือนเราหลายครั้ง เราก็ไม่ปรับปรุงตัวอะไรเลย พี่รู้ งานเด็กเสิร์ฟเป็นงานที่น่าเบื่อ แต่ถ้าเราทำอย่างนี้พี่ว่าเรากับพี่ก็ร่วมงานกันลำบาก เอาอย่างนี้นะ วันนี้เรากลับไปก่อนแล้วกัน รอไว้พี่เรียกอีกทีเมื่อไหร่ก็ค่อยกลับมาทำงานนะ" ผู้จัดการพูดตั้งแต่ต้นจนจบด้วยตัวคนเดียว ผมอึ้งจนไม่สามารถพูดอะไรได้เลย สัญชาตญาณของผมถูก วันนี้ผมช่างโชคร้าย สองครั้งก่อนที่ผมทำงานร้านอาหาร ผมเองก็เคยได้รับคำพูดแบบนี้ นี่มันลอกกันเป็นแพทเทิร์นเลยหรือเปล่าเนี่ย
"ผู้จัดการครับ ผมทราบดีว่าผู้จัดการกำลังจะบอกอะไรผม แต่ถึงผมจะมาทำงานสายบ้าง ผมก็ไม่เคยกลับบ้านก่อนเวลาเลิกงานนะครับ" ผมชี้แจงข้อดีของผมอย่างมีหลักการ
"ทุกคนเขาก็กลับตามเวลาเลิกงานทั้งนั้น"
"แต่ผมขยันนะครับ"
"ขยัน...ด้วยการมาสายเนี่ยนะ"
เงียบ อึ้ง ผมหละ เกลียดไอ้คนประเภทนี้ที่สุด คนที่ไม่เคยให้อภัยคน ผมทำผิดแค่เล็กๆน้อยๆ แต่ก็มาทำเป็นเรื่องราวใหญ่โต อย่างนี้ผมหละไม่ชอบเลย คอยดูนะ ถ้าผมได้ตำแหน่งสูงกว่าผู้จัดการเมื่อไหร่ พ่อจะเล่นให้หงำเหงือกเลยทีเดียว
ผู้จัดการเงียบ ผมเงียบผมไม่ได้เงียบเพราะจนด้วยเหตุผล แต่ผมกำลังใช้หลักจิตวิทยาในการเปลี่ยนจากผู้ตามเป็นผู้ควบคุมสถานการณ์ต่างหาก เอาหละ ในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้ ผมต้องเล่นละครซะหน่อย
ผมก้มหน้าสลด ก่อนจะเริ่มสะอึกสะอื้นน้ำตาคลอเบ้า ก่อนจะเงยมาขึ้นสบสายตาผู้จัดการ
"ผู้จัดการครับ ได้โปรด ตอนนี้อย่าพึ่งไล่ผมออกเลยครับ ผมเป็นเด็กไม่มีพ่อ พ่อของผมเสียชีวิตตั้งแต่ยังเด็ก ตอนนี้แม่ของผมกำลังลำบากมาก บ้านก็ถูกน้ำท่วม น้องๆของผมก็ต้องเรียนหนังสือ ถ้าหัวหลักครอบครัวอย่างผมเกิดตกงานขึ้นมาตอนนี้ ฮือๆๆๆ ผมไม่รู้ว่าอนาคตของครอบครัวผมจะเป็นอย่างไรครับ ได้โปรดครับ" ผมทุบโต๊ะพร้อมยืนขึ้นตัวตรง เผยให้เห็นสายตาของนักสู้ที่ฉายแววอยู่ในหัวใจของผม พร้อมพูดเสียงดังฟังชัดว่า "ผมจะปรับปรุงตัวครับพี่"
"..." เสียงแอร์ดังหึ่งๆ ผมกับผู้จัดการกลายเป็นจุดรวมความสนใจ ทุกคนในร้านหันมามองเรากันหมด เหมือนจะเป็นความมุ่งมั่น แต่ความจริงผมวางแผนกดดันให้ผู้จัดการคล้อยตามความต้องการผม จะว่าไปแล้ว วิชาการละครที่ผมเคยเลือกเรียนเป็นวิชาเลือกตอนที่เรียนมหาลัยพึ่งมาใช้ประโยชน์ได้ในตอนนี้นี่เอง
ผู้จัดการกอดออกและเปลี่ยนอิริยาบถมาเป็นเอามือปิดปาก เหมือนกำลังพิจารณา ผมรู้ว่าผมกำลังได้เปรียบ โอกาสงามๆอย่างนี้แหละที่ผมจะสามารถพลิกเกมส์มาเป็นฝ่ายนำได้ ตามตำราพิชัยสงครามว่าเอาไว้ เมื่อไหร่ที่ได้โอกาส เราควรคว้าไว้ไม่ว่ามันจะเป็นโอกาสที่เล็กน้อยแค่ไหน ผมพยายามคิดกลยุทธ์ที่จะทำให้ผมชนะ ใช่ ผมคิดออกแล้ว แต่ผมขอรอดูอาการผู้จัดการอีกซักพักแล้วกัน
"พี่เข้าใจ แต่พี่ไม่มีทางเลือก ถ้าพี่ไม่ให้เราออก แล้วเด็กๆคนอื่นที่เขามาทำงานตรงเวลาและได้เงินเดือนเท่าเราเขาจะว่ายังไงหละ" เธอตอบเสียงเรียบ แต่แฝงความหงุดหงิดไว้นิดๆ
"ครั้งหน้ามันจะไม่เกิดขึ้นอีกครับ" ผมเอามือตบหน้าอกตัวเองพร้อมเผยรอยยิ้มแบบโอมาม่าอีกครั้ง
"ขอโทษนะ พี่ไม่มีทางเลือก" เธอพูด
"ขอโทษครับ ผมเองก็ไม่มีทางเลือกครับ"
"อะไร?"
ผมเอาปากไปจ่อหูผู้จัดการ แล้วกระซิบบอกเสียงเบาๆว่า "ถ้าผู้จัดการไล่ผมออก ผมจะบอกความลับที่ผู้จัดการมีกิ๊กเป็นผู้ชายวัยพ่อให้ทุกคนรู้เลย โดยเฉพาะสามีของผู้จัดการครับ ขอร้องเถอะครับ อย่าไล่ผมออกเลย ผมไม่อยากใช้วิธีนี้"
"จอห์น แกเอาอะไรมาพูด" ผู้จัดการพูดสีหน้าเก็บอาการสุดๆ หูของเธอแดงเพราะความโกรธ
"วันก่อนผมเห็นนะครับ ผู้จัดการกับผู้ชายสูงอายุหัวล้านไปเที่ยวด้วยกันที่ห้างสรรพสินค้า ผมเห็นผู้จัดการกับเขาเดินจูงมือกันอย่างกับคู่รักหวานแว๋ว แถมเย็นวันเดียวกันนั้น เพื่อนผมโทรมาบอกผมอีกว่าเห็นผู้จัดการของผมเดินเข้าโรงแรมกับชายแก่คนนั้น ท่าทางรักกันมากด้วย อย่างนี้อย่าบอกไม่รู้เรื่องนะครับ"
ผู้จัดการเบิกตากว้าง ตกใจ อ้าปากค้าง ก่อนจะกัดฟันแล้วสบถอะไรบางอย่าง นี่แหละ สัญญาณนี้แหละที่หมายถึงการยอมแพ้ ผมชนะแล้ว
ผู้จัดการหยิบ IPhone4s ขึ้นมา เอานิ้วสไลด์ไปตามเครื่อง เธอโชว์รูปเธอหอมแก้มชายแก่คนหนึ่ง ซึ่งเป็นคนๆเดียวกันกับที่ผมเห็น เธอช่างหน้าด้านจริงๆ ถ้าสามีเธอเกิดมาเห็นเข้า เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนว่าภรรยาตัวเองแอบปันใจไปให้ชายอื่น
"คนๆนี้ใช่มั้ย?" เธอถาม
"ใช่เลยครับ คนๆนี้เลย ผู้จัดการนี่ สุดยอดไปเลยนะครับ ถ้าอย่างไร ช่วยพิจารณาขึ้นเงินเดือนให้ผมด้วยนะครับ"
"ได้สิ แต่จอห์น เราอยากรู้ไหม ชายในรูปนี้เป็นใคร"
"กิ๊กพี่ใช่ไหมครับ?" ผมเสียงสั่น รู้สึกไม่ดี พริบตานั้นผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังทำอะไรที่ไม่เข้าท่าเอามากๆ
"เปล่า พ่อGuเอง"
ผลัวะ....!!!! ลางร้ายกว่าการถูกไล่ออกปรากฏแล้ว
กว่าผมจะรู้สึกตัว เส้นผมของผมก็ไปอยู่ในมือผู้จัดการ 1 กำมือเต็มๆ
ผมกลับมาถึงห้องนอนรูหนูอย่างอ่อนล้า น้ำตาลูกผู้ชายหลั่งไหลเป็นสายเลือด นี่เป็นครั้งที่ 3 แล้วที่ผมถูกไล่ออกจากร้านอาหาร ผมคงเป็นมนุษย์ที่ถูกไล่ออกเยอะที่สุดในโลกไม่วันใดก็วันหนึ่งเป็นแน่แท้ ชีวิตผมคงมีได้แค่เท่าที ทำงาน ถูกไล่ออก ทำงาน ถูกไล่ออกไปเรื่อยๆ มีหนังสือมากมายสอนให้คิดบวก ผมกลับความคิดตัวเองทันที น่าสงสารร้านอาหารที่ไล่ผมออกจริงๆ ร้านเหล่านั้นได้สูญเสียบุคลากรที่จะกลายเป็นทรัพยากรสำคัญของโลกไปแล้ว
ผมเดินไปที่ระเบียงห้อง หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ก่อนจะปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปในอดีตของผม
ผมพึ่งอายุ 23 ปีเท่านั้น จบปริญญาสาขาศิลปกรรม แต่ดันไม่มีหัวทางศิลป์ ที่จบมาได้เพราะอาจารย์เมตตาปล่อยเกรดให้แท้ๆ จะว่าไปที่ผมตกอับแบบนี้ เป็นความผิดของอาจารย์ที่โรงเรียนและมหาลัยของผม ที่ยอมปล่อยให้ผมจบออกมาอย่างไม่มีคุณภาพ ถ้าอาจารย์เคี่ยวเข็ญผมตั้งแต่เด็กๆ ให้ผมตั้งใจเรียนหนังสือ ป่านนี้ผมก็คงไปทำงานไกลถึงออสเตเรียหรือไม่ก็สวีเดนเหมือนไอ้พีเพื่อนผมแล้ว
"เครียดๆๆๆ โอ๊ย เครียดโว้ย" ผมตะโกนออกมา ตีอกชกหัวตัวเองอย่าบ้าคลั่ง มันไม่ยุติธรรมที่ผมโชคร้ายกว่าคนอื่นๆ
"ว็าก" ตะโกนอีกหนึ่งดอกหนี่ง ก่อนจะหยุดทำร้ายตัวเองเพราะผมเริ่มเจ็บจริงๆแล้ว ผมเอาปลายบุหรี่ขยี้กับราวกั้นระเบียงเบาๆ เพื่อเก็บครึ่งมวนที่เหลือไว้สูบวันพรุ่งนี้ ผมเดินเข้ามาในห้อง คืนนี้ผมไม่มีอารมณ์ทำอะไรแม้กระทั่งอาบน้ำ ผมทิ้งตัวลงบนฟูก มองพัดลมเพดานส่ายไปส่ายมา พรุ่งนี้ย่อมดีกว่าวันนี้ ผมปลอบตัวเอง เวลาเครียดย่างนี้ผมจะมีวิธีในการผ่อนคลายที่ดี ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เปิดคลิปหลุดน้องฟ้าอันเซ็กซี่ คืนนี้น้องฟ้ามาหาผมอีกแล้ว ผมมองเธอก่อนส่งตัวเองขึ้นไปเยือนสวรรค์ภูมิ
จบตอนที่ 1
อื่นๆ
